องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1127

ท้ายที่สุดเฟิงอู่หังก็พาหลี่จุ่นไปงานแต่งงาน

แต่สีหน้าของเฟิงอู่หังดูไม่ดีอย่างมาก

เพราะผู้หญิงของเจ้าเด็กนี่มีมากมายเสียจริง...

แม้แต่หลานสาวของเขา... ก็หนีไม่พ้นเงื้อมมือของเจ้าเด็กนี่

ช่างน่ารังเกียจเสียจริง

แต่เมื่อนึกถึงสถานะของเจ้าเด็กนี่ แม้ว่าเฟิงอู่หังจะโกรธเคืองอยู่ลึกๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ใครใช้ให้เจ้าเด็กนี่มีพรสวรรค์ล่ะ

ใครใช้ให้เจ้าเด็กนี่เกิดมามีหน้าตาหล่อเหลาล่ะ

จนหนทางจริงๆ...

“เจ้าหนุ่มเอ๋ย เราคงมาช้าไปแล้วแน่ๆ เกรงว่าตอนนี้คงจะเข้าพิธีไหว้เทวดาฟ้าดินไปแล้ว เจ้าดูเกี้ยวพวกนั้นสิ”

เมื่อทั้งสองคนมาถึงหน้าจวนตระกูลชุยก็เห็นว่าหน้าประตูประดับประดาไปด้วยโคมไฟและของตกแต่งสีสันสดใส บรรยากาศเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข

เสียงครึกครื้นคึกคักดังภายในจวน แต่ด้านนอกได้ยินเสียงดังเอะอะวุ่นวาย แค่ฟังก็รู้ว่าครึกครื้นคึกคัก

เฟิงอู่หังถอนหายใจเฮือกพร้อมถลึงตาโต ดูเหมือนไม่อยากให้เจ้าเด็กนี่ชิงตัวเจ้าสาวได้

เขาชี้ไปยังขบวนเกี้ยวที่เรียงรายอยู่มุมประตูด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

ขบวนเจ้าบ่าวรับเจ้าสาวกลับมาถึงบ้านแล้ว

หลี่จุ่นเหลือบมองขบวนเกี้ยวเหล่านั้นแวบหนึ่ง จากนั้นเงยหน้ามองป้ายประตูที่มีข้อความว่า “จวนตระกูลชุย” แล้วแสยะยิ้มและพูดว่า

“เข้าพิธีไหว้เทวดาฟ้าดินแล้วไง ตราบใดที่ยังไม่เข้าห้องหอ นางก็ยังเป็นผู้หญิงของข้า ใครหน้าไหนก็แย่งนางไปไม่ได้”

เขาพูดประโยคนี้ได้กร่างมาก!

บัตรเชิญถูกส่งในนามของอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย แต่สถานที่จัดงานเป็นจวนตระกูลชุย

เฟิงอู่หังหัวเราะอย่างเย็นชาในทันที และพูดว่า

“ผู้หญิงที่เข้าพิธีไหว้เทวดาฟ้าดินกับผู้อื่นแล้ว เจ้าหนุ่ม เจ้ายังชอบอยู่อีกหรือ หากเป็นข้า ข้าไม่จะเอานางอีกเป็นอันขาด”

ฮ่าๆ

หลี่จุ่นชำเลืองมองเฟิงอู่หังแวบหนึ่ง แต่ไม่พูดอะไร

เพียงแต่ฝีมือการตอกกลับของเฟิงอู่หังนั้นอยู่ในขั้นเหนือกว่า

คำพูดของเขา... ทำให้หลี่จุ่นถึงกับอึ้งจนไม่อาจโต้แย้งได้เลย

ทั้งสองคนลงจากม้า จากนั้นยื่นบัตรเชิญและกล่องของขวัญในมือให้คนรับใช้ที่อยู่หน้าประตู เมื่อคนรับใช้คนนั้นเห็นบัตรเชิญก็ถึงกับตกใจในทันที

แม่เจ้าโว้ย...

เฟิงอู่หังมาแล้ว

เฟิงอู่หังผู้บัญชาการกองทัพแคว้นหนาน

“มีอันใดหรือ” เมื่อเฟิงอู่หังเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายจึงถามด้วยความสงสัยทันที

“หาไม่ๆๆๆ ไม่มีอันใดขอรับ...” อีกฝ่ายตกใจกลัวจนหน้าซีดเผือด รีบเรียกเพื่อนที่ข้างๆ ให้เข้าไปรายงาน

จากนั้นตะโกนเสียงดังและตัวสั่นเทาเล็กน้อยว่า

“แม่ทัพใหญ่เฟิงอู่หัง... แห่งแคว้นหนาน มา มาร่วมแสดงความยินดี เชิญ เรียนเชิญแขกผู้มีเกียรติทั้งสองท่านนั่งบนแท่นรับรอง”

ในเวลาเดียวกันนั้น

หวังโส่วหนิงและภรรยาพร้อมด้วยชุยเหวินจากตระกูลชุยและภรรยากำลังต้อนรับแขกเหรื่ออยู่ภายในห้องโถง เมื่อได้ยินคนรับใช้วิ่งเข้ามารายงาน

ต่างก็ตกใจจนหน้าเปลี่ยนสีทันที

เหตุใดเฟิงอู่หังจึงมาจริงๆ

จะทำอย่างไรดี

หากมาก่อความวุ่นวายล่ะก็... แย่แน่!

“ท่านอัครมหาเสนาบดีหวัง นี่ เราจะทำอย่างไรดี” ชุยเหวินกังวลขึ้นมาทันที หันไปมองหวังโส่วหนิงด้วยสีหน้าคร่ำเครียด

หวังโส่วหนิงก็กังวลไม่แพ้กัน

เขาตัดสินใจส่งบัตรเชิญไปให้เฟิงอู่หังเพราะได้หารือตกลงร่วมกันกับชุยเหวินแล้ว

เพราะเฟิงอู่หังบุกยึดเมืองอวี๋เจียงอย่างกะทันหัน หากไม่ส่งบัตรเชิญไปให้ นั่นจะเป็นการไม่ให้เกียรติอีกฝ่ายหรือไม่

แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าถึงแม้จะส่งบัตรเชิญไปให้ แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทางมาร่วมงานแน่นอน กระนั้นพวกเขาจึงบัตรเชิญไปให้เขาโดยไร้ความกังวลใดๆ...

แต่คิดไม่ถึงว่า

ตอนนี้อีกฝ่ายจะมาจริงๆ

มันเป็นเรื่องที่ไม่คิดไม่ฝันเลยจริงๆ

หวังโส่วหนิงรีบสงบสติอารมณ์และพูดว่า

“ท่านชุยเหวิน อย่าได้กังวลไป ผู้ที่มาคือแขก เชิญตามข้าออกไปต้อนรับแขกเถิด”