องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1133

เหตุการณ์ตรงหน้าดูตึงเครียดขึ้นมา

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินที่เฟิงอู่หังเอ่ยก็มองไปยังหวังเยียนหรัน มองเห็นว่าหญิงสาวโกรธเสียจนน้ำตาเอ่อล้นคลอเบ้า

ฉับพลันนั้นก็รู้สึกทรมานใจขึ้นมายิ่งนัก

จู่ ๆ ชายหนุ่มก็ถอนหายใจยาวพลางมองไปยังหวังเยียนหรัน ครั้งนี้เขามิได้จงใจพูดด้วยเสียงต่ำอย่างเคย หากแต่ใช้เสียงเดิมของตน เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้า

“เจ้า... จะแต่งงานกับเขาจริง ๆ หรือ ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว !”

หวังเยียนหรันโกรธเสียจนเป็นฟืนเป็นไฟ การที่หลี่จุ่นเอ่ยปากถามคราวนี้ทำให้นางรู้สึกได้ถึงความรังเกียจ รู้สึกขยะแขยงขึ้นมา จึงได้เอ่ยตอบสี่คำนี้ไปโดยแทบไม่เกิดการลังเลเลยสักนิด

คำตอบทั้งสี่คำนี้ช่างมีอำนาจ มีความเด็ดขาดมุ่งมั่นยิ่งนัก

“ได้”

สายตาของหลี่จุ่นที่อยู่ภายใต้หมวกไม้ไผ่นั้นหรี่ลง สีหน้าเปลี่ยนไปคล้ายไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน เจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดแทงลงบนหัวใจในทันที

แต่สุดท้ายกลับทำเพียงค่อย ๆ ลุกขึ้น น้ำเสียงที่เอ่ยก็ดูไร้ซึ่งเรี่ยวแรงขึ้นมา

“ผู้อาวุโส เช่นนั้นเราก็ไปกันเถิด”

“ฮึ !”

เฟิงอู่หังส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอพลางขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจนัก

จู่ ๆ ก็จะไม่แย่งตัวเจ้าสาวแล้วหรือ ?

เช่นนั้นแล้วจะถ่อมาก่อเรื่องถึงที่นี่ทำไมกันเล่า ?

แม้แต่สุราเขายังไม่ทันได้ดื่มเลยสักอึกด้วยซ้ำ !

ครั้นเมื่อสะบัดชายแขนเสื้อ เดินออกจากโถงไปด้วยความโกรธ !

ทางหลี่จุ่นเองก็ดูหงอยเหงาขึ้นมา ชายหนุ่มเหลือบมองหวังเยียนหรัน และเดินตามไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

คราวนี้เล่นเอาคนในครอบครัวของหวังโส่วหนิงถึงกับงุนงงไปไม่ถูก

นี่เล่นอะไรกันอีกอย่างนั้นหรือ ?

เมื่อครู่นี้โวยวายใหญ่โต... พอมาตอนนี้นึกจะหยุดก็หยุดเสียได้ ?

สองคนนี้เป็นบ้าไปแล้วหรืออย่างไรกัน ?

ทว่า ในเวลานี้เอง

หวังเยียนหรันจึงค่อยได้สติกลับมา... ร่างเพรียวบางของหญิงสาวสั่นสะท้านไปทั้งตัว สีหน้าแปรเปลี่ยนไป มองดูแผ่นหลังของหลี่จุ่นที่เดินจากไปด้วยอาการนิ่งอึ้ง

“ช้าก่อน !”

หญิงสาวร้องเรียกเสียงดังขึ้นกะทันหัน น้ำเสียงดูจะรีบร้อนลนลานขึ้นมา

หากแต่หลี่จุ่นกลับทำเพียงแค่หยุดก้าวเท้าเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้มีท่าทีที่จะหยุดเดินเลยแม้แต่นิด เดินตามเฟิงอู่หังไปจนพ้นประตูภายในเรือนเสียแล้ว

“เอ๊ะ แม่ทัพใหญ่แคว้นหนานไปไวขนาดนี้เชียวหรือ ?”

“จะไม่ดื่มอีกสักแก้วหรือไรกัน ?”

“สุรานี่เป็นของดีนะ...”

“ไม่ สุรามิใช่ของดี สุราเป็นของไม่ดี”

“...”

เมื่อเห็นว่าไม่นานพวกเฟิงอู่ฟังก็ออกมา แขกภายในเรือนก็พากันนึกประหลาดใจ ส่งเสียงพูดคุยซุบซิบกันขึ้นมา

“ช้าก่อน...”

เสียงของอีกฝ่าย... ช่างคุ้นเคยยิ่งนัก !

ไม่สิ !

มันคือความคุ้นเคยชนิดที่เผาเหล็กร้อนแล้วประทับลงในใจด้วยซ้ำ !

นี่คือเสียงที่นางคิดถึงอยู่ทุกคืนวัน...

จนมันฝังเข้าสู่กระดูกดำ ยากที่จะลืมเลือนไปชั่วชีวิต

แต่บัดนี้เสียงนี้กลับปรากฏขึ้นต่อหน้าตนเองอีกครั้ง

แต่หวังเยียนหรันกลับไม่กล้าเชื่อสายตาตนเอง

เพราะเจ้าของเสียง... ไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว

แต่แล้วทำไมกันเล่า ?

จะใช่เขาหรือไม่ ?

หวังเยียนหรันตัวสั่นสะท้าน นางหวาดกลัวยิ่งนัก นางกลัวว่าจะผิดหวัง กลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ใช่คนที่นางคิด

นางยืนมองผู้สวมหมวกไม้ไผ่คนนั่งด้วยแววตาเหม่อลอย คนคนนั้นหันหลังให้นาง แม้จะหยุดเดินแล้วแต่ก็ไม่ยอมหันมองนางแม้เพียงนิด

“ใช่... เจ้าหรือไม่ ?”

น้ำตาของหญิงสาวไหลรินลงจากตา

นางรอคำตอบจากอีกฝ่ายด้วยใจที่หวาดหวั่นเป็นที่สุด

หากแต่การถามซ้ำ ๆ ของหวังเยียนหรัน กลับแลกมาด้วยคำตอบจากหลี่จุ่นที่เอ่ยขึ้นช้า ๆ

“ไม่ใช่ข้า”