องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 117

ช่วงนี้เรื่องไซอิ๋วโด่งดังไปทั่ว เห็นว่านางสนมในวังจำนวนมากล้วนติดหนังสือเล่มนี้งอมแงม แม้ว่าที่กล่าวถึงจะไม่ใช่ความรักลึกซึ้งรันทดอะไร แต่เป็นเรื่องแปลกใหม่ประเภทเทพมารแปลกประหลาด แต่ก็ดึงความสนใจของพวกนางมาก

ทำให้พวกนางมิอาจถอนตัว

อดีตไม่เคยมีนิยายเรื่องไหนน่าสนใจอย่างนี้ปรากฏมาก่อน ในด้านเนื้อหายิ่งไม่ต้องกล่าวถึง

เด็ดดวงหลากหลาย ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันเกรงว่าจะมีแค่เรื่องเดียว

“ไม่รู้ว่าหลู่ซู่เหรินผู้นี้เป็นใครมาจากไหนกันนะ ถึงกับเขียนนิยายเช่นนี้ออกมาได้ ช่างชวนให้คนเลื่อมใสนัก”

“บุคคลที่สร้างขึ้นภายใต้พู่กันของหลู่ซู่เหรินล้วนมีบุคลิก มีชีวิตชีวา อยากพบหลู่ซู่เหรินผู้นี้จริง ๆ”

“หนังสือเรื่องนี้น่าจะเป็นผู้ชายเขียน มีจินตนาการล้ำเลิศเพียงนี้ มีความสามารถเหลือเกิน คนผู้นี้ต่างจากอัจฉริยะที่เห็นว่าตัวเองสูงส่ง”

“นั่นสิ อัจฉริยะนักศึกษาเหล่านี้ ไม่สนใจหนังสือพวกนิยายนี่หรอก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะเขียนนิยายพวกนี้เลย”

นางสนมไม่น้อยกำลังวิจารณ์กันอย่างลับ ๆ

รู้สึกว่าหลู่ซู่เหรินผู้นี้ต่างจากอัจฉริยะคนอื่น ๆ เขามีบุคลิกเหนือคน จินตนาการกว้างไกล อัศจรรย์พันลึก ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน

เห็นว่า...

ระยะนี้องค์ชายเจ็ดและองค์หญิงแปดต่างติดไซอิ๋วจัด แม้แต่เวลากินอาหารก็ยังพลิกอ่าน

องค์หญิงใหญ่หลี่เหวินจวินสมปรารถนาในที่สุด ได้ไซอิ๋วจากสำนักศึกษาสูงสุดมาเล่มหนึ่ง

นางได้ยินว่าเสด็จพ่อติดนิยายเรื่องนี้จนลืมทุกสิ่งอย่างนานแล้ว หวังเยียนหรันก็อ่านมันจนไม่หลับไม่นอนทั้งคืนเหมือนกัน

นางอยากรู้นานแล้วว่ามันเป็นนิยายอย่างไรกันแน่ ถึงกับมีอิทธิพลเช่นนี้ พอสำนักศึกษาสูงสุดจัดทำเสร็จก็ให้คนไปเอามาเล่มหนึ่งทันที

หลี่เหวินจวินนั่งอยู่ในห้องหนังสือ เริ่มพลิกอ่านนิยายเรื่องนี้

“...นอกทะเลมีดินแดนหนึ่ง นามว่าแคว้นอ้าวไหล แคว้นอยู่ใกล้ทะเล กลางทะเลมีภูเขาอยู่ลูกหนึ่ง เรียกว่าเขาฮัวกั่วซัน สถานที่แห่งนี้เป็นเทือกเขาหลับของสิบโจว มังกรแห่งสามเกาะ มีปราณบริสุทธิ์ปกคลุม ถือกำเนิดจากการแยกฟ้าดิน...”

“เขาฮัวกั่วซันหรือ”

“น่าสนใจนี่!”

ดวงหน้างามเป็นหนึ่งของหลี่เหวินจวินปรากฏความสนใจเล็กน้อย จากนั้นก็อ่านต่อ แต่เพิ่งอ่านได้ครึ่งทาง จู่ ๆ ก็ผงกศีรษะเล็กน้อย ราวกับพึงพอใจที่สุด

พลิกหน้าปกหลู่ซู่เหริน จ้องคำว่า ‘หลู่ซู่เหริน’ สามคำนี้ ในดวงตาฉายอารมณ์ประหลาด

ดวงตานางเป็นประกายวับวาว พูดพึมพำ “หลู่ซู่เหรินผู้นี้มีจินตนาการล้ำเลิศนัก ความคิดอัศจรรย์ มีความสามารถโดยแท้!”

หลี่เหวินจวินบังเกิดความนับถือ