องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1181

เซียวเจิ้นเชิญหมอจากในกองทัพมายังโรงเตี๊ยม

เมื่อเขาพบกับหลี่จุ่น จึงรีบตรงไปข้างหน้าเพื่อดูอาการบาดเจ็บของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ทันที หมอประหลาดใจมากเมื่อได้พบว่าแผลถูกเย็บแล้วเรียบร้อย

หมอรีบตรวจชีพจรของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ จากนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกล่าวว่า

“ชีพจรของท่านผู้นี้ไม่มั่นคง ขึ้น ๆ ลง ๆ เกรงว่ายากที่จะใช้ชีวิตต่อไปได้...”

พูดออกมาได้!

หลายคนที่เฝ้าดูอยู่อย่างประหม่า สีหน้าก็ถอดสีทันที!

ซั่งกวนเฮ่าตะคอกอย่างเดือดดาล ก้าวไปข้างหน้า คว้าคอเสื้อของหมอและพูดว่า

“หมอห่วย ๆ เช่นเจ้า กล้ามาพูดจาไร้สาระเช่นนี้ได้อย่างไร ข้าจะฆ่าเจ้าทิ้งเสียดีหรือไม่?!”

หมอผู้นั้นหวาดกลัวจนร้องขอความเมตตาทันที รีบพูดขึ้นว่า

“ท่านผู้นี้ เกรงว่าหมอตัวกระจ้อยร่อยเช่นข้าน้อยอาจจะฝีมือไม่ดี วินิจฉัยผิดไป หวังว่าท่านจะโปรดเมตตาไว้ชีวิตของข้าน้อยด้วยขอรับ...”

“พอแล้ว!”

หลี่จุ่นเอ่ยปากขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา ดวงตาล้ำลึก ถามด้วยเสียงทุ้มว่า “นางเหลือเวลาอีกเท่าใด?”

หมอคนนั้นสะดุ้งโหยง เขามองดูซั่งกวนเฮ่าที่ปล่อยเขาไปด้วยแววตาโศกเศร้าอย่างหวาดกลัว เขาโค้งคำนับแล้วกล่าวว่า

“กุนซือ หากข้าน้อยมิได้วินิจฉัยผิดไป ท่านผู้นี้เกรงว่าจะอยู่ได้อีกไม่ถึงสิบวันขอรับ...”

พูดจบหมอก็ชะงักงันไปสักพัก จากนั้นก็ส่ายหัวเบา ๆ พินิจพิเคราะห์เล็กน้อยและกล่าวว่า

“แต่ว่า บาดแผลของท่านผู้นี้ถูกเย็บประสานเรียบร้อยแล้ว ป้องกันไม่ให้แผลปริอีกครั้งได้อย่างชาญฉลาด หยุดการไหลจากภายในของเลือด...คาดว่าอาจจะอยู่ได้นานกว่านี้เล็กน้อยขอรับ"

ประมาณสิบวัน?

หลี่จุ่นสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หลับตาลง จากนั้นลืมตาอีกครั้งพร้อมกล่าวว่า

“ท่านพี่เซียว รบกวนส่งหมอกลับค่ายทหารที!”

หมอคนนั้นรีบขอโทษขอโพยทันทีและพูดว่า “โปรดกุนซือประทานอภัย ข้าน้อยขออภัยในฝีมืออันต่ำต้อย ไร้ความสามารถ หากตามหาผู้อาวุโสหนานหัวพบ อาจจะพอมีหนทางรักษาท่านผู้นี้ก็ได้ขอรับ!”

ผู้อาวุโสหนานหัว?

หนึ่งในหมอที่เลื่องชื่อจากแคว้นหนาน ผู้ได้รับการขนานนามว่าเป็นเฟิงฉีถัวคนที่สอง!

หลี่จุ่นเอ่ยปากถาม “หากเชิญหมอเทวดาเฟิงฉีถัวมา ก็สามารถช่วยชีวิตนางได้เช่นกันใช่หรือไม่?”

หมอตกใจทันทีและกล่าวว่า

“หากเชิญหมอเทวดาเฟิงมา บอกมิได้ว่าจะช่วยชีวิตให้รอดได้หรือไม่ ทว่าโอกาสรอดชีวิตมีมากกว่าแน่นอนขอรับ!”

เขากำหมัดแน่น ท่าทางดูมุ่งมั่นอย่างมาก!

หลี่จุ่นมองตาของเขา และเงียบไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็พูดพร้อมตบไหล่เขาเบา ๆ

“อย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงอันตราย อาจารย์รักท่านมาก คงไม่ต้องการให้ท่านเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงเพื่อนาง”

เขาพูดพร้อมหยิบป้ายคำสั่งออกมาจากตัว มอบให้เขาและพูดว่า

“นำป้ายนี้ไปยังค่ายทหารเพื่อขอม้าเร็วสามตัว จากนั้นลงไปทางตอนใต้กับท่านพี่เซียวทันที! เดินทางอย่างระมัดระวังล่ะ!”

ซั่งกวนเฮ่ากัดฟันกรอด รับป้ายคำสั่งมา หันกลับไปมองที่ตั่งนอนพร้อมน้ำตาไหลพราก

จัดถุงเสบียงแล้วออกเดินทางทันที!

หลี่จุ่นนั่งกลับลงไปที่เก้าอี้ของเขา จ้องมองซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ ในใจรู้สึกหดหู่เหลือทน

คนดีดีคนหนึ่ง ชีวิตต้องมาแขวนอยู่บนเส้นด้าย...บัดซบจริง ๆ !

“พี่อวิ๋นเอ๋อร์ ท่านกับอาจารย์ทำอะไรลงไปกันแน่? เหตุใดถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้?”

ทันทีที่อวิ๋นเอ๋อร์ได้ยินเช่นนั้น นางก็พูดพร้อมน้ำตาที่ไหลหลั่งว่า

“ท่าน ท่านนายน้อย นางไปลอบสังหารอัครมหาเสนาบดีหวังฉวนเหวินที่แคว้นฉีเจ้าค่ะ สุดท้ายก็ถูกลอบโจมตี...ไม่ง่ายเลยที่จะหนีออกมาจากวงล้อมนั่น...”