ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 79

ลู่ม่านแทบอาเจียนออกมาเป็นเลือด “ท่านเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดของเหอฮัว”

“แน่นอนว่าข้าเป็นพ่อแท้ๆ ของเหอฮัว เด็กผู้หญิงก็ต้องทำงานบ้านเป็นเรื่องธรรมดา โตมาก็ต้องทำ ตอนนี้ฝึกทำให้ชินดีกว่าต้องทนทุกข์ตอนโต”

โอ้โห!

ลู่ม่านจ้องไปที่เฉินจื่อฟู่ด้วยสีหน้าดูถูก ขนาดพ่อแท้ๆ ของลูกยังไม่คิดจะช่วย แล้วนางจะทำอะไรได้อีก?

ในขณะที่กำลังคิด ม่านกั้นประตูก็ถูกยกขึ้น ร่างเล็กร่างหนึ่งก็วิ่งเข้ามาจากด้านนอก “ท่านพ่อ ข้าอยากไปทำงานที่บ้านน้าสาม!”

เหอฮัวรีบวิ่งเข้ามาจากด้านนอก แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าเฉินจื่อฟู่

เฉินจื่อฟู่ตกตะลึงไปเล็กน้อย แล้วขมวดคิ้วขึ้นมา “เป็นเด็กผู้หญิง ไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหน ยังไม่กลับไปอีก”

“ข้าไม่กลับ!” เหอฮัวมองตรงไปที่เฉินจื่อฟู่ “ท่านพ่อ ข้าอยากไปทำ ให้ข้าไปเถอะ!”

“หลิวซื่อ เจ้าดูแลลูกอย่างนี้หรือไง?” เฉินจื่อฟู่ตะโกนขึ้นมาทันที

หลิวซื่อรีบวิ่งเข้ามาจากด้านนอก และคว้าเหอฮัวขึ้นมา “เหอฮัว เราไม่พูดเรื่องนี้แล้วดีไหมลูก กลับไปกับแม่เถอะ”

“ท่านแม่!” เหอฮัวตะโกนเรียกเสียงสั่น “ข้าอยากไป ทำไมคนอื่นออกไปข้างนอกได้ แต่ข้าต้องทำงานบ้านทุกวัน”

คำถามของเหอฮัวทิ่มแทงใจหลิวซื่อจนเจ็บ และสุดท้ายนางก็ใจอ่อน หันไปมองที่เฉินจื่อฟู่ อย่างเกรงกลัว “ท่านพี่ ให้เหอฮัวไปทำเถอะ ข้าจะทำงานบ้านเอง!”

เฉินจื่อฟู่จ้องหน้าหลิวซื่อ “เจ้ามีสิทธิ์มาออกความคิดเห็นตั้งแต่เมื่อใด”

“ท่านพี่…” หลิวซื่อก้มหน้าลง

ในทางกลับกัน เฉินจื่อฉายก็พูดขึ้นมาว่า “ท่านพ่อ ถ้าเหอฮัวอยากไปก็ให้นางไป ที่บ้านยังมีเถาฮัวกับแม่ของนางอยู่ไม่ใช่หรือไง?”

พอเฉินจื่อฉายพูดแบบนี้ จ้าวซื่อก็ตะโกนออกมาทันที นางกำลังโมโหมาก “เฉินจื่อฉายเจ้าหมายความว่าอย่างไร”

ดวงตาของเฉินจื่อฉายเบิกกว้าง “ก็หมายความตามที่พูด แล้วยังไง” จ้าวซื่อเริ่มกลัว นางกัดฟันและหดคอลง สีหน้าของนางดูไม่อยากยอม

แต่ว่า นางก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

จนสุดท้าย ตาแก่เฉินก็เคาะท่อนสูบบุหรี่ในมือ และเอ่ยปากพูด

“วันส่งท้ายปีเก่าเช่นนี้ แทนที่ครอบครัวจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข จะทะเลาะโวยวายกันทำไม!”

นี่คือไม่พอใจลู่ม่านใช่ไหม? ลู่ม่านฟังออกแล้ว ตาแก่เฉินเป็นคนเช่นนั้นอยู่แล้ว ท่าทางเหมือนจะยุติธรรมมาก แต่แท้จริงแล้ว ในใจเขาก็เอียงเช่นกัน

เขาจะลำเอียงไปทางชื่อเสียงของบ้านเฉินทั้งหมด เสแสร้งแกล้งทำมาก ถ้าปกติถึงแม้ที่บ้านจะมีความไม่เป็นธรรม แต่เขาก็สามารถเมินทำเป็นมองไม่เห็น

แต่ถ้ามีคนมาแตะต้องถึงสิ่งที่เขาให้ความสำคัญ เขาถึงจะยอมพูด

ในเวลานี้ พอเห็นว่าความสามัคคีของคนในครอบครัวกำลังจะถูกทำลายในวันส่งท้ายปีเก่า เขาจึงต้องพูด “ถ้าเหอฮัวอยากไปก็ให้นางไป ส่วนเรื่องงานบ้าน พวกเจ้าก็แบ่งกันทำ”

“แบ่งกันทำยังไง?” เฉินหลี่ซื่อบ่นพึมพำ

ตาแก่เฉินรีบขึ้นเสียงทันที “ทำไมจะจัดแบ่งไม่ได้ แล้วเจ้าคิดจะทำยังไง เอาแต่ร้องโหยหวนให้ได้อะไร”

เฉินหลี่ซื่อยังอยากจะพูดอะไร แต่ถูกเฉินหลิ่วเอ๋อดึงแขนกลับไปข้างหลังอย่างชาญฉลาด

“ขอบคุณท่านปู่!” เหอฮัวโค้งคำนับตาแก่เฉินอย่างดีใจ ตาแก่เฉินยกยิ้ม “เด็กคนนี้…”

หลังจากเรื่องนี้คลี่คลายแล้ว มีบางคนสุข แต่มีบางคนเศร้า

คนที่เศร้าก็ไม่มีอารมณ์จะนั่งตรงนี้ต่อ เลยเตรียมจะจากไป แต่พอเห็นว่าทุกคนกำลังจะจากไปกันหมดแล้ว เฉินหลี่ซื่อก็อดที่จะถามออกม่ไม่ได้ว่า “เสี่ยวม่าน ถ้าเหอฮัวไปทำงานที่บ้านเจ้า จะได้ค่าแรงเดือนละเท่าไหร่?”