องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1135

“ผู้อาวุโส ท่านกลับไปก่อนเถอะ !”

เมื่อใกล้ถึงหอหรูอี้ หลี่จุ่นก็หยุดลงแล้วหันมาเอ่ยกับเฟิงอู่หัง

“ฮึ !”

เฟิงอู่หังนึกโกรธแค้นอยู่ในใจ แต่เมื่อเหลือบไปมองหวังเยียนหรัน ก็ทำได้เพียงสะบัดชายเสื้อแล้วจากไปด้วยความโกรธ

แต่แค้นนี้เขาจดจำเอาไว้แล้ว !

คิดอยากจะได้หลานสาวของตนหรือ... หึหึ ไอ้หนู รอดูเถอะ !

ขณะที่ทางฝั่งหลี่จุ่นก็กอดหวังเยียนหรันไว้แล้วเข้าสู่หอหรูอี้

หวังเยียนหรันในยามนี้ตกใจจนเบิกตากว้าง ไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักคำ

นี่นางกำลังฝันอยู่หรือ ?

ไม่เพียงแต่หลี่จุ่นคนที่นางคิดถึงอยู่ทุกคืนวันจะฟื้นคืนมา แต่เขาในตอนนี้ยังใช้วิชาตัวเบาได้ พาตัวเองกระโดดข้ามหลังคามาจนถึงที่นี่...

นี่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน...

ในเมื่อหลี่จุ่นไม่เป็นวรยุทธ์นี่นา...

หวังเยียนหรันนิ่งอึ้งไป ปล่อยให้หลี่จุ่นโอบกอดตัวเองไว้ ทำได้เพียงมองเขาอยู่เช่นนั้นโดยไม่พูดไม่จา

เมื่อคนของหอหรูอี้เห็นหลี่จุ่นก็รีบเข้ามาต้อนรับขับสู้ จากนั้นก็เดินนำพวกเขาขึ้นไปด้านบน แล้วจัดห้องให้หนึ่งห้อง

จากนั้นก็รีบเก็บกวาดสถานที่ เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครเห็นว่าหัวหน้าสมาคมของพวกเขาแย่งตัวเจ้าสาวของผู้อื่นเข้ามายังหอหรูอี้แห่งนี้

ภายในห้อง

หลี่จุ่นนั่งหน้านิ่งอยู่เช่นนั้น มองหวังเยียนหรันที่จ้องมองตนเองโดยไม่พูดอันใด จากนั้นก็วางตัวหญิงสาวลงบนเตียงเพื่อให้นางนั่งลง

บัดนี้เอง เขาจึงค่อยถอดหมวกไม้ไผ่ออก ใช้มือจับเรียวคางอันงดงามของหวังเยียนหรันไว้แล้วจึงค่อยเผยรอยยิ้มมุมปากออกมาแล้วเอ่ยขึ้น

“คุณหนูหวัง ตอนนี้ได้เวลาที่เจ้าต้องอธิบายแล้วละ”

ทว่า หวังเยียนหรันกลับถอยด้วยความประหม่า รีบจับที่หน้าอกของตนเองทันที มองหลี่จุ่นด้วยสีหน้าระแวดระวังแล้วเอ่ยขึ้น

“เจ้าไม่ใช่หลี่จุ่น เจ้าเป็นใครกัน ?!”

หลี่จุ่นถึงกับนิ่งอึ้งไป

ท่าทางของหวังเยียนหรันที่ดูระแวง ใบหน้าที่คมเข้ม งดงามและประณีตนั้นทำให้ดูน่ารักและน่าหลงใหลมากกว่าปกติ

เขาอดไม่ได้ที่จะเลียริมฝีปากของตน จากนั้นก็จับใต้คางของหญิงสาวขึ้นอีกครั้งแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มเยาะ

“เหอะ หญิงสาวเจ้าเอ๋ย ข้าก็บอกตั้งนานแล้วว่าไม่ใช่ข้า”

แต่เพราะคำนี้ทำให้หวังเยียนหรันตื่นตกใจขึ้นมาอีกคราแล้วรีบเอ่ยขึ้น

“แต่ว่า ๆ เจ้าจะไม่ใช่เขาได้อย่างไรกันเล่า ? ก็หน้าตาแบบนี้ เสียงแบบนี้ชัด ๆ ... เจ้าต้องเป็นเขาแน่ ! ใช่ เจ้าต้องเป็นเขา !”

น้ำเสียงของหวังเยียนหรันเต็มไปด้วยความประหม่าและลนลาน แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความมั่นใจ

ราวกับว่ากำลังกลัว.... ว่าความจริงจะไม่ใช่อย่างที่ตนคิด !

หลี่จุ่นถึงกับพูดไม่ออกในทันที

เมื่อจุมพิตไปเรื่อย ๆ ...

ทั้งสองคนก็เริ่มปลดเปลื้องอาภรณ์ มองกันและกันได้จนทะลุปรุโปร่ง

บรรยากาศราวกับว่าพุ่งไปยังจุดสูงสุดเสียแล้ว !

หวังเยียนหรันทอดตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนโยนด้วยร่างกายอ่อนระทวย

ขณะที่หลี่จุ่นเองก็แทบอดใจไม่ไหวที่จะได้ลิ้มรสความหวานของคนตรงหน้า

“ได้หรือไม่ ?” หลี่จุ่นเอ่ยถามด้วยเสียงอ่อนโยน

หญิงสาวหลับตาพริ้มด้วยความเขินอาย ใช้มือปิดหน้าของตนเอง แต่ก็ยังคงพยักหน้า

กระทั่งเอ่ยร้องขอด้วยเสียงกระเส่า ”รัก... รักข้าเถิด... ข้าจะเป็นผู้หญิงของเจ้า...”

หลี่จุ่นพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

จากนั้นปืนของเขาก็เล็งตรงออกไป

อย่างที่เขาเรียกกันว่าแสงจันทร์ถึงก่อน ยิงปืนว่องไวดุจมังกร !

เพียงแต่ทว่า ปืนของหลี่จุ่นนั้นมิใช่ปืนอย่างทั่วไป

แต่เป็นปืนแห่งตัณหา !

เพียงครู่เดียว หลี่จุ่นก็ฮึกเหิมพร้อมสู้ขึ้นมาได้ทันที !

ทุกคนต่างก็ยินดีปรีดาโดยทั่วกัน