องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1184

เหวินเหรินกูมาถึงในกระโจมกลางกองทัพ

ข้างในกระโจมมีเพียงหวังฉวนเหวินอยู่เพียงผู้เดียว เขายิ้มพร้อมเชิญให้เขานั่ง จากนั้นรินน้ำชาให้เขาด้วยตัวเองและเอ่ยปากขอบคุณ

“ครั้งนี้ต้องขอบคุณน้องชายเสียแล้ว หากไม่ใช่เพราะน้องชายอยู่ด้วย เกรงว่าชีวิตข้าคงจะหาไม่ไปเสีย!”

เหวินเหรินกูพูดด้วยรอยยิ้มพร้อมส่ายหัวเล็กน้อย

“เป็นสิ่งที่ข้าควรทำอยู่แล้ว ถือเป็นเกียรติยิ่งนักที่ได้ช่วยชีวิตท่านอัครมหาเสนาบดี”

หวังฉวนเหวินยิ้มและถามออกไปอย่างสงบนิ่ง “ข้าขอถามสักหน่อยสิน้องชาย บรรพบุรุษของท่าน...ใช่ผู้อาวุโสเหวินเหรินเฟิ่งหรือไม่?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เหวินเหรินกูก็กระยิ้มกระย่องอย่างพึงพอใจ เขาพยักหน้าโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยและกล่าวว่า

“ท่านอัครมหาเสนาบดีช่างรอบรู้เสียจริง ๆ ถึงกับรู้ที่ไปที่มาของข้าได้ ข้าขอชื่นชม”

“ที่แท้ท่านก็คือทายาทของผู้อาวุโสเหรินเหวินจริง ๆ ข้านี่หยาบคายเหลือเกิน!”

หวังฉวนเหวินมีสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย!

แม้ว่าจะพอได้ยินมาบ้างแล้ว ทว่าเมื่อได้รับการยืนยันจากเจ้าตัว เขาก็พลันรีบประสานมือคาราวะทันที

หลังจากที่ทั้งสองต้อนรับขับสู้กันเสร็จเรียบร้อย

หวังฉวนเหวินก็ถอนหายใจพร้อมพูดว่า

“ผู้อาวุโสเหวินเหรินนั้นรอบรู้รอบด้าน พรสววรค์ของเขาไร้ใครเทียบ ข้าชื่นชมเขามานานแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสได้ยลใบหน้ากับตาตัวเองเลย ช่างเป็นเรื่องน่าเสียใจอย่างยิ่ง แต่วันนี้ข้าได้พบกับทายาทของท่านผู้อาวุโส...ข้าผู้นี้พอใจมากแล้ว”

เหวินเหรินเฟิ่งผู้นี้ ทุกคนล้วนต่างรู้ดีว่าเขาเก่งกาจสามารถเป็นยอดยิ่ง ฉลาดปราดเปรื่องรอบรู้อย่างแท้จริงในทุกยุคสมัย ดินแดนแคว้นจ้าวและเยียน ณ ตอนนั้น ต่างให้ความเคารพเขาในฐานะปรมาจารย์นักกวี!

นักกวีจำนวนมากล้วนชื่นชมผลงานของเขา แม้แต่ชื่อเสียงของเขาก็แพร่กระจายไปยังจงหยวนภายในช่วงเวลาอันสั้น และถูกนำมาเปรียบเทียบกับเสิ่นคั่ว

หากทั้งสองคนมิได้อาศัยอยู่คนละแคว้นและขอบเขตวัฒนธรรมของการศึกษาต่างกัน ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจจะโดนเปรียบเทียบฝีมือกันต่อไป

ทว่าน่าเสียดายนัก ผู้ที่ปราดเปรื่องเลื่องลือเช่นนี้...ต่อมากลับเข้าไปมีส่วนพัวพันกับศึกแย่งชิงบัลลังก์ของราชวงศ์แคว้นเยียนเสียได้ ท้ายที่สุดบ้านแตกสาแหรกขาด ครอบครัวล่มสลาย น่าสลดใจยิ่งนัก

เหวินเหรินกูยิ้มบาง ๆ

“เพียงแค่คนแรกที่ได้พบ ข้าก็เกือบจะตายด้วยเงื้อมมือของนาง...ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่า ณ จงหยวนแห่งนี้เต็มไปด้วยเสือซ่อนเล็บ ก่อนหน้านี้ข้าประเมินต่ำไป!”

หวังฉวนเหวินได้ยินดังนั้น เขาก็พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยสีหน้าประหลาดใจ

เขารู้เพียงแค่ว่า เหวินเหรินกูผู้นี้กำลังโป้ปดเขาอยู่!

ชายคนนี้แท้จริงแล้วไม่ใช่คนธรรมดาสามัญแต่อย่างใดเลย วิทยายุทธไม่เพียงแต่เป็นเลิศเท่านั้น แต่เขายังระแวดระวังตัวมากอีกด้วย แผนการล้ำลึกมากทีเดียว ดังนั้นต้องระวังเอาไว้ให้ดี!

“น้องชายยังวัยละอ่อนนัก ฝีมือการต่อสู้นั้นฉายแววเหลือเกิน ข้าเชื่อว่าเมื่อน้องชายเติบโตขึ้นฝีมือการต่อสู้นั้นจะต้องโดดเด่นเหนือใครอย่างแน่นอน!”

หวังฉวนเหวินกล่าวชื่นชม จากนั้นก็พูดว่า

“ข้าต้องการจะขอบคุณน้องชายอีกครั้งที่ช่วยชีวิตข้า เชิญน้องชายพักผ่อนที่นี่ได้ตามสบาย หากต้องการอะไรสั่งพลทหารของข้าได้เลย ข้าจะทำอย่างสุดกำลัง!”

“ท่านอัครมหาเสนาบดีทำเกินไปแล้ว!”

เหวินเหรินกูประสานมือคาราวะแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเช่นนั้นจะขอรบกวนพลทหารของท่านอย่างไม่เกรงใจ หากสร้างความไม่สะดวกให้กับพลทหารของท่านไป หวังว่าท่านอัครมหาเสนาบดีจะให้อภัย!”