องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1035

หลังจากฟังคำพูดของเสี่ยวจู หวังเยียนหรันก็ตื่นตระหนกเล็กน้อยเช่นกัน

หายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปที่โถงรับแขก

“เยียนหรันกลับมาแล้ว”

เมื่อหวังฮูหยินเห็นหวังเยียนหรัน นางก็ยืนขึ้นและทักทายด้วยรอยยิ้มทันที

หวังเยียนหรันเหลือบมองหวังโส่วหนิงด้วยสีหน้าจริงจัง จากนั้นจึงโค้งคำนับเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า

“คำนับท่านพ่อท่านแม่ ท่านพ่อ ท่านกลับมาแล้ว...”

ในขณะนี้หวังเยียนหรันเหมือนเป็นเด็กที่ทำผิด

หวังฮูหยินดึงลูกสาวของนางให้นั่งลง เหลือบมองหวังโส่วหนิงซึ่งพยักหน้าเล็กน้อย แล้วยิ้มทันที

“เยียนหรัน แม่และท่านพ่อของเจ้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า”

หวังเยียนหรันกัดฟันทันที

หรือว่าอยากจะให้นางแต่งงานจริง ๆ หรือ

อย่างไรก็ตาม พวกเขารู้อยู่แล้วว่านางมีคนที่ชอบและก็รู้ด้วยว่าคนที่นางชอบเป็นใคร แล้วทำไมถึงทำกับนางเช่นนี้...

หวังเยียนหรันพยักหน้าเพียงเล็กน้อย แต่จู่ ๆ หัวใจของนางก็รู้สึกปิดกั้น และรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก

“ลูกสาว”

หวังโส่วหนิงก็กล่าวขึ้นเช่นกัน

พยายามรักษาน้ำเสียงให้นิ่งที่สุด เขาหยุดชั่วคราว แล้วกล่าวว่า

“จำใต้เท้าชุยกวีกรมอาญาที่มาบ้านเราบ่อย ๆ ได้หรือไม่ คุณชายของบ้านใต้เท้าชุยเป็นผู้มีความสามารถ ยิ่งกว่านั้นคุณชายชุยบอกพ่อหลายครั้งแล้วว่าเขาชอบเจ้ามาก...ลูกสาว สองวันนี้เจ้าแต่งองค์ทรงเครื่องมาพบคุณชายชุยเถิด”

“ใช่ ใช่ แม่ก็เคยเห็นคุณชายชุยคนนี้มาแล้ว เขาเป็นคนมีความสามารถจริง ๆ เคยเป็นครูสอนที่สำนักศึกษาสูงสุดมาก่อน เขาทั้งเก่งทั้งรูปโฉมงดงาม เยียนหรันอา เจ้าควรไปพบเขา!”

หวังฮูหยินก็วิงวอนด้วยเช่นกัน

หวังเยียนหรันทนไม่ไหวอีกต่อไป แล้วน้ำตาของนางก็ไหลลงมา

หวังฮูหยินตื่นตระหนกทันที หันหน้าไปถลึงตาใส่สามีอย่างดุเดือดราวกับกำลังตำหนิ และรีบปลอบใจลูกสาวทันทีว่า

“โธ่ เยียนหรัน เจ้าร้องไห้ทำไม โตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยังร้องไห้อยู่อีก เอาล่ะ ๆ เลิกร้องไห้ ๆ...”

หวังเยียนหรันยืนอยู่ที่นั่นอย่างว่างเปล่า

เมื่อหวังโส่วหนิงเห็นก็ถอนหายใจ

เขาไม่เคยทุบตีหรือดุด่าลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนคนนี้เลย ตอนนี้นางกลับร้องไห้ต่อหน้า แล้วเขาจะไม่รู้สึกเป็นทุกข์ได้อย่างไร

แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้

“ท่านแม่ ท่านพ่อ ทำไมพวกท่านยังยืนกรานที่จะบังคับให้ลูกแต่งงาน...ลูกยังไม่อยากจากท่านพ่อท่านแม่ไป ลูกยังอยากปรนนิบัติท่านพ่อท่านแม่อยู่!”

หวังเยียนหรันเป็นคนฉลาดอยู่แล้ว นางรีบกอดแม่ของตัวเองและร้องไห้

“เยียนหรัน พ่อรู้ว่าเจ้ากำลังรอใครอยู่...แต่เยียนหรัน เจ้ารอไม่ไหวหรอก...”

“ท่านพี่!”

เมื่อหวังฮูหยินได้ยินสามีของนางพูด สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปทันที นางรีบหันกลับมาดุเขา!

แต่ทว่า!

หวังเยียนหรันมีปฏิกิริยาตอบกลับมา มองดูพ่อของนางแล้วถามว่า

“ท่านพ่อ ทะ ท่านหมายความว่าอย่างไร...”

“ไม่มีอะไรหรอก ท่านพ่อของเจ้าไม่ได้หมายถึงอะไร เยียนหรัน ไป เรากลับห้องกันเถิด!” หวังฮูหยินรีบดึงหวังเยียนหรันออกไป

แต่ทว่า!

หวังโส่วหนิงตัดสินใจเด็ดขาด เขายืนขึ้นและก้าวไปข้างหน้า หยุดสองแม่ลูกไว้ กัดฟันมองลูกสาวของเขาแล้วกล่าวว่า

“เมื่อสองเดือนก่อนจิ่งอ๋อง...ถูกลอบสังหารนอกเมืองหลวง! เจ้า รอไม่ไหวแล้ว!”

ดวงตาของหวังเยียนหรันหรี่เล็กลงอย่างรวดเร็วในทันที และร่างกายของนางก็ดูเหมือนจะสูญเสียเรี่ยวแรง อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปหนึ่งก้าว

นางอ้าปากและมองพ่อของตัวเองอย่างว่างเปล่า

ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างในหัวใจพังทลายลงในทันที!