องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 108

“ร้านหนังสือหรือ?”

สีหน้าหวังเยียนหรันไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย เอ่ย “หลี่จุ่น เรื่องร้านหนังสือจัดการลำบากนะ”

“ทำไมเล่า” หลี่จุ่นเลิกคิ้วทันที

หวังเยียนหรันถอนหายใจ มองดวงตาหลี่จุ่นแล้วเอ่ย

“ข้าได้ยินท่านพ่อบอก หนังสือที่จะพิมพ์นอกเหนือความต้องการ ราชสำนักจะพิมพ์รอบแรกแค่หนึ่งร้อยเล่มเท่านั้น และสำนักศึกษาสูงสุดจะส่งร้อยเล่มนี้ไปยังร้านหนังสือจิงหงโดยตรง ให้พวกเขารับผิดชอบการจัดจำหน่าย”

ร้านหนังสือจิงหงจะส่งต่อกับร้านหนังสือส่วนตัวโดยตรง สำหรับการแบ่งกำไรจะกำหนดตายตัวที่เจ็ดต่อสามส่วน ร้านหนังสือจิงหงสามส่วน สำนักศึกษาสูงสุดเจ็ดส่วน แน่นอนว่าพวกเราเป็นคนส่งมอบหนังสือ ดังนั้นเจ็ดส่วนนั้น ทางเรากับสำนักศึกษาสูงสุดจะแบ่งกันอีกเจ็ดต่อสาม พวกเราเจ็ดส่วน”

หลี่จุ่นขมวดคิ้ว “ความหมายของเจ้าคือ มีแต่ร้านหนังสือจิงหงที่ขายหนังสือของเราได้หรือ”

ลิขสิทธิ์ในโลกนี้สูงอย่างนี้เลยหรือ

ทำไมรู้สึกเหมือนเป็นไปไม่ค่อยได้ล่ะ!

อีกอย่าง โลกนี้ ยุคสมัยนี้ ถ้าอยากจะออกหนังสือ ทำไมถึงยุ่งยากจังเลย

ไม่เหมือนกับสมัยโบราณของจีนเลยแฮะ

หวังเยียนหรันส่ายหน้าตอบ “ก็ไม่ใช่ว่ามีแต่ร้านหนังสือจิงหงที่ขายได้ เอาไว้ร้านหนังสือจิงหงขายหนังสือร้อยเล่มนั้นวันสุดท้ายแล้ว ร้านหนังสืออื่น ๆ ก็พิมพ์ขายได้เหมือนกัน แต่ตอนนั้นจะไม่ทันกาล”

ร้านหนังสือจิงหงต้องรอให้พิมพ์หนังสือเสร็จถึงจะเริ่มขายร้อยเล่มที่สำนักศึกษาสูงสุดลงตราประทับแน่ ถึงร้านหนังสืออื่นจะเร่งผลิตตาม แต่ถึงเวลาก็คงไม่มีตลาดแล้ว...”

ครู่หนึ่งแล้วหลี่จุ่นจึงเข้าใจขึ้นมา

ก่อนหน้านี้เขาศึกษามา ถ้าร้านหนังสือส่วนตัวต้องการจะพิมพ์หนังสือเอง จะต้องได้รับการอนุญาตจากสำนักศึกษาสูงสุดก่อนจึงจะพิมพ์ได้

แต่ไม่รู้ว่าหนังสือที่สำนักศึกษาสูงสุดพิมพ์แล้วส่งมอบมา ต้องรอให้หนังสือร้อยเล่มที่สำนักศึกษาสูงสุดพิมพ์ขายก่อนหนึ่งวันแล้วจึงจะขายหนังสือที่ตัวเองพิมพ์เองได้

สำนักศึกษาสูงสุดออกหนังสือ เนื่องจากมีชื่อเสียงของทางการเป็นตัวเสริม หนังสือที่มาจากสำนักศึกษาสูงสุด ไม่ว่าจะเป็นตำราขึ้นเลื่องชื่อต่าง ๆ หรือจะเป็นนิยายก็ขายดีมาก โดยเฉพาะนิยายที่มีปริมาณขายน่าทึ่ง!

แน่นอน ไม่ว่าจะน่าทึ่งแค่ไหนก็ไม่เกินไปกว่าปริมาณขายที่ทางการส่งเสริม

หลี่จุ่นตรวจสอบมาแล้ว

เมื่อก่อนมีนิยายห้าเรื่องที่มาจากสำนักศึกษาสูงสุด ห้าเรื่องนี้ขายดีมาก ๆ ชาวบ้านชอบนิยายจากสำนักศึกษาสูงสุดเหมือนกัน เพราะคุณภาพค่อนข้างสูง

เพราะมองเห็นในจุดนี้ หลี่จุ่นจึงมอบไซอิ๋วให้หวังเยียนหรัน ให้นางเอาไปที่สำนักศึกษาสูงสุด เดินทางตามระเบียบของที่นั่น

เพียงแต่คิดไม่ถึง สำนักศึกษาสูงสุดกลับมีการเชื่อมต่อกับร้านส่วนตัวโดยตรง เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน

อีกอย่าง การแบ่งผลประโยชน์ก็กำหนดตายตัว เจรจาไม่ได้

แล้วเขายังจะหาเงินอย่างไรได้อีก

สถานการณ์อย่างนี้ไม่เป็นผลดีกับเขาเลย