องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1039

พอหลี่จุ่นนึกถึงหมัดที่อีกฝ่ายชกที่ฝ่าเท้าของเขาก็รู้สึกเจ็บขึ้นมานิด ๆ ทันที

จึงพูดตามความจริง

“ผู้อาวุโส ตอนนั้นคนผู้นั้นชกหมัดมาที่ข้า กลับทำให้ข้ากระเด็นไปได้...จนถึงตอนนี้ข้ายังรู้สึกเจ็บ ๆ ฝ่าเท้าอยู่เลย ตรงที่ถูกเขาต่อยนั่นแหละ!”

เฟิงอู่หังตกตะลึงและพูดว่า

“วรยุทธ์ของเจ้าก้าวหน้าเร็วมาก ข้ารู้ดี เวลานี้คนที่สามารถชกเจ้ากระเด็นได้ต้องมีฝีมือไม่ธรรมดาแน่! มีคนผู้นี้ปกป้องจอมทัพของฝ่ายศัตรู...คิดจะจับเป็นอีกฝ่ายเกรงว่าไม่ง่าย”

หลี่จุ่นพลันถาม

“ผู้อาวุโส หรือว่าท่านสู้อีกฝ่ายไม่ได้หรือ”

เฟิงอู่หังพลันตอบ

“เจ้าหนู เจ้าก็พูดเสียง่าย ถ้าข้ายังเป็นเด็กหนุ่มอายุสิบกว่าย่อมคิดว่าตัวเองสู้ได้ แต่ข้าไม่เด็กแล้ว เรียกว่าหมัดกลัวหนุ่มน้อย”

“อีกอย่าง ตามอายุที่มากขึ้น ยิ่งรู้เหตุผลที่หมัดไม่มีตา ถ้าคนผู้นั้นมีฝีมือสู้ข้าไม่ได้ก็แล้วไปเถอะ แต่ถ้าสูสีกับข้า ก็ไม่แน่ว่าข้าจะกดเขาลง!”

หลี่จุ่นฟังแล้วขมวดคิ้วน้อย ๆ

แต่

เฟิงอู่หังพูดมีเหตุผล

หมัดกลัวหนุ่มน้อยจริง!

ไม่ว่าวรยุทธ์จะสูงส่งเพียงไร ตามการพูดของอาจารย์เผียนอีของเขา ยิ่งอายุมาก แม้กำลังภายในจะยิ่งล้ำลึก แต่ก็จะค่อย ๆ สลายไปเหมือนกัน

เมื่อกำลังภายในสลายไปจนหมด นั่นก็คือถึงเวลาแล้ว

อีกอย่าง ยิ่งอายุมากก็ยิ่งสู้นานไม่ได้

ตอนที่เพิ่งเริ่มลงมือย่อมมีอานุภาพชวนให้คนตะลึง แต่ก็สู้ได้แค่ตอนต้น ๆ เท่านั้น ถ้าแรกเริ่มมิอาจกำจัดอีกฝ่ายได้ เช่นนั้นก็อันตรายแล้ว

แน่นอน กว่าที่กำลังภายในจะสลายหมด อย่างไรก็ต้องมีอายุร้อยกว่าปี

สรุป เรื่องของวรยุทธ์ก็เหมือนกับฝีมือบนเตียงของผู้ชาย

ตอนหนุ่ม ๆ เสร็จหนึ่งครั้งไม่นานก็ชูชันได้ใหม่!

ทรงพลังกล้าหาญอย่างยิ่ง!

แต่พอมีอายุแล้ว เสร็จหนึ่งครั้งกลับต้องใช้เวลาชาร์จนานมาก

บางครั้งต่อให้หลับหนึ่งตื่น รุ่งขึ้นยังไม่แน่ว่าจะทำงานได้

เฟิงอู่หังอายุปูนนี้แล้ว เวลานี้ไม่อายุต่อสู้ได้นาน

ไม่แน่ว่าจะกดยอดฝีมือลึกลับข้างตัวเจ้าสี่นั่นได้จริง

เฟิงอู่หังเอ่ย

“หากฝ่าบาทเสด็จมาด้วยองค์เอง กลับจับตัวได้”

“เจ้าหนู ตอนนี้สถานการณ์ทัพศัตรูเป็นอย่างไรบ้าง”

หลี่จุ่นจึงบอกเล่าโดยคร่าว ตามการรายงานของหน่วยสอดแนม เวลานี้อีกฝ่ายถอยไปถึงเนินหินถล่มและปักหลักตั้งค่ายที่นั่นแล้ว มิได้เดินหน้าต่อ

ด้วยเหตุนี้ เขาประวิงเวลาการบุกโจมตีของฝ่ายศัตรูได้สำเร็จ

เฟิงอู่หังแววตาเพ่งเล็ง

“ทัพศัตรูมิได้ถอน เกรงว่าจะบุกต่อ”

หลี่จุ่นพยักหน้าเอ่ย

“ผู้อาวุโส มิสู้คืนนี้พวกเราจัดการมันสักทีเถอะ”

เฟิงอู่หังฮึกเหิมขึ้นมา ก่อนจะถามว่า

“เจ้าหนู เจ้ามีวิธีอะไร ไหนลองว่ามาสิ”

หลี่จุ่นจึงยิ้ม ๆ และตอบว่า

“ตอนนี้ทัพศัตรูปักหลักอยู่ที่เนินหินถล่มคง ต้องพักเตรียมตัว ผ่อนคลายอารมณ์ที่ทำศึกแพ้ในวันนี้ก่อนแล้วค่อยเคลื่อนทัพ ถ้าเป็นไปตามคาด พรุ่งนี้ทัพศัตรูจะยกทัพบุกมาอีก เช่นนั้นเราก็ทำให้พวกเขาบุกโจมตีไม่ได้สิ!”

“เจ้าหนูมีความเห็นอย่างไร”

หลี่จุ่นอมยิ้มก่อนจะตอบช้า ๆ ว่า

“ข้าจะ...”