องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 100

หลี่เหวินจวินและอวี้เจียต่อสู้กันอย่างสูสี สุดท้ายทั้งสองก็เข้าสู่ทางตัน ไม่มีใครทำอะไรใครได้

หลี่จุ่นเหลือบมองก็แอบรู้สึกตกใจ

เป็นไปตามคาด

ไม่เสียแรงที่ได้รับการยอมรับว่า เป็นบุคคลที่ที่มีปัญญาล้ำเลิศของยุคนี้ ทั้งสองเดินหมากโค้งสุดท้ายในแบบที่หลี่จุ่นเองก็หาทางออกไม่เจอ

เหนือความคาดหมายจริง ๆ ทั้งสองเพิ่งเรียนรู้ได้ไม่ถึงหนึ่งวัน ก็เข้าใจลึกซึ้งถึงระดับนี้แล้ว

“ทั้งสองท่าน ไม่ต้องเดินแล้ว นี่ทั้งเสมอกันและเป็นทางตัน” เมื่อหลี่จุ่นเห็นคนทั้งสองจนมุมอยู่กับหมากกระดานหนึ่งเกือบครึ่งชั่วยามแล้ว จะไม่เอ่ยปากเตือนเห็นทีคงไม่ได้

ผู้หญิงทั้งสองหันมองหลี่จุ่นพร้อมกัน ด้วยสายตาที่ไม่เต็มใจนัก

สักพัก หลี่เหวินจวินหัวเราะร่าแล้วพูดว่า “ท่านหญิงอวี้เจียเฉลียวฉลาดไม่เป็นรองใคร ข้ารู้สึกชื่นชมจริง ๆ !”

อวี้เจียเองก็ยิ้มเล็กน้อย “มิกล้าเพคะ องค์หญิงต่างหากที่ยอดเยี่ยมของจริง อวี้เจียนับถือยิ่งนัก”

“พอได้แล้ว พวกท่านทั้งสอง เลิกอวยกันไปมาเสียที”

เห็นได้ชัดว่าทั้งสองเป็นอัจฉริยะที่ยอดเยี่ยม แต่กลับเสแสร้งเช่นนี้ ทำเขาหมดคำจะพูดและทนดูไม่ได้จริง ๆ

ทั้งสองหัวเราะเบา ๆ พร้อมกันในทันที แม้จะไม่เข้าใจความหมายของคำว่าอวยกันไปมา แต่กลับรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย

ใกล้ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว ก่อนหน้านี้หลี่จุ่นได้กำชับกับห้องครัวเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ทันทีที่ผู้หญิงทั้งสองวางมือ หลี่จุ่นก็ให้หยางจงจัดโต๊ะอาหารทันที

หลี่จุ่นเป็นคนที่รู้จักเสพสุข สิ่งที่เขากินย่อมเป็นสุดยอดอาหารรสเลิศของโลกนี้

มองดูอาหารบนโต๊ะที่เพียบพร้อมไปด้วยรูปรสกลิ่นสี หลี่เหวินจวินก็ต้องประหลาดใจทันที เกรงว่าพระกระยาหารของเสด็จพ่อคงเทียบไม่ติด

“นี่คือเต้าหู้หรือ ? มีวิธีทำแบบนี้ด้วยหรือ ?” หลี่เหวินจวินมองดูเต้าหู้ผัดซอสแดงที่อยู่บนโต๊ะ ก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมาทันที

เต้าหู้เป็นของแปลกใหม่ในช่วงนี้ รสชาติยอดเยี่ยม แน่นอนว่าช่วงนี้หลี่เหวินจวินก็รู้สึกชอบสิ่งนี้อยู่เหมือนกัน

เคยกินแผ่นเต้าหู้ผัดหมู เคยกินเต้าหู้ราดซอส เคยกินยำเต้าหู้ต้นหอม แต่ยังไม่เคยกินเต้าหู้ผัดซอสแดง

ดูเหมือนจะมีรสชาติที่ต่างออกไปจริง ๆ

หลี่จุ่นกล่าวว่า “นี่คือเต้าหู้ผัดซอสแดง ส่วนที่อยู่ด้านนี้คือผัดเต้าหู้เสฉวน รสชาติใกล้เคียงกัน”

เพราะมีวัตถุดิบจำกัด แม้จะมีวิธีทำที่ต่างกัน แต่สุดท้ายกลับมีรสชาติที่ไม่แตกต่างกันมาก เหตุผลสำคัญคือ ในโลกนี้พริกและพริกไทยเสฉวน ยังไม่ถูกนำเข้ามาในพื้นที่ศูนย์กลางมากนัก

พริกที่ใช้อยู่ในตอนนี้ ล้วนซื้อหามาจากที่อื่น ค่อนข้างหายาก

หลี่เหวินจวินชิมอาหารสองสามอย่างที่ตนเองไม่เคยกินมาก่อน จากนั้นก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ หันมองหลี่จุ่นพลางเอ่ยถามทันที

“นี่ใครเป็นคนทำ ? พ่อครัวผู้นี้ฝีมือยอดเยี่ยมจริง ๆ”

แน่นอนว่า หลี่จุ่นไม่มีทางเปิดเผยว่าเป็นฝีมือของตนเอง จึงรีบขายผ้าเอาหน้ารอดทันที “พ่อครัวเก่าของห้องครัวเราเป็นผู้พัฒนาออกมา หากท่านพี่อยากเสวย ก็เสด็จมาได้ตลอด”