องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 112

วันต่อมา

เต้าหู้ตำรับจ้าวเปิดตัวอาหารเช้าหน้าร้านอีก แรกเริ่มการค้าไม่นับว่าดีมาก แต่ก็ไม่ขาดทุน ผ่านไปอีกสองวัน ร้านอาหารเช้าก็เปิดอีกร้าน ไม่นานก็มีลูกค้าอยู่เนืองแน่น

เทียบกับการยืนกิน มิสู้นั่งกินอยู่ในร้าน ถึงจะแพงกว่าหน่อย แต่ที่สำคัญคือมีหน้ามีตา

กระทั่งว่ามีขุนนางในราชสำนักบางคนไม่กลับบ้านหลังจากประชุมขุนนางเสร็จ แต่ตรงดิ่งไปที่ร้านอาหารเจ้าตำรับจ้าวเลย ร่วมวงกินอาหารเช้ากับเพื่อนร่วมงาน กินโจ๊ก กินเต้าฮวย

เป็นความสบายแบบที่อธิบายไม่ถูก

“ใต้เท้าจ้าว ข้าขอเลี้ยงอาหารเช้ามื้อนี้นะ!”

“ใต้เท้า วันนี้ข้าขอเลี้ยงอาหารเช้าท่าน! ใต้เท้าเชิญด้านใน!”

“ใต้เท้าหลิ่ว อย่าเกรงใจข้าเลย วันนี้กินให้อิ่มหมีพีมันเถิด!”

ภาพบรรยากาศและการสนทนาเช่นนี้ ดังขึ้นตรงหน้าร้านอาหารเช้าตำรับจ้าวเป็นระยะ ชวนให้คนสนใจ

หลังจากปรับตัวสองสามวัน ร้านอาหารเช้าตำรับจ้าวก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของคนเมืองหลวงไปทุกที ตระกูลใหญ่บางตระกูลยังพากันมากินอาหารเช้าทั้งบ้านก็มี ไม่ต้องให้คนรับใช้ทำอาหารเช้าแล้ว

วันนี้หลี่จุ่นตื่นเช้าเหมือนกัน มาถึงร้านอาหารเช้าตำรับจ้าวที่ถนนทางตะวันออกของฉางอัน หลังจากกินอาหารเช้าในร้านแล้ว ก็ไปที่ลานด้านหลังพร้อมกับจ้าวเฟยเอ๋อร์

หลี่จุ่นพูดขึ้น “ข้าเห็นการจัดภายในร้านแล้ว รู้สึกว่าขาดไปอย่างหนึ่ง ต้องแก้ไขนิดหน่อย”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ยิ้มน้อย ๆ พูดขึ้นพลัน “เชิญท่านอ๋องบอกมาได้!”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ในตอนนี้พกพารอยยิ้มอยู่บนใบหน้าทุกวัน สีหน้ามีชีวิตชีวา ด้วยกิจการที่โด่งดังมากขึ้นทุกที จึงอารมณ์ดีอย่างยิ่ง

ขณะเดียวกันก็เลื่อมใสหลี่จุ่นถึงที่สุดด้วย

วันนี้พอพูดถึงเต้าหู้ ทั้งเมืองหลวงไม่มีใครไม่รู้จักจ้าวเฟยเอ๋อร์

ต่างรู้ว่าจ้าวเฟยเอ๋อร์คือผู้คิดค้นเต้าหู้ ทั้งยังขายเต้าหู้จนประสบความสำเร็จ หลาย ๆ คนเมื่อกล่าวถึงจ้าวเฟยเอ๋อร์ยังชมไม่หยุดปาก!

ทว่า

มีแต่นางที่รู้ เจ้าของที่แท้จริงเบื้องหลังเต้าหู้ตำรับจ้าว ที่แท้แล้วคือหลี่จุ่นต่างหาก

แต่หลี่จุ่นทำงานรอบคอบ มีแต่คนข้างตัวที่เชื่อถือได้รู้

อีกทั้งยังไม่ออกหน้า แค่วางแผนอยู่ข้างหลัง ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีใครรู้ว่าหลี่จุ่นนั่นแหละที่เป็นเจ้าของ

และกิจการที่ดังระเบิดในตอนนี้ ก็ล้วนแล้วแต่เกิดขึ้นด้วยมือของหลี่จุ่นทั้งนั้น

ความดูแคลนในอดีตของจ้าวเฟยเอ๋อร์ จนถึงตอนหลังที่ตกตะลึง เวลานี้กับหลี่จุ่นมีเพียงความเลื่อมใสและความนับถือจากใจ

“หลายวันนี้คนที่มากินอาหารเช้าที่ร้านเรามีทั้งชาวบ้านคนทั่วไป คหบดี แล้วยังมีขุนนางในราชสำนักด้วย การจะให้พวกเขากินอาหารรวมกันในห้องโถงไม่ค่อยดีนัก ชาวบ้านไม่เป็นตัวของตัวเอง อีกทั้งฐานะของชาวบ้านกับขุนนางก็ขัดแย้งกัน”