องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1041

เดี๋ยวก็ได้รู้กัน

หลี่จุ่นมองไปที่เฟิงอู่หังแล้วพูดว่า

“ท่านอาวุโส ฝากท่านดูแลกองทัพด้วย! ข้าจะนำคนไปเผาเสบียงอาหารของศัตรูด้วยตัวเอง!”

เฟิงอู่หังขมวดคิ้ว แต่ก็ยังพยักหน้าและพูดว่า

“เยี่ยม เยี่ยม…”

หลี่จุ่นจะเลือกทหารที่มีน้ำหนักค่อนข้างเบาสองคนเพื่อออกเดินทางร่วมกับเขา

ซือคงซั่วเป็นหนึ่งคนที่เขาจะพาไปด้วย

ส่วนอีกคนหลี่จุ่นจะเลือกจากพวกเหล่าทหาร

ปรากฏว่ามีคนหนึ่งเสนอตัวออกมาจากฝูงชน และก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับตะโกนว่า

“กุนซือ ข้ายินดีที่จะร่วมเดินทางไปด้วย!”

คนผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือจ้าวกว่ายจื่อที่หนีกลับมาได้สำเร็จ หลังปล่อยข่าวเท็จเมื่อตอนกลางวัน เจ้าคนนี้ไหวพริบดี!

หลี่จุ่นเห็นก็จำเขาได้ทันที ก่อนจะถามว่า

“ทักษะการยิงของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

จ้าวกว่ายจื่อตอบทันที “กุนซือ ข้าเป็นมือธนูประจำหน่วยธนูกองที่เจ็ดสิบสอง!”

“เยี่ยม งั้นเลือกเจ้า!” หลี่จุ่นรู้สึกดีใจ

จ้าวกว่ายจื่อรีบตามหลี่จุ่นไปอย่างมีความสุข

สิ่งนี้ทำให้พวกทหารที่อยู่รอบ ๆ ทุกคนอิจฉา พวกเขาก็อยากจะติดตามหลี่จุ่นไปเหมือนกัน!

เมื่อทุกคนมารวมตัวกันครบแล้ว หลี่จุ่นก็ให้ทั้งสองคนเตรียมธนูให้เพียงพอทันที จากนั้นก็ให้พวกเขาไปเอาถุงหนังใส่น้ำสิบกว่าถุงไปบรรจุน้ำมันมาให้เต็ม ส่วนหลี่จุ่นก็ได้นำเครื่องร่อนและร่มชูชีพที่เอามาจากจวนชายแดนตะวันตกไปด้วยสามชุด

หลังจากนั้นก็รอลม

รอลมอะไรน่ะเหรอ

ลมตะวันตก!

เมื่อคืนเขาได้พักแรมอยู่บนเนินเขา และได้สังเกตเห็นว่ามีลมพัดมาจากทิศตะวันตก

ดูเหมือนว่าช่วงนี้ลมจะพัดมาจากทิศตะวันตก

ดังนั้น เขาจึงคิดที่จะเผาเสบียงของศัตรูจากบนท้องฟ้า ไม่เช่นนั้นเรื่องนี้ก็คงดูเหมือนจะเพ้อเจ้อ

มันเป็นแค่ลูกโป่งร้อนธรรมดา ๆ ที่ไม่สามารถควบคุมทิศทางได้ลมจะพัดไปทางไหนก็ต้องไปทางนั้น ไม่เหมือนกับตอนโจมตีเขาเฟิงโหยว ตอนนั้นต้องการแค่ให้ลอยขึ้นไป แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่

ทุกคนรอลมมาเป็นเวลาเนิ่นนาน และต่างก็เริ่มจะหมดความอดทน ทันใดนั้นธงผืนใหญ่ที่อยู่ข้าง ๆ ก็เริ่มส่งเสียงดัง

“กุนซือ ลมตะวันตกมาแล้ว!”

ทหารที่วัดลมตะวันตกตะโกนลั่นทันที เล่นเอาทุกคนตื่นกันหมด!

“เยี่ยม จุดไฟ!”

หลี่จุ่นดีใจมาก!

มันเหลือเชื่อมาก!

เจ้าเด็กคนนี้ยังมีกลเม็ดเด็ด ๆ ซ่อนเอาไว้อีกมากมายขนาดไหนกันนะ

“ไปกันเถอะ!”

หลี่จุ่นตะโกนอยู่ด้านบน จากนั้นลมก็พัดมา ลูกโป่งร้อนก็พาทั้งสามคนบินไปทางทิศตะวันตกทันที

ตอนที่หลี่จุ่นทำ เขาได้ทำไม้พายง่าย ๆ ไว้ด้วย ซึ่งสามารถใช้ในการควบคุมทิศทางและเพิ่มความเร็วได้เล็กน้อย

นี่เป็นครั้งแรกที่ซือคงซั่วและจ้าวกว่ายจื่อลอยขึ้นมาสูงมากขนาดนี้ สีหน้าทั้งคู่ก็เลยซีดเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว หลี่จุ่นให้พวกเขาทั้งสองหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อปรับตัว ทั้งสองคนจึงค่อย ๆ ดีขึ้น

“นี่ นี่มันช่างน่าอัศจรรย์จริง ๆ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชั่วชีวิตนี้จะลอยขึ้นมาบนฟ้าได้…”

จ้าวกว่ายจื่อฟุบตรงขอบกระเช้าแล้วมองลงไป แม้ว่าด้านล่างจะมืดสนิท แต่ก็ยังมองเห็นรูปร่างของภูเขาได้ราง ๆ ช่างน่าทึ่งจริง ๆ

ซือคงซั่วยังคงต้องทำความคุ้นเคยกับมัน ตอนนี้จึงทำได้แค่เงยหน้ามองข้างบน

ท่าทางตลกมาก

หลี่จุ่นเห็นสีหน้าท่าทางที่ต่างกันของทั้งสอง จึงยิ้มทันทีแล้วพูดว่า

“อย่าอึราดล่ะ หากตอนลงมือพวกเจ้ายังขี้ขลาดอยู่อีกล่ะก็ ข้าจะเตะพวกเจ้าลงไป!”

ทั้งสองมองหน้ากันและพูดด้วยรอยยิ้มทันทีว่า

“กุนซือวางใจได้ พอถึงเวลาท่านเพียงแค่สั่งการ ที่เหลือก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่พวกเรา!”