องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1160

หลี่จุ่นรีบออกเดินทางกลับไปยังเหยียนโจว

จักรพรรดินีส่งจดหมายมาบอกว่าหลี่เจิ้งใช้อาวุธยุทโธปกรณ์โจมตีทัพแคว้นฉี!

นี่ทำให้เขาตกตะลึงเป็นอย่างมากจริง ๆ!

สูตรดินปืนของตนถูกเปิดเผยออกไปได้อย่างไรกัน?

เขาครุ่นคิดอย่างละเอียด สุดท้ายก็คิดว่าเป็นไปได้ว่าพลุสัญญาณทำให้หลี่เจิ้งหาสูตรของดินปืนเจอ

จิตใจของเขาว้าวุ่นอยู่เล็กน้อย

ดีไม่ดีเป็นไปได้มากว่าจะทำให้แคว้นฉีถอยทัพกลับไป เช่นนั้นแคว้นหนานก็จะหัวเดียวกระเทียมลีบแล้ว!

กระทั่งแคว้นหลางเองก็จะถอนกำลังคนกลับไปเช่นกัน

“ดูท่า ปืนใหญ่ต้องตอนนี้แล้วแหละ”

หลี่จุ่นถอนหายใจ

ปืนใหญ่คงจะสร้างได้เกือบเสร็จแล้ว ทีแรกคิดว่าจะพัฒนาไปเรื่อย ๆ สุดท้ายค่อยโห่ร้องเพียงครั้งเดียวแล้วทำคนตะลึงงัน แต่ทว่าตอนนี้ดูท่าเวลาจะไม่คอยท่า

หลี่จุ่นไปหาอวี้เซียง ให้นางแจ้งโจวชิงกับทุกคนที่เขาเฟิงโหยว เตรียมให้พวกเขามาร่วมกับตน

และการไปเหยียนโจวในครั้งนี้ เขาต้องเจรจาและหงายไพ่ที่อยู่ในมือกับจักรพรรดินีแล้ว

กำลังของตนต้องลงสนามรบก่อนล่วงหน้า และควบคุมสถานการณ์รบ ไม่อย่างนั้นแคว้นฉีถูกทำให้ตื่นกลัวทำลายความกล้าก่อนได้ถอยกลับไปแน่ เช่นนั้นการต่อสู้นี้ก็ไม่มีปัญญาต่อสู้อย่างแน่นอน

“ท่านหัวหน้าสมาคม...”

อวี้เซียงกำลังอยู่ภายในห้อง ครั้นเห็นหลี่จุ่นมา ก็รีบก้มหน้าพร้อมทั้งเดินเข้ามาหา

นางไม่ได้เป็นกันเองกับหลี่จุ่นขนาดนั้นอย่างแต่ก่อน เหลือเพียงแค่ความนอบน้อมเท่านั้น

หลี่จุ่นพลันขมวดคิ้วเล็กน้อย

รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าอวี้เซียงทำตัวเหินห่างกับตนอยู่เล็กน้อย

นี่ย่ำแย่อยู่นิดหน่อย

น่าจะเป็นเพราะเรื่องที่เมื่อก่อนตัวเองไปสะสางกับความแค้นระหว่างนางกับจักรพรรดินีกับนาง? ทำให้นางคิดว่าที่ตัวเขายืนอยู่ข้างจักรพรรดินี

ในช่วงจังหวะที่สำคัญนี้ อวี้เซียงออกมากับเขานี้ จึงไม่ค่อยราบรื่นนัก!

ทีแรกหลี่จุ่นคิดจะสั่งให้อวี้เซียงจัดการเรื่องเลย แต่เขาเปลี่ยนความตั้งใจ เตรียมให้นางทำงานที่เกี่ยวกับการคิด

ทันใดนั้น หลี่จุ่นก็เพียงแค่พยักหน้า ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างโต๊ะ

อวี้เซียงรีบเทน้ำให้หลี่จุ่น พลางเอ่ยถามไปด้วยว่า

“ท่านหัวหน้าสมาคม ท่านมีอะไรอย่างจะสั่งหรือไม่?”

หลี่จุ่นชะงัก ก่อนจะมองนางทีหนึ่ง ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบอวี้เซียงกลับไม่กล้ามองสีหน้าของหลี่จุ่น

หลี่จุ่นเอ่ย “อสี้เซียง เจ้ามองข้าสิ”

อวี้เซียงอึ้งไปครู่หนึ่ง หลังจากเทน้ำเสร็จแล้ว ก็ชักกลับไป ไม่เข้าใจเหตุผลอยู่เล็กน้อย

ทว่าก็ยังเงยหน้ามองหลี่จุ่นอย่างเชื่อฟัง

ในตอนนี้เองหลี่จุ่นถึงค่อย ๆ เอ่ยถามขึ้นว่า

อวี้เซียงกับหลี่จุ่นมองหน้ากัน ถูกหลี่จุ่นเชยคางเอาไว้ ราวกับไฟดูดอย่างนั้น เรี่ยวแรงทั้งเนื้อทั้งตัวพลันหายไปจนหมด ลมหายใจก็ถี่ขึ้นตามไปด้วย

จิตใจว้าวุ่น

ในวินาทีนี้นางคิดว่าริมฝีปากของหลี่จุ่นช่างยั่วยวนขนาดนั้น อดไม่ได้ที่จะอยากกัดลงไปสักที

แต่ท้ายที่สุดก็ไม่มีความกล้านั้น

แต่ทว่าหลี่จุ่นกลับขยับตัวเข้ามาใกล้ข้างหูนาง ลมหายใจที่อ่อนโยนนั่นรดอยู่ในใบหูรอบนอกของนางเบา ๆ ทำเอาในใจของนางคันยุบยิบ ราวกับได้ขึ้นสวรรค์

“ท่าน ท่านหัวหน้าสมาคม...”

อวี้เซียงลุ่มหลงไปแล้ว ราวกับความฝัน นัยน์ตาที่มองหลี่จุ่นเองก็ค่อย ๆ หลงทางไป

“อวี้เซียง เจ้าวางใจเถอะนะ เรื่องที่ข้ารับปากเจ้า จะไม่ผิดสัญญาแน่...ต่อไป ข้าจะจับพี่สาวของเจ้าโยนลงไปบนเตียง ให้นางเปลือยกาย แล้วให้เจ้าตีก้นของนาง เจ้าว่าดีหรือไม่?”

หลี่จุ่นยิ้มเล็กน้อย

อวี้เซียงพยักหน้าตามสัญชาตญาณ ทว่าวินาทีถัดมากลับสะดุ้งโหยงทีหนึ่ง!

หมายความว่าอย่างไร?

นัยน์ตาของนางเบิกโพลง มองหลี่จุ่นอย่างไม่กล้าเชื่อ

นี่หมายความว่า...หัวหน้าสมาคมของตนจะเอาผู้หญิงคนนั้นมาไว้ในครอบครอง?

นี่...

อวี้เซียงตกตะลึง