องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1128

คำโบราณท่านว่า มาเร็วหรือจะสู้มาทันเวลาพอดี

บังเอิญ

หลี่จุ่นและเฟิงอู่หังมาได้ทันเวลาพอดี

เจ้าบ่าวเจ้าสาวกำลังรออยู่ในห้องโถงเตรียมพร้อมที่จะเข้าพิธีไหว้เทวดาฟ้าดิน

เฟิงอู่หังและหลี่จุ่นบุ่มบ่ามเข้าไป

พิธีไหว้เทวดาฟ้าดินจึงต้องหยุดชะงักไว้ก่อน

อีกด้าน

หวังโส่วหนิงและชุยเหวินประสานมือพร้อมโค้งคำนับขอโทษแขกเหรื่อที่อยู่รอบๆ จากนั้นรีบออกมาต้อนรับแขก

เป็นดังคาด

ทันทีที่พวกเขาก้าวขาออกจากห้องโถงก็มองเห็นชายชราผมหงอกขาว สวมชุดคลุมยาวสีพื้น รูปร่างกำยำเดินเข้ามาอย่างสง่า มองดูแล้วค่อนข้างน่าเกรงขาม มาพร้อมกับชายค่อนข้างหนุ่มในสีขาวและสวมหมวกสาน

และได้ก้าวผ่านประตูชั้นในเข้ามาแล้ว

หวังโส่วหนิงอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายและชุยเหวินต่างก็ไม่เคยพบเห็นเฟิงอู่หังมาก่อน ได้ยินเพียงชื่อเสียงเรียงนามของคนผู้นี้ ตอนนี้เมื่อได้เห็นตัวจริงแล้วก็รู้สึกว่าชายชราที่อยู่ตรงหน้านี้เหมือนกับที่พวกเขาคิดไว้ไม่มีผิด

ท่าทางดูห้าวหาญ

ในเวลานี้

เมื่อหลี่จุ่นเห็นชายชราที่ควรจะเป็นพ่อตาคนหนึ่งของเขาเดินมาพร้อมกับหวังโส่วหนิงและชุยเหวินก็รีบกระซิบเสียงเบาทันทีว่า

“ท่านอาวุโส ไม่ว่าข้าจะทำกระไร ท่านก็ต้องแสดงเป็นตัวละครแต่งหน้าแดงนะ”

“หน้าแดงกระไร” เฟิงอู่หังตกตะลึง

“หมายความว่าหากข้าทำกระไรที่ไม่เหมาะสม ท่านก็ต้องคอยตักเตือนข้า แสดงท่าทีที่ผู้อาวุโสที่ดีควรมี” หลี่จุ่นพูด

เฟิงอู่หังรีบถามว่า “เจ้าหนุ่ม เจ้าวางแผนจะชิงตัวนางอย่างไร”

หลี่จุ่นไม่ตอบเพราะหวังโส่วหนิงและชุยเหวินเดินเข้ามาใกล้แล้ว

หลี่จุ่นชำเลืองมองชุยเหวิน แต่ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับคนผู้นี้เลย

เขาไม่เคยได้พบปะกับขุนนางของราชวงศ์อู่เลย กระนั้นจึงไม่รู้จักกวีชุยผู้นี้เป็นธรรมดา

แต่คนที่ตามหวังโส่วหนิงออกมาในตอนนี้ก็อาจจะเป็นชุยเหวิน

แต่หากไม่ใช่...

ก็ถือเสียว่าเขาเดาผิด

“ท่านคือแม่ทัพใหญ่เฟิงอู่หัง? ขออภัยอย่างยิ่งที่ไม่ได้ต้อนรับท่านล่วงหน้า ข้ารู้สึกละอายใจยิ่งนัก”

แม้ว่าหวังโส่วหนิงจะมีอายุก็ใกล้เคียงกับเฟิงอู่หัง แต่ก็ยังไม่ถึงหกสิบปี

หวังโส่วหนิงแสดงความเคารพในฐานะผู้น้อย รีบประสานมือพร้อมกับโค้งคำนับต้อนรับด้วยรอยยิ้ม

ชุยเหวินที่อยู่ข้างๆ ก็รีบประสานมือพร้อมกับโค้งคำนับต้อนรับเช่นกัน

ไม่ใจร้ายกับคนที่พยายามเป็นมิตร

เฟิงอู่หังพยักหน้า รีบประสานมือคำนับตอบอย่างสุภาพ และพูดว่า

“ข้ามาเพื่อร่วมฉลองกับท่านใต้เท้าทั้งสอง หากเป็นการละลาบละล้วงได้โปรดให้อภัยด้วย”

“ฮ่าๆๆ หาไม่ๆ ท่านจอมพลเฟิงสามารถมาได้ ช่างเป็นเกียรติกับบ่าวสาวยิ่งนัก”

หวังโส่วหนิงหัวเราะลั่น

แล้วหันมายิ้มแย้มให้ชุยเหวิน พร้อมกับเชิญพวกเฟิงอู่หังเข้าข้างในอย่างกระตือรือร้น

เมื่อท่านหัวหน้ามาถึง หนึ่งในภรรยาของท่านหัวหน้าในอนาคตก็ย่อมหนีไม่พ้นแน่นอน

“เชิญ”

หวังโส่วหนิงและชุยเหวินนำพวกเฟิงอู่หังเข้าไปในห้องโถง และพาไปที่โต๊ะหลัก

นี่ให้เกียรติมากเลยนะ

แม้แต่เพื่อนร่วมงานระดับกวีก็ไม่สามารถนั่งที่โต๊ะหลักสำหรับคนในครอบครัวได้

แต่พอเฟิงอู่หังมาถึงก็ถูกเชิญไปนั่งโต๊ะหลักทันที

“เชิญ”

เฟิงอู่หังพยักหน้าพร้อมหันไปมองคู่บ่าวสาวที่ยังยืนอยู่ในห้องโถง

เจ้าบ่าวไม่ได้สวมผ้าคลุมศีรษะ ช่างมีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลา และสง่างามมากเสียจริง

เจ้าสาวที่ยืนข้างๆ มองไม่ออกว่ามีหน้าตาเช่นไร แต่สามารถทำให้เจ้าหนุ่มหลี่จุ่นตกหลุมรักได้จะธรรมดาเสียที่ไหน

เมื่อคิดตรงนี้ เฟิงอู่หังก็แอบรู้สึกเสียดาย

สมควรตายเสียจริง

ยังไม่เข้าพิธีไหว้เทวดาฟ้าดินเลยด้วยซ้ำ

เห็นทีพวกเขาจะมาเร็วไป

ในขณะเดียวกันนั้น เขาก็แอบชำเลืองมองหลี่จุ่นที่อยู่ด้านหลัง

แต่กลับพบว่าเจ้าเด็กนั่นกำลังจ้องมองเจ้าสาวอย่างตกตะลึงอยู่ตรงนั้น

แม้ว่าสีหน้าจะถูกหมวกสานบดปัง แต่คาดว่าคงใจลอยไปแล้ว