องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1131

ทันใดนั้นบรรยายก็ดูแปลกๆ ไป

เหตุไฉนจึงลากจิ่งอ๋องเข้ามาเกี่ยวด้วยเล่า

ลูกชายของเฟิงอู่หังผู้นี้... รู้จักกับจิ่งอ๋องอย่างนั้นหรือ แล้วยังเป็นสหายร่วมทุกข์ร่วมสุขกันด้วย?

แขกเหรื่อที่อยู่รอบๆ ต่างมองหน้ากัน แต่ในใจกลับไม่อาจสงบลงได้

ยิ่งไปกว่านั้น

ดูเหมือนแม่นางหวังเยียนหรันกับจิ่งอ๋อง... จะสนิทสนมกันมากเลยนะ

เพียงแต่ความสัมพันธ์ทางสายเลือดหมายความว่าอย่างไร

ฟังแล้วไม่ค่อยเข้าใจเลย...

แต่คงจะหมายถึงความสัมพันธ์ที่ดีมากๆ

คำพูดของหลี่จุ่นไม่เพียงแต่ทำให้ชุยอวี้มีสีหน้าไม่สู้ดี ชุยเหวินและภรรยาก็มีสีหน้าดำคร่ำเครียดเหมือนก้นหม้อไม่ต่างกัน หวังโส่วหนิงและภรรยาก็มีสีหน้าคร่ำเครียดเช่นกัน

ส่วนหวังเยียนหรันลมแทบจับ...

บรรยากาศเงียบสงัดจนน่าขนลุก

หลี่จุ่นเห็นว่าผลลัพธ์ออกมาดีก็ชำเลืองมองหวังเยียนหรันที่เสียอาการไปแวบหนึ่ง จากนั้นหันมาพูดกับชุยอวี้ต่อว่า

“พี่ชุย ต้องขออภัยจริงๆ แต่ว่าใต้หล้านี้มีเพียงจิ่งอ๋องพี่น้องของข้าผู้เดียวเท่านั้นที่เหมาะสมและคู่ควรกับคุณหนูหวังเยียนหรัน”

“นอกจากจิ่งอ๋องของราชวงศ์ท่านแล้ว แม้ข้าคนต่ำต้อยจะไม่คู่ควรจริงๆ ส่วนท่านพี่ชุย เกรงว่ายิ่งไม่คู่ควร”

“ข้าว่าพี่ชุยล้มเลิกงานแต่งงานนี้เสียเถิด”

พูดเลยว่า

คำพูดของหลี่จุ่นนั้นตรงไปตรงมาและรุนแรงมาก

ยิ่งพูดยิ่งเลยเถิด

คำพูดแต่ประโยคยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

เพื่อตบหน้าชุยอวี้โดยเฉพาะ

สร้างความวุ่นวายอย่างเปิดเผย

“เจ้า...”

ชุยอวี้ตัวสั่นเทา และเบิกตากว้าง พลางชี้ไปยังหลี่จุ่น

ด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

แม้ว่าเขาจะมีจะสุขุม และมีการศึกษามากเพียงใด ในที่สุดตอนนี้เขาก็ทนไม่ได้

ไม่เคยเห็นใครไม่มีมารยาทเช่นนี้มาก่อน

พูดเช่นนี้ได้อย่างไร

นี่ไม่เท่ากับเป็นการเหยียดหยามผู้อื่นต่อหน้าธารกำนัลหรอกหรือ

บังอาจพูดต่อหน้าธารกำนัลว่าเขาไม่คู่ควรกับหวังเยียนหรัน นี่มันหยามกันชัดๆ

หยามเกียรติตระกูลชุย

นี่จงใจมาป่วนงานชัดๆ

“พูดจาเหลวไหว”

หวังโส่วหนิงมีสีหน้าเคร่งเครียด และจ้องหลี่จุ่นตาเขม็งราวกับต้องการมองทะลุหมวกสานบนศีรษะของเขาเพื่อให้เห็นธาตุแท้ของเขา

แขกเหรื่อที่อยู่รอบๆ กลับฟังอย่างฮือฮา

ผู้ที่สามารถเข้ามาในห้องโถงใหญ่แห่งนี้ได้ล้วนไม่ใช่แขกธรรมดา แต่ละคนล้วนมีหน้ามีตาในเมืองอวี๋เจียง และส่วนใหญ่ก็เป็นขุนนางและครอบครัวในราชสำนักเดียวกับเขา

หวังเยียนหรันคิดอย่างไร แถมยังมีความสัมพันธ์กับจิ่งอ๋องอีก อีกฝ่ายยังมาพูดเช่นนี้อีก ต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน... นี่มันเรื่องใหม่จริงๆ นะ

ไม่ต้องพูดให้มากความ ลูกสาวคนนี้ของอัครมหาเสนาบดีหวัง... เกรงว่าจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับจิ่งอ๋องแน่เลย

“พอได้แล้ว”

ทันใดนั้นเอง หวังเยียนหรันพลันเอ่ยปากพูด

พร้อมเปิดผ้าคลุมศีรษะออก นางมองหลี่จุ่นด้วยดวงตาแดงก่ำ และน้ำตาคลอเบ้า แล้วโน้มลงเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพ และพูดว่า

“คุณชายเฟิง... ข้าน้อยซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่งที่ท่านให้เกียรติมาร่วมงานแต่งงานของข้าน้อยในวันนี้ แต่ได้โปรดคุณชายเฟิง... อย่าทำให้ลำบากใจ... วันหน้า ข้าน้อยและสามีจะไปขอบคุณท่านถึงที่พัก”

ไปขอบคุณถึงที่พักพร้อมกับสามี?

หลี่จุ่นที่สวมหมวกสานถึงกับขมวดคิ้วในทันใด

ประโยคนี้ทำให้เขาเจ็บปวดมาก ผู้หญิงของตนยอมรับชายคนอื่นเป็นสามีหรือ

สาวน้อยคนนี้สวมเขาให้เขาอย่างนั้นหรือ

หลี่จุ่นรู้สึกโกรธ

จากนั้นเดินไปนั่งม้านั่งที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า

“หากข้าไม่ตกลงล่ะ”