องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1182

“อะไรนะ?!”

หลี่จุ่นผงะ แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง!

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ไปลอบสังหารหวังฉวนเหวิน?

“ทำเพื่ออันใดกัน เหตุใดจึงต้องลอบสังหารหวังฉวนเหวิน?” หลี่จุ่นรู้สึกงงงวยเล็กน้อย

อวิ๋นเอ๋อร์มองดูซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ที่ตกอยู่ในสภาพจวนตาย จากนั้นก็หันไปมองหลี่จุ่น กัดฟันพูดว่า

“ท่านนายน้อยบอกว่า...หวังฉวนเหวินคือผู้ที่ทำร้ายคนในสำนักท่านนายน้อย ณ ตอนนั้น ดังนั้น...”

อวิ๋นเอ๋อร์ไม่ได้รู้มากนัก รู้เพียงแค่ว่าซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ไปทำอะไรมา แต่ทำไมถึงเลือกทำเช่นนี้ เกิดอะไรขึ้นระหว่างทาง กลับไม่มีทางจะรู้ได้เลย

หลี่จุ่นไม่ได้รับข้อมูลอะไรที่มากไปกว่านี้จากอวิ๋นเอ๋อร์อีก เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยอยู่สักพัก

ที่แท้หวังฉวนเหวินคนนี้ก็คือคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการล้มล้างสำนักจิ่งตอนนั้น เขาคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ !

“พี่อว๋นเอ๋อร์ ข้าฝากอาจารย์ด้วย! หากเกิดอะไรผิดปกติขึ้น รีบส่งคนมาแจ้งข่าวข้าที่ค่ายทหารทันที ข้าจะกลับมาพรุ่งนี้! ประเดี๋ยวข้าจะส่งคนจำนวนหนึ่งมาคอยดูแลท่าน!”

หลี่จุ่นลุกขึ้น มองดูซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ จัดแจงผมเผ้าของนางให้เรียบร้อยแล้วเอ่ยปาก

“เจ้าค่ะ ท่านนายน้อย!” อวิ๋นเอ๋อร์มองดูหลี่จุ่นจัดผมให้นายน้อยของนางอย่างอ่อนโยน นางลดสายตาลงและพยักหน้าตอบรับ

ไม่นานนัก หลี่จุ่นก็ออกจากโรงเตี๊ยมไป!

เมื่อกลับไปถึงค่ายทหาร ก็เรียกตัวซือคงซั่วและจ้าวกว่ายจื่อ พร้อมด้วยกองทัพสายฟ้าทั้งห้าคนออกมาและให้พวกเขาไปประจำทางด้านอวิ๋นเอ๋อร์ทันที

จากนั้น เขาจึงไปขอเข้าเฝ้าจักพรรดินีที่นอกกระโจมบรรทม!

“มีเรื่องอันใด?”

สักพักหนึ่ง กระโจมบรรทมของจักพรรดินีก็มีแสงเทียนจุดสว่างขึ้นมา เสียงอันเย็นชาเล็กน้อยดังขึ้นอย่างช้า ๆ

หลี่จุ่นพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “เช้าวันพรุ่งนี้ หม่อมฉันจะส่งคนไปโจมตี...เมืองเฟิงหลิงพ่ะย่ะค่ะ!”

ความเงียบเกิดขึ้นอยู่ข้างในกระโจมสักพักหนึ่ง จากนั้นกระโจมก็ถูกเปิดออก พร้อมเสียงแผ่วเบาที่กล่าวว่า

“ฝ่าบาท กระหม่อมขอเข้าไปในกระโจมนะพ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่จุ่นจัดแจงเสื้อผ้าให้ดูเรียบร้อย จากนั้นก็ก้าวเข้าไปข้างใน!

จักรพรรดินีอยู่ในกระโจม ถือตะเกียงอยู่ข้าง ๆ นางกำนัลยืนประกบอยู่ข้างซ้ายขวา มองเห็นเพียงแค่เงาของนางที่สะท้อนอยู่ในม่านกระโจม!

“มีเรื่องอันใด?”

จักรพรรดินีเอ่ยปากถาม “เหตุใดจึงต้องโจมตีเมืองเฟิงหลิงกะทันหัน พวกเราไม่เคยมีแผนที่จะกระทำการเช่นนี้มาก่อน”

หลี่จุ่นกล่าว “มีเรื่องเกิดขึ้นกะทันหัน เมืองเฟิงหลิงไม่โจมตีไม่ได้ กระหม่อมต้องยึดเมืองเฟิงหลิงภายในสองวันนี้พ่ะย่ะค่ะ!”

“เฮอะ!”

จักรพรรดิได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจดัง ‘เฮอะ’ ออกมาอย่างเย็นชา นางขมวดคิ้วและพูดด้วยความเคืองใจว่า

“ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก ข้าไม่ต้องการฟังแล้ว! แล้วแต่เจ้า คำสั่งการก็ขึ้นอยู่กับเจ้าอยู่ดีมิว่าจะอย่างไร เจ้าต้องการจะจัดกองกำลังทหารเท่าไรมันก็ขึ้นอยู่กับเจ้า! ช่างเถิด ข้าจะไปพักผ่อนแล้ว!”

นางปัดมือ จากนั้นม่านที่อยู่ตรงหน้าก็ร่วงหล่นลงมา

หลี่จุ่นตกใจ เขาค่อย ๆ ก้าวถอยออกไปทันที

เมื่อถอยมาถึงทางเข้ากระโจม เขาก็หยุดทันที ลังเลอยู่สักพักก็ค่อย ๆ หันไปทางจักรพรรดินีและกล่าวว่า

“ฝ่าบาท ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”

จากนั้นเขาก็ถอยกลับออกไปทันที!

จักรพรรดินีขมวดคิ้วและเปิดม่านขึ้นพร้อมพึมพำกับตัวเองว่า

“อีตาบ้านี่...”

นางถอนหายใจเฮือกยาว ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะลดม่านลงอีกครั้ง

คืนนี้นอนไม่หลับแน่