องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1134

ไม่ใช่ข้า...

หวังเยียนหรันฟังคำนั้นด้วยสีหน้าซีดเผือด ร่างกายไร้เรี่ยวแรงจนเกือบจะทรุดลงกับพื้น

“แต่ว่า แต่ว่า...”

หวังเยียนหรันร้อนรนจนหลั่งน้ำตาออกมา ลนลานจนทำอะไรไม่ถูก

แต่เสียงนี้เป็นเสียงของเขาชัด ๆ...

จะเป็นไปได้อย่างไรกัน ?”

จะเป็นเขาไปได้อย่างไรกัน ?

“ลูกแม่ !”

ผู้เป็นมารดามองดูลูกสาวตนเองที่ร้องไห้จนน้ำตานองหน้าก็รีบปรี่เข้าไปโอบกอดนางไว้ สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสาร “เยียนเอ๋อร์ นี่ลูกเป็นอะไรไปน่ะ ?”

ทว่า หวังเยียนหรันกลับมองแผ่นหลังของหลี่จุ่นด้วยแววตาเลื่อนลอยน้ำตาที่ไหลอาบทั้งสองแก้มดูเหมือนจะไม่มีทางหยุดได้เลย

ภาพนี้ทำให้ผู้คนต่างพากันยืนมองด้วยความนิ่งอึ้ง ในหัวเต็มไปด้วยความสงสัย คิดอย่างไรก็คิดไม่ตก

ชุยอวี้ที่วิ่งตามออกมาก็ถึงกับขมวดคิ้วเช่นกัน ไม่รู้ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ !

เพียงแต่พอได้เห็นภรรยาที่กำลังจะร่วมพิธีวิวาห์กัน... กลับมองบุรุษอื่นด้วยน้ำตานองหน้า ในใจก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา !

“แต่... แต่ว่าทำไมกัน...”

หวังเยียนหรันยังคงร้องไห้ไม่หยุด หญิงสาวไม่กล้าเข้าใกล้หลี่จุ่น แต่ก็ไม่กล้าเชื่อในสิ่งที่ชายหนุ่มบอก

ทั้ง ๆ ที่เป็นเสียงของเขา... แล้วจะไม่ใช่เขาได้อย่างไรเล่า ?

แต่ในชั่ววินาทีถัดไปนี้เอง

หลี่จุ่นกลับถอนหายใจแล้วเดินต่อไป

“หลี่หลาง !”

เมื่อเห็นว่าหลี่จุ่นจะไป หวังเยียนหรันก็ร้องตะโกนขึ้นสุดเสียง ดิ้นรนจนหลุดจากอ้อมกอดของผู้เป็นมารดาแล้วพุ่งตรงไปยังหลี่จุ่นทันที

แต่ความเจ็บปวดรวดร้าวในใจของนาง จะทำให้เหลือเรี่ยวแรงสักเท่าใดกันเชียวเล่า ?

เมื่อพุ่งตัวเข้าไป... ย่อมต้องล้มลงพื้นเป็นแน่

“เยียนหรัน !”

หวังฮูหยินตกใจจนแทบคลั่ง รีบวิ่งเข้าไปรับตัวลูกสาวของตนไว้ แต่ไฉนเลยจะรับไว้ได้เล่า ?

เมื่อเห็นว่าหวังเยียนหรันจะล้มลงสู่พื้น ดูอย่างไรก็ต้องล้มจนเจ็บตัวมากเป็นแน่

ในช่วงคับขันนี้เอง บุรุษชุดขาวก็พุ่งตัวเข้ามารับ ใช้มือช้อนเอวของหญิงสาวแล้วยกตัวขึ้นเอาไว้อย่างง่ายดาย

หวังเยียนหรันที่อยู่ในชุดสีแดงหมุนอยู่กลางอากาศอยู่หนึ่งรอบ ราวกับผู่กงอิงสีแดงที่โบยบิน งดงามตายิ่งนัก

จากนั้นหญิงสาวก็ตกลงสู่อ้อมกอดของใครคนหนึ่ง

”ได้ !”

สายตาของหลี่จุ่นยังคงเย็นชา จากนั้นก็กอดหวังเยียนหรันไว้จนแน่น “เช่นนั้นข้าก็จะให้โอกาสในการอธิบายกับเจ้า !”

ช่วงเวลาถัดมา ชายหนุ่มก็โอบตัวหวังเยียนหรันไว้แล้วกระโดดขึ้นไปบนหลังคา

เฟิงอู่หังเห็นดังนั้นก็อดขมวดคิ้วด้วยความสงสัยไม่ได้ แต่ก็ใช้วิชาตัวเบากระโดดตามขึ้นไปเช่นกัน

“ลูกแม่ !”

หวังฮูหยินร้องเรียกแทบขาดใจ

“พวกเจ้าคิดจะทำอะไรน่ะ ? รีบปล่อยลูกสาวข้านะ !“ สีหน้าของหวังโส่วหนิงเองก็เปลี่ยนไปในทันที เขารีบร้องตะโกนออกมา

“หวังโส่วหนิง ยกเลิกงานวิวาห์นี้ซะ แล้วพรุ่งนี้ข้าจะกลับมาให้คำตอบแก่ท่าน !”

หลี่จุ่นมองไปยังหวังโส่วหนิงแล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นชา “มิเช่นนั้น กองทัพนับแสนนายจะมาเยือนตระกูลหวัง !”

ครั้นเมื่อพูดจบ เขาก็อุ้มตัวหวังเยียนหรันเหาะจากไปโดยไม่รอฟังคำตอบจากอีกฝ่าย

เบื้องหลังของพวกเขามีเฟิงอู่หังที่ตะโกนด่าทอตามไป ไม่ทันไรทั้งสามคนก็หายไปจากสายตาของผู้คนเสียแล้ว

เจ้าบ้าเอ๊ย !

สองคนนี้ที่มาเป็นยอดฝีมือชัด ๆ !