องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1183

หลี่จุ่นส่งสารข้ามคืนไปยังเมืองอวี๋เจียง บอกให้เฟิงอู่หังโจมตีเมืองเฟิงหลิง

ในเมืองเฟิงหลิงมีกองทหารรักษาการณ์อยู่ ทว่าจากรายงานนั้น มีจำนวนไม่มากนัก

มีเพียงสองหมื่นนายเท่านั้น

เดิมทีกองทัพใหญ่จำนวนสองแสนนายต้องถูกส่งไปซินตูแล้ว

หลี่เจิ้งดูเหมือนว่าจะไม่ได้สนใจเมืองเฟิงหลิงมากนัก แต่กองทหารจำนวนมากกลับอยู่ที่เมืองเป่ยกวน

ดังนั้น จึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเฟิงอู่หังที่จะยึดเมืองเฟิงหลิง

แน่นอน ยึดครองนั้นเป็นเรื่องง่าย แต่การป้องกันนั้นเป็นเรื่องยาก

ทางใต้ กองทัพศัตรูของเมืองเป่ยกวนสามารถบุกกลับมาเมื่อใดก็ได้ ทางเหนือ มีกองทหารเหยียนโจวสามารถลงไปโจมตีเมืองหลิงเฟิงได้ตลอดเวลา

ดังนั้นหลี่จุ่นจึงไม่ได้คิดที่จะปกป้องเมืองเฟิงหลิว

เพียงแค่ยึดครองเอาไว้ชั่วคราวและพาตัวเฟิงฉีถัวออกมาได้อย่างปลอดภัย แม้ว่าจะต้องคืนเมืองเฟิงหลิงกลับไป ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย

รุ่งเช้า หลี่จุ่นมุ่งหน้าไปยังโรงเตี๊ยมในเมือง

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ยังคงไม่ฟื้นขึ้นมาและอยู่ในอาการไม่ตอบสนอง

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ไม่เพียงแค่ถูกแทงบริเวณหน้าท้องเท่านั้น ปัญหาใหญ่ก็คือนางได้รับบาดเจ็บสาหัสบริเวณภายใน!

ทว่าหลี่จุ่นไม่มีความรู้ทางการแพทย์ จึงไม่รู้เลยว่าอาการบาดเจ็บภายในของนางเป็นอย่างไร!

อีกทั้ง ที่นี่ก็ไม่มีหมอฝีมือเก่งกาจ!

ซวยเหลือเกิน!

“พี่อวิ๋นเอ๋อร์ ลำบากแย่เลย”

หลี่จุ่นมองดูอวิ๋นเอ๋อร์ที่ใบหน้าซีดเผือดเล็กน้อยและพูดว่า “ท่านไปพักผ่อนก่อนเถิด ข้าดูอาจารย์ให้เอง”

อวิ๋นเอ๋อร์ลังเลอยู่สักพัก ก่อนที่จะพยักหน้า

นางต้องดูแลทั้งวันทั้งคืน จึงต้องได้รับการพักผ่อนบ้าง มิเช่นนั้นตอนที่เขาต้องการนางแล้วนางเกิดอ่อนเพลียขึ้นมา จะยิ่งแย่กันไปใหญ่

อวิ๋นเอ๋อร์ปลีกตัวไปนอนที่ห้องข้าง ๆ

หลี่จุ่นเดินตรงมาหน้าตั่งนอน มองเห็นใบหน้าอันงดงามของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ซึ่งซีดเซียวไร้เลือดหล่อเลี้ยง ในใจของเขาก็รู้สึกเจ็บปวด

เขาหายใจเข้าลึกเฮือกหนึ่ง กะว่าจะลองใช้กำลังภายในรักษานางดูอีกสักครั้ง

เขาจับมือนางเอาไว้ และเริ่มใช้กำลังภายใน!

ไม่นานนัก หลี่จุ่นก็รู้สึกได้ถึงความร้อนผ่านที่ฝ่ามือ ลามมาถึงร่างกายของตนด้วย กำลังภายในพร้อมความพลังความร้อนอันอ่อนโยนแพร่กระจายไปยังร่างกายของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์

ทว่ายังได้ผลไม่ดีนัก!

พลังนั้นมักจะถ่ายทอดได้เพียงเล็กน้อย ส่วนมากมักจะเลือนหายไปในเวลาเพียงชั่วครู่

หลี่จุ่นกัดฟัดกรอด จ้องมองใบหน้าซีดเผือดของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ และพูดเสียงทุ้มต่ำว่า

เด็กหนุ่มเหวินเหรินกูได้รับการบาดเจ็บที่มือ เขาหายใจหืดหาดเบา ๆ !

การต่อสู้เมื่อสามวันก่อน ยังคงทำให้เขาหวาดกลัวจนกระทั่งตอนนี้!

ผู้หญิงคนนั้นช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก!

ไม่เพียงแต่ขับไล่ไสส่งตัวเองเท่านั้น แต่ยังเกือบจะหักแขนของตัวเองอีกด้วย ครั้นแล้วนางยังสังหารองครักษ์ที่แอบซุ่มโจมตีอยู่ในความมืดของหวังฉวนเหวินทั้งหมดอีกด้วย!

หากในที่สุดไม่ใช่เพราะว่าต้องช่วยพาจงจื่อหลงที่ได้รับบาดเจ็บจากการลอบโจมตีหนีไป ตัวเองก็คงไม่มีทางลอบโจมตีได้สำเร็จ!

ในระหว่างทางการหลบหนี ผู้หญิงคนนั้นก็ถูกดาบของตัวเองแทงเข้า หลังจากโดนฝ่ามือของอู๋อี๋หลิงไปถึงสองครา ยังช่วยชีวิตคนได้ถึงสองคน กระโจนตัวเองออกไปจากกองทัพทหารนับหมื่น ท้ายที่สุดก็ตบอู๋อี๋หลิงตบจนสำรอกเลือด!

เหวินเหรินกูคาดว่า หากผู้หญิงคนนั้นลงมือโดยไร้ความเกรงกลัว เกรงว่าหากรวมพลังของทั้งอู๋อี๋หลิงและเขาแล้ว ก็คงยังเอาชนะนางไม่ได้!

“ทว่าน่าเสียดาย...โดนดาบของข้าแทงเข้าไปหนึ่ง โดนฝ่ามือของอู๋อี๋หลิงเข้าไปถึงสอง...หากจะมีชีวิตอยู่ต่อ คงเป็นไปไม่ได้!”

เหวินเหรินกูพึมพำกับตัวเอง และถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความโล่งอก

ผู้หญิงคนนั้นทำให้เขากลัวเล็กน้อย แต่ไม่ต้องกังวล เพราะว่านางตายแล้วอย่างแน่นอน!

ฝ่ามือของอู๋อี๋หลิงนั้นรับมือได้ไม่ง่ายเลย อวัยวะภายในและเส้นเอ็นของนางพังทลายไม่เหลือชิ้นดีเป็นแน่!

ไม่มีทางที่จะมีชีวิตอยู่รอด!

ครั้นเหวินเหรินกูครุ่นคิดได้เสร็จ เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นมาจากนอกกระโจม

“ท่านเหวินเหริน ข้าอัครมหาเสนาบดีผู้นี้ขอรบกวนท่าน!”