องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1130

บรรยายในงานเงียบสงัดในทันใด

แขกเหรื่อที่อยู่ในงานต่างตกตะลึง และมองหลี่จุ่นที่สวมหมวกสานด้วยความประหลาดใจ

หวังโส่วหนิงและชุยเหวินก็ขมวดคิ้วในทันทีทันใด

ชุยอวี้ย่อมมีสีหน้าไม่พอใจเป็นธรรมดา แต่ด้วยศักดิ์ศรีและความสุขุม แม้จะถูกยั่วยุเช่นนี้ แต่ก็ไม่เสียมารยาทแม้แต่น้อย

“ไม่ทราบว่าคุณชายเฟิง... หมายความว่ากระไร” ชุยอวี้ถามพร้อมประสานหมัด

หลี่จุ่นหัวเราะอย่างร่าเริง แล้วหันหน้าไปทางหวังเยียนหรัน และพูดว่า

“ข้าได้ยินมานานว่าคุณหนูหวังเยียนหรันงดงามหยาดฟ้ามาดิน เป็นหญิงสาวที่เชี่ยวชาญด้านการค้าขาย และเปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์อันล้ำเลิศ”

ทันใดนั้นหวังเยียนหรันพลันก้าวถอยหลังเล็กน้อย และท่าทางดูเขินอายเล็กน้อย

เมื่อสิ้นเสียงนั้น

หวังโส่วหนิงและภรรยาก็พึงพอใจอย่างมาก

พูดถูก ลูกสาวสุดที่รักของพวกเขายอดเยี่ยมดังว่าจริงๆ

ไม่คาดคิดเลยว่าลูกชายของเฟิงอู่หังจะรู้จักลูกสาวของตนดีเช่นนี้ เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจยิ่งนัก

ชุยอวี้ได้ฟังแล้วก็อ้าปากค้าง ชำเลืองมองหวังเยียนหรันแวบหนึ่ง จากนั้นพยักหน้าเห็นด้วยโดยไม่รอช้า

หลี่จุ่นมองชุยอวี้ด้วยรอยยิ้มจางๆ และพูดว่า

“เช่นนั้นคุณชายชุยคิดว่าคนประเภทไหนที่จะคู่ควรและเหมาะสมกับคุณหนูหวังเยียนหรัน คุณชายชุยคิดว่าคุณชายชุยมีคุณสมบัตินี้หรือไม่”

“นี่...”

ทันใดนั้นชุยอวี้ก็หน้าแดงขึ้นมาทันที และพูดไม่ออก

หากจะยืนกรานว่าเหมาะสมกันก็คงเป็นครอบครัววงศ์ตระกูลที่เหมาะสมกัน

อย่างไรเสียตระกูลชุยก็เป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่ รับราชการมายาวนานติดต่อกันสองราชวงศ์ มีพื้นเพครอบครัวที่มั่งคั่งร่ำรวย ไม่ใช่อัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายคนใดคนหนึ่งจะเทียบได้

ขนาดมีกินมีใช้เหลือเฟือ

แต่คนเรา...

จริงๆ แล้วก็ดู... ฝืนเกินไป

นี่เป็นเรื่องที่ทุกคนรู้ดี ใครๆ ก็รู้ว่ามีเพียงชายไม่กี่คนบนโลกนี้ที่เหมาะสมและคู่ควรกับหวังเยียนหรัน

แน่นอนว่าชุยอวี้ไม่ได้รวมอยู่ในนั้น

แต่เรื่องพรรณนี้... ขนาดตระกูลหวังเขายังไม่สนใจ แล้วพวกเขายุ่งอะไรด้วย

จริงอยู่ที่พวกเขาไม่ได้ยุ่ง แต่ตอนนี้จู่ๆ ก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดเช่นนี้ต่อหน้าทุกคน

แล้วจะทำอย่างไรได้บ้างล่ะ

“แต่ท่านพ่อ... คุณหนูหวังเยียนหรัน... ควรจะได้แต่งงานกับคนที่คู่ควรกับนางนะ...”

เฟิงอู่หังโกรธจัดจนเกือบกระโดดขึ้น จ้องหลี่จุ่นพลางตวาดว่า

“นางจะแต่งงานกับใคร คู่ควรกับคนประเภทไหนแล้วเกี่ยวอันใดกับเจ้า อย่ามาสร้างความวุ่นวายที่นี่”

พูดจบเขาก็ลุกพรวดขึ้น รีบประสานหมัดแสดงความขอโทษต่อพวกเขาสองคน และพูดว่า

“ขออภัยท่านทั้งสอง ข้าสั่งสอนลูกไม่ดีเอง ข้าจะพาเขากลับเดี๋ยวนี้ ข้าจะมาขอโทษอีกครั้งในวันหน้า”

แย่แล้ว อย่าเพิ่งกลับสิ

หลี่จุ่นเห็นเฟิงอู่หังแสดงเกินพอดีก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย รีบพูดว่า

“แต่ท่านพ่อ ลูกกับจิ่งอ๋องเป็นสหายร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน จิ่งอ๋องมีพรสวรรค์ด้านกลอนกวีเป็นเลิศ อีกทั้งรูปโฉมงดงาม เขาต่างหากที่เหมาะสมและคู่ควรกับคุณหนูหวังเยียนหรัน”

เมื่อสิ้นเสียงนี้

สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปทันที

แม้แต่หวังเยียนหรันก็ตัวสั่นเล็กน้อย แทบยืนไม่มั่น

ส่วนสีหน้าของชุยอวี้ดูไม่ดีมาก

เฟิงอู่หังพูดแขวะในใจว่า... เจ้าเด็กนี่ช่างรู้จักพูดดีใส่ตัวจริงๆ