องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1037

ยอดฝีมือชั้นสูงที่อยู่ข้างองค์ชายสี่ไม่ได้ไล่ตามเขา หลี่จุ่นและคนอื่น ๆ ก็หลบหนีไปได้สำเร็จ

เมื่อวิ่งไปที่เนินเขา หลี่จุ่นก็หยุดลง ภายในใจรู้สึกหวาดกลัว

ไม่คิดว่าตัวเองจะได้พบกับยอดฝีมือชั้นสูงที่น่ากลัว หากวรยุทธ์ของเขาไม่ได้ก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่แน่ว่าเขาอาจถูกทิ้งในคราวนี้

ฝ่าเท้าของเขายังคงปวดอยู่ พลังของหมัดเดียวนั้นน่ากลัวมาก วรยุทธ์ของคนคนนี้สูงเกินกว่าที่จะจินตนาการ

ดูเหมือนว่านอกจากเฟิงอู่หังและจักรพรรดินี ไม่มีใครสามารถเอาชนะยอดฝีมือชั้นสูงที่อยู่เคียงข้างองค์ชายสี่นี้ได้เลย

“เจ้าสี่นี่ร้ายกาจจริง ๆ...”

หลี่จุ่นรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

หากไม่มียอดฝีมือชั้นสูงคนนี้ เจ้าสี่คงถูกเขาจับเป็นแล้ว

เขาเหลือบมององค์ชายสี่ที่กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน

ในขณะนี้กองทัพเหยียนโจวที่ถูกแยกออกจากกันเกือบจะถูกสังหารกันหมดแล้ว และกองทัพเหยียนโจวที่อยู่ด้านหลังก็กำลังจัดการกับก้อนหินอย่างบ้าคลั่ง

แต่น่าเสียดายที่ก้อนหินบนภูเขาถูกทิ้งไปหมดแล้ว!

เมื่อหลี่จุ่นเห็นสิ่งนี้ เขาก็พูดขึ้นทันที

“ส่งคำสั่งไปทั้งกองทัพให้ถอยไปทางตะวันตกทันที!”

ฆ้องกลองที่อยู่ด้านข้างส่งสัญญาณล่าถอยทันที!

ตึง

ตึง

ตึง

เมื่อพวกทหารได้ยินก็รีบหันหลังกลับทันที

วิ่งตรงไปที่ข้างถนนแล้วหนีไปด้วยความว่องไว

หลี่จุ่นซึ่งอยู่บนเนินเขาเห็นทุกคนถอยทัพอย่างรวดเร็ว จึงสั่งให้ทุกคนบนเนินเขาถอยทัพด้วยเช่นกัน

พวกเขาถอยทัพไปทางป่าเขาทางทิศตะวันตกทันที

กองทัพเหยียนโจวได้เผชิญหน้ากับการซุ่มโจมตีของตัวเอง แม้ว่าจะสูญเสียทหารไปไม่เกินหนึ่งหมื่นคน แต่จะไม่เดินทัพอย่างบุ่มบ่ามแบบนี้อีกแน่นอน

ถ้าอย่างนั้นก็คงถึงเป้าหมายของตัวเอง และจะชะลออีกฝ่ายได้สำเร็จ

“องค์ชาย ท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่”

บนเส้นทางหน้าผา องค์ชายสี่และยอดฝีมือชั้นสูงที่อยู่ข้าง ๆ ต่างเงยหน้าขึ้นมองพร้อมกัน ยอดฝีมือชั้นสูงประสานมือคำนับไปทางองค์ชายสี่ทันทีและกล่าวด้วยความเคารพ

องค์ชายสี่พยักหน้า มองอีกฝ่ายแล้วกล่าว

“ข้าไม่เป็นอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะท่านโหลว วันนีข้าก็คงไม่รอด... ท่านโหลวมองวิถีวรยุทธ์ของบุคคลนี้ออกหรือไม่”

ชายในวัยห้าสิบที่ถูกเรียกว่าท่านโหลวส่ายหัว แล้วกล่าว

“คนคนนี้แสดงกระบวนท่าเพียงเล็กน้อยเลยไม่แน่ใจ แต่เขาปิดหน้าไว้ จึงต้องเป็นคนที่รู้จักกับองค์ชาย”

ท่องตำราโบราณอยู่แต่ในห้องทั้งวัน!

ซึ่งทำให้อวิ๋นเอ๋อร์รู้สึกเจ็บปวดใจ

ในวันนี้ อวิ๋นเอ๋อร์กลับมาที่โถงหลักหลังจากส่งอาหารให้ซั่งกวนเฮ่าแล้ว ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ซึ่งกำลังอ่านหนังสือนิยายอยู่ก็ถามขึ้น

“เสี่ยวเฮ่าเป็นอย่างไรบ้าง ท่องได้หรือไม่”

อวิ๋นเอ๋อร์กส่ายหัวทันที

มีตำราโบราณทั้งหมดห้าเล่ม และทุกเล่มล้วนเป็นเล่มยาก ๆ ใครจะท่องได้เร็วขนาดนั้นกัน

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ส่ายหัวทันที และพลิกอ่านหนังสือนิยายในมือต่อไปด้วยความเพลิดเพลิน

อวิ๋นเอ๋อร์มองดูและพบว่าเป็น ‘ไซอิ๋ว’ ที่แพร่หลายมากที่สุดบนท้องถนนของเมืองหลวง

ไม่คิดว่านายท่านจะหมกมุ่นกับการอ่านหนังสือนิยายประเภทนี้

ตอนที่นางซื้อหนังสือนิยายเล่มนี้มานางเปิดดูเพียงสองสามครั้ง ซึ่งมันไม่ได้ดึงดูดความสนใจของนางเลย นางรู้สึกว่ามันไม่จริงและไม่น่าสนใจ

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เหลือบมองอวิ๋นเอ๋อร์แล้วถามว่า

“ว่าแต่ นายน้อยของพวกเจ้า เด็กผู้ชายคนนั้น...ตอนนี้อยู่ที่ใด”

อวิ๋นเอ๋อร์กล่าวทันที

“นายท่าน จากที่สืบมา ตอนนี้นายน้อยอยู่ที่เมืองหลินซุ่นแห่งราชวงศ์อู่ เมื่อสองวันที่ผ่านมายังช่วยฝ่าบาทยึดเจ็ดสิบสองฐานที่มั่น”