องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 105

เฉาวานวานได้ยินดังนั้นก็ทอดถอนใจทันที

พูดขึ้นว่า “อันที่จริงต่อให้คุณชายไม่พูด วานวานเองก็รู้สึกเช่นกัน กลอนบทนี้หลังจากเปลี่ยนเป็นเพลงแล้ว กลับไม่ดีอย่างที่วานวานคิดไว้ จังหวะดนตรีไม่เหมาะสำหรับให้ผู้หญิงขับร้องเช่นนี้ รู้สึกว่าไม่ค่อยเหมาะสมนักจริง ๆ !”

หลี่จุ่นพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “นี่ไม่ได้เป็นเพราะทักษะทางศิลปะของเจ้า แต่เป็นเพราะรูปแบบของกลอนนี้ ไม่เหมาะจะนำมาดัดแปลงเป็นเพลง เจ้าไม่จำเป็นต้องโทษตนเอง”

เฉาวานวานแสดงสีหน้าโศกเศร้าทันที “คุณชาย ที่จริงแล้วขอบอกท่านตามตรง วานวานไม่มีเพลงที่ดีมานานแล้ว จึงได้กังวลกับเรื่องนี้มาตลอด เดิมทีคิดว่า กลอนบทนี้ขององค์ชายหกยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้ จึงอยากหยิบยืมมาใช้ แต่มันกลับไม่เข้ากับรูปแบบเพลง......”

เฉาวานวานคร่ำครวญ

หลี่จุ่นครุ่นคิด แล้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ข้ามีกลอนอยู่สองสามบท น่าจะเหมาะกับการนำมาดัดแปลงเป็นเพลง หากแม่นางวานวานไม่รังเกียจละก็......”

เฉาวานวานแสดงสีหน้ายินดี และรีบพูดขึ้นทันที “คุณชายพูดอะไรกันเจ้าคะ คุณชายฝีมือสูงส่ง ในใจของวานวานแล้ว ไม่ด้อยไปกว่าองค์ชายหกเลยสักนิด หากคุณชายมีกลอนที่ดี คงต้องเป็นกลอนที่ไม่มีใครเทียบได้แน่นอน ข้าน้อยยินดีใช้ทองนับพันแลกกับกลอน !”

หลี่จุ่นได้ยินก็หัวเราะ แล้วพูดว่า “กล่าวหนักเกินไปแล้ว ต้องใช้ทองนับพันอะไรกัน หากแม่นางวานวานต้องการ ข้าจะมอบให้โดยไม่คิดเงิน”

เฉาวานวานได้ยินดังนั้น ก็แสดงสีหน้ายินดี “เช่นนั้นข้าน้อยก็ขอขอบคุณคุณชายไว้ ณ ที่นี้ !”

หลี่จุ่นเองก็ไม่พูดพร่ำ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “เช่นนั้นข้าจะแต่งกลอนให้แม่นางวานวานบทหนึ่งก่อน หากแม่นางรู้สึกว่าใช้ได้ ข้าก็จะแต่งเพิ่มให้อีกสองสามบท”

“เชิญคุณชาย !” ในแววตาของเฉาวานวานเต็มไปด้วยความประหลาดใจ รีบฝนหมึกจับพู่กันทันที แล้วให้หลี่จุ่นลงมือ

หลี่จุ่นส่ายหน้า “ต้องรบกวนแม่นางเขียนแทนข้าแล้ว”

ขณะที่พูดอยู่นั้น ก็เอามือไพล่หลังลุกขึ้นทันที เตรียมที่จะเริ่มต้น

“เจ้าค่ะ คุณชาย !” บนใบหน้าของเฉาวานวานเต็มไปด้วยความสุข

หลี่จุ่นครุ่นคิด

บทกลอนที่เหมาะจะนำมาดัดแปลงเป็นเพลง ย่อมมีอยู่ไม่น้อย แต่บทกลอนที่แต่งขึ้นสำหรับผู้หญิงที่อยู่ในโรงมหรสพและหอนางโลมเหล่านี้โดยเฉพาะ ในประวัติศาสตร์จีนมีบุคคลเฉพาะเช่นนี้อยู่หนึ่งคน

เรียกตนเองว่าเขียนกลอนตามคำสั่งของจักรพรรดิ !

เขาก็คือหลิวซานเปี้ยน ตัวแทนที่มีชื่อเสียงของสำนักอ่อนโยนนุ่มนวล หลิวหย่ง !

นี่คือภูเขาใหญ่ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ในบทกวีจีนโบราณ !

กลอนของเขา นำออกมาย่อมมีน้ำหนัก !

หลี่จุ่นครุ่นคิด ในใจก็เกิดขึ้นมาหนึ่งบททันที มุมปากโค้งงอขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มจาง ๆ เอ่ยปากพูดขึ้นว่า

“จักจั่นฤดูหนาวหงอยเหงาอ้างว้าง ข้างหน้าของศาลายามเย็น เมื่อฝนเพิ่งจะหยุด ที่ประตูเมืองการดื่มที่ไม่มีวันจบ ที่ที่เราปล่อยให้วันเวลาผันผ่าน แต่เรือกลับคอยให้ข้าจากไป จับมือกันและมองดูน้ำตาที่นองหน้า ไม่มีคำพูดใดลำคอตีบตัน เมื่อคิดถึงการเดินทางพันลี้ผ่านม่านหมอกและเกลียวคลื่น เมฆยามเย็นลอยต่ำภายใต้ท้องฟ้าทางใต้ที่กว้างใหญ่ คู่รักต้องเผชิญความโศกเศร้าของการพลัดพรากมาตั้งแต่ครั้งอดีต แล้วจะทนกับฤดูใบไม้ร่วงที่หนาวเหน็บนี้ได้อย่างไร ! คืนนี้จะตื่นจากสุรา ณ ที่ใด ฝั่งน้ำต้นหลิว สายลมยามเช้าและจันทร์เสี้ยว การไปครั้งนี้ยาวนาน ช่วงเวลาที่ดีและทิวทัศน์ที่งดงามไร้ความหมาย แม้ว่าจะมีความรู้สึกที่มากมาย จะบอกกล่าวกับผู้ใดได้เล่า ?”

แบบอักษรที่งดงามของเฉาวานวาน เขียนลงบนกระดาษเรียบร้อยแล้ว แต่ตอนนี้ แววตาของนางเต็มไปด้วยความประหลาดใจ รวมไปถึงความตื่นเต้นยินดีอย่างที่สุด

ความสำเร็จในด้านบทกวีและบทเพลงของนาง ย่อมไม่ธรรมดาแน่นอน อย่างน้อยก็เรียกได้ว่าอยู่ในระดับเดียวกับหวังเยียนหรัน

กลอนบทนี้ที่หลี่จุ่นประพันธ์ขึ้นมาในตอนนี้ อยู่ในระดับไหน ในใจของเฉาวานวานก็เข้าใจแจ่มแจ้งทันที