องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1030

ทัพหน้ากองนี้ตะโกนขึ้นมาทันที รีบรั้งม้าแล้วย้อนกลับ!

ชั่วขณะ คนและม้าวุ่นวายไปกันหมด

ทว่า

ความวุ่นวายนี้กลับติดกับดักที่อยู่รอบ ๆ อีกครั้ง กับดักทั้งหลายเริ่มทำงาน!

จู่ ๆ กลางถนนก็มีท่อนซุงตกลงมา ทับคนและม้ากระเด็นไปกันหมด

“ถอย!”

“ถอยไปข้างหลัง!”

“รีบกลับไปบอกทัพใหญ่ว่าที่นี่มีการซุ่มโจมตี!”

“...”

คนด้านหน้าร้องเอ็ดตะโร คนด้านหลังตกใจหันหัวม้าย้อนกลับอย่างเร่งด่วน!

เมื่อเห็นดังนั้น หลี่จุ่นที่อยู่บนเนินก็พูดเสียงเย็นว่า

“อย่าให้มันกลับไปได้แม้แต่คนเดียว!”

“รับทราบ!”

เมื่อทหารโดยรอบเห็นดังนั้นก็เริ่มยกก้อนหินทุ่มลงไปอย่างบ้าคลั่ง

ทัพศัตรูที่ย้อนกลับไปที่หน้าผา ไหนเลยจะหลบหินที่ตกลงมาได้ บ้างถูกทับตาย บ้างถูกกระแทกจนตกลงหน้าผา

กองทัพกระจัดกระจาย เสียงคนม้าร้องดังระงม

หลี่จุ่นเห็นคนพวกนี้บ้างบาดเจ็บ บ้างล้มตาย ที่ยังมีชีวิตอยู่ก็แค่ยี่สิบสามสิบคน แววตาเย็นเฉียบฉับพลัน

เขาต้องการจัดการทัพหน้าพวกนี้ให้หมด!

เขาออกคำสั่งเสียงเย็น

“เบา ๆ หน่อย การเคลื่อนไหวน้อยหน่อย ฆ่าทหารฝั่งตรงข้ามพวกนี้ให้หมด!”

“รับทราบ!”

กองทัพสายฟ้าที่วิ่งออกไปพร้อมกับเขามีอยู่สามร้อยคน พอไปถึงก็ฟันทัพหน้าศัตรูพวกนี้ทันที

แค่ไม่กี่สิบคนเอง

จะฟันได้สักกี่ที

ไม่นานก็ล้มลงหมดแล้ว

หลี่จุ่นดึงตัวมาบีบบังคับสอบถามสองสามคน

จากนั้นก็เรียกเถี่ยโถวมาและเอ่ยว่า

“เถี่ยโถว หาพี่น้องที่ไหวพริบดีหน่อยมาให้ข้า ข้าจะมอบงานใหญ่ให้!”

พอเถี่ยโถวได้ยินก็คิด จากนั้นก็เรียกคนหนึ่งออกมาจากกลุ่ม

“จ้าวกว่ายจื่อมานี่!”

ทหารชั้นผู้น้อยที่ชื่อว่าจ้าวกว่ายจื่อก้าวออกมา หลี่จุ่นให้เขาเปลี่ยนชุดของศัตรูแล้วสั่ง

“เจ้าปลอมตัวเป็นทหารทัพหน้า แล้วกลับไปแอบสืบข่าวมา บอกพวกมันว่าที่นี้มีหินตกลงมาทำให้ทางขาด ทัพหน้ากำลังเก็บกวาดอยู่ ให้ทัพใหญ่รออีกเดี๋ยวค่อยมา!”

“ขอรับ ขอรับ...ท่านกุนซือ!”

พอคนที่ชื่อว่าจ้าวกว่ายจื่อได้ยินก็ใจสั่น แต่ก็ยังข่มใจไปทันที

ครั้นเถี่ยโถวและทหารที่อยู่โดยรอบได้ยินก็ตกตะลึงอ้าปากตาค้าง

นี่...

กุนซือเจี่ยงอิงสงที่ถือพัดขนห่านก็ขมวดคิ้วมุ่นเหมือนกัน เดินมาสอบถามทันที

“แล้วเมื่อไรจึงจะผ่านไปได้”

จ้าวกว่ายจื่อตอบ

“ข้าน้อยดูจากสภาพถนนที่ถูกตัดขาด เกรงว่าประมาณ...หนึ่งเค่อขอรับ!”

หนึ่งเค่อไม่เร็วและไม่ช้า ตามการบอกของหลี่จุ่น ทัพศัตรูพอจะรอได้สักหนึ่งเค่อ

จะไม่รีบส่งคนมาเร่งให้ทำงานเร็วขึ้น ประวิงเวลาให้เขาเพียงพอแล้ว

“ได้ เช่นนั้นเจ้าก็ถอยไปก่อนเถอะ!”

กุนซือขมวดคิ้ว สั่งให้เขาถอยออกไป

จ้าวกว่ายจื่อโล่งอก ดีที่ไม่สงสัย รีบจูงม้าไปอยู่ข้างหลังทัพใหญ่ทันที

ให้ตายเถอะ ดีที่เขาเป็นคนราชวงศ์อู่นะ ไม่อย่างนั้นต้องถูกจับได้แน่

จริงสิ จะเจอกับคนที่อยู่ค่ายเดียวกันไม่ได้!

ไม่อย่างนั้นเขาได้ตายแน่

แน่นอน นายทหารเล็ก ๆ ไม่เป็นที่สังเกต

แต่จ้าวกว่ายจื่อเป็นคนฉลาด ย่อมมีวิธี

พอถึงด้านหลังก็กุมท้องแล้วมอบม้าของตัวเองให้นายทหารอีกคนหนึ่ง

“โอ๊ย สหาย เจ้าช่วยข้าดูม้าหน่อยได้หรือไม่ ข้าปวดท้อง ไปปลดทุกข์สักเดี๋ยว!”

ว่าแล้วไม่รอให้อีกฝ่ายตอบตกลงก็วิ่งหายลับเข้าป่าด้านข้างไปทันที