องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1129

ไม่ผิด

ในเวลานี้ หลี่จุ่นดูเหมือนจะใจลอยจริงๆ

ไม่น่าเชื่อเลยว่าไม่เจอกันแค่ครึ่งปี สาวน้อยหวังเยียนหรันจะมีรูปร่างสวยสะดุดตาเช่นนี้

ทั้งเรียวบางและอวบอิ่ม!

นี่เขาช่างโชคดีอะไรอย่างนี้!

หญิงสาวที่ชอบเขาไม่เพียงแค่สวย แต่ยังหุ่นดีอีกด้วย

เห็นทีการเอาตัวเข้าแลกยังเป็นวิธีที่ยอดเยี่ยมอยู่

หวังเยียนหรันในชุดเจ้าสาว แม้ว่าชุดเจ้าสาวจะค่อนข้างหลวมอยู่บ้าง แต่ก็เผยให้เห็นเรือนร่างอันสมส่วนของนางได้อย่างชัดเจน

โดยเฉพาะเอวของนาง เกรงว่าคงจะเรียวงามยิ่งกว่านี้ตอนไม่สวมใส่เสื้อผ้า

เห็นทีสาวน้อยคนนี้คงจะเจริญวัยเมื่อไม่นานมานี้ เมื่อก่อนยังไม่เจริญเต็มวัย

หวังเยียนหรันในเวลานี้ แม้ไม่ได้เผยใบหน้า แต่รูปร่างงดงามยิ่งนัก

หลี่จุ่นจ้องมองหวังเยียนหรันอย่างเหม่อลอย แล้วริมฝีปากก็โค้งเล็กน้อย และพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“เยียนหรัน... ไม่เจอกันนานเลยนะ ข้ามาแล้ว”

เสียงนี้มีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้ยิน

หลังจากมองหวังเยียนหรันแล้ว หลี่จุ่นก็เริ่มมองหาจ้าวเฟยเอ๋อร์ แต่หายังไงก็หาไม่เจอจึงขมวดคิ้วเล็กน้อยในทันที

หากหวังเยียนหรันแต่งงาน เป็นไปไม่ได้ที่จ้าวเฟยเอ๋อร์จะไม่มาร่วมงาน

แต่เหตุใดจึงไม่เห็นนางล่ะ

“อวี้เอ๋อร์ รีบมาคารวะท่านจอมพลเฟิงเร็วเข้า” ชุยเหวินรีบตะโกนเรียกบุตรชายของเขา

ชุยอวี้มองเฟิงอู่หังอย่างคาดคะเนมาสักพักแล้ว เมื่อได้ยินดังนั้นก็โล่เข้ามา

เขามีรูปลักษณ์หล่อเหลางดงาม มีเสน่ห์ไม่ธรรมดา

ประสานมือโค้งคำนับอย่างเคารพพร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ข้าได้ยินชื่อเสียงของท่านมานานว่าเป็นเสือร้ายในสนามรบ วันนี้ได้พบตัวจริง ช่างเป็นบุญวาสนาของข้ายิ่งนัก”

คำพูดนี้ช่างพูดได้น่าฟังเหลือเกิน

แม้แต่หลี่จุ่นก็ลอบพยักหน้า

ชายประเภทนี้ดูยอดเยี่ยมมากเสียจริง

เฟิงอู่หังหัวเราะพลางกวาดสายตามองชุยอวี้ และพูดว่า

“คนหนุ่มอนาคตไกล ยินดีด้วยๆ”

แต่ในใจกลับเย้ยหยันว่า

เจ้าหนู เจ้าหมดอนาคตแล้ว

แย่งชิงผู้หญิงกับเจ้าหนุ่มหลี่จุ่น เจ้าหมดอนาคตแน่ๆ

“ท่านจอมพลเฟิงชมเกินไปแล้ว” ชุยอวี้พูดอย่างเหนียมอายเล็กน้อย แต่วางตัวได้อย่างสุภาพและเหมาะสม

มีกิริยาท่าทางงดงาม

หวังเยียนหรันที่สวมผ้าคลุมศีรษะสีแดงก็เดินเข้ามา แล้วโค้งตัวคำนับเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพ

เฟิงอู่หังรีบนั่งลงบนที่นั่งโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

เมื่อหวังโส่วหนิงและชุยเหวินเห็นดังนั้นก็แอบโล่งใจ

ถือว่าสถานการณ์คงที่แล้ว

จากนั้นเฟิงอู่หังก็ประสานหมัดแล้วพูดกับหวังโส่วหนิงและชุยเหวินด้วยสีหน้าขอโทษว่า

“ขออภัย ข้าผู้แซ่เฟิงสั่งสอนลูกไม่ดีปล่อยให้ไอ้ลูกหมาล่วงเกินทุกท่าน”

ลูกหมา?

หลี่จุ่นกำลังจะเอ่ยพูด แต่พอได้ยินคำเรียกขานนี้แล้วก็เกือบจะกระอักเลือดออกมา

คิดไม่ถึงเลยว่า... เฟิงอู่หังจะฉวยโอกาสหลอกด่าเขาต่อหน้าต่อตา...

แม่งเอ้ย... นี่เป็นผู้อาวุโสนะ

ทุกคนต่างมองหน้ากันด้วยความงุนงง ทันใดนั้นหวังโส่วหนิงรีบพูดแก้สถานการณ์ว่า

“ท่านจอมพลเฟิงพูดแรงเกินไปแล้ว”

จากนั้นหันไปมองหลี่จุ่น และถามว่า “ไม่ทราบว่าคุณชายเฟิงมีปัญหาอันใดหรือ”

คุณชายเฟิง... คุณชายบ้า?

ก็ได้...

ยังไม่คิดเล็กคิดน้อยตอนนี้

หลี่จุ่นก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวพร้อมมองไปทางชุยอวี้

ในเวลานี้ ชุยอวี้ก็มองหลี่จุ่นเช่นกัน เพียงแต่หลี่จุ่นสวมหมวกสาน และผ้าคลุมสีดำปิดหน้าไว้จึงมองไม่เห็นสีหน้าของเขาเลย

“ได้ยินมาว่าคุณชายอวี้เก่งทั้งบุ๋นและบู๊ เป็นบุคคลที่เก่งกาจที่สุดคนหนึ่ง อีกทั้งยังเหมาะสมกับคุณหนูเยียนหรันเป็นอย่างยิ่ง” หลี่จุ่นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

ชุยอวี้ตะลึงเล็กน้อย รีบพูดว่า “ขอบน้ำใจคุณชายเฟิง”

“ไม่ต้องเกรงใจ เพราะ... ข้าไม่เชื่อ”

หลี่จุ่นพูดประโยคที่น่าตกใจด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ