องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1180

“เจ้าหนุ่มน้อย…เจ้าร้องไห้ทำไม?”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ยื่นมือปาดน้ำตาให้หลี่จุ่น

จากนั้นก็ยิ้มกะทันหัน ยิ้มออกมาอย่างดีใจ รู้สึกมีความสุขมาก

นางเพ่งเล็งไปที่หลี่จุ่น ดูเหมือนกำลังชื่นชม แววตาเผยความรู้สึกหลากหลาย

และได้ปัดปอยผมให้หลี่จุ่น ฝ่ามือลูบแก้มของหลี่จุ่นเบาๆ ยิ้มอย่างอ่อนโยนและเอ่ยขึ้นว่า

“เจ้าหนุ่มน้อยของบ้านเรามีหน้าตาหล่อเหลาจริงๆ…”

หลี่จุ่นมองซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ มองนัยน์ตาของนาง แววตาที่สดใสกับฟันที่ขาวกระจ่าง มองดูใบหูสีขาวของนาง มองคางที่เรียวเล็ก กระดูกไหปลาร้าที่ได้รูปสวยงาม…

มองดูใบหน้าที่เหมือนหลุดออกมาจากรูปวาด เปี่ยมด้วยความสุขุมมีพลัง แม้จะอยู่ในท่าทางอ่อนแรง แต่ก็ไม่สามารถบดบังความสวยสง่าของนางได้

แต่ว่า คนที่สวยงามเช่นนี้…จะต้องตายจริงๆหรือ?

ไม่!

หลี่จุ่นเจ็บปวดภายในจิตใจ และไม่อยากจะเชื่อ!

“อาจารย์ ท่านอย่าทิ้งข้าไป ข้าจะไม่ยอมให้ท่านต้องเป็นอะไรไป!” หลี่จุ่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงดื้อรั้น

พยายามโคจรลมปราณอย่างบ้าคลั่ง รวบรวมพลังไว้ที่ฝ่ามือ คิดไว้ว่าจะถ่ายทอดพลังของตนให้ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์

แต่ผลลัพธ์ที่ได้เล็กน้อยมา บนร่างกายของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เต็มไปด้วยรูบาดแผลหลายจุด พลังของตนเข้าสู่ร่างกายของนาง ก็กระจายแผ่ซ่านออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่สามารถกักเก็บอยู่ภายใน

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์มองดูหลี่จุ่น รอยยิ้มอบอุ่นนุ่มนวล สีหน้าดูซาบซึ้ง

ครั้งนี้ไม่มีการห้ามปราม ไม่พูดจาอะไร มองดูเขาอย่างนิ่งสงบ มุมปากเผยรอยยิ้มให้เห็น

แต่นางยิ่งอยู่ยิ่งอ่อนแอมากขึ้น หนังตารู้สึกหนักอึ้ง การตอบสนองก็ค่อยๆช้าลง

“มา มาแล้ว!”

ซั่งกวนเฮ่าถือสุราหนึ่งไหน้ำหนึ่งชามเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน และมีเหงื่อไหลทั่วใบหน้า!

หลี่จุ่นแค่หันมาแวบเดียวและเอ่ยว่า “เข็มกับด้ายล่ะ? เข็มกับด้ายมาหรือยัง?!”

“มาแล้ว หามาได้แล้ว!”

อวิ๋นเอ๋อร์วิ่งพุ่งเข้ามา และยื่นเข็มกับด้ายให้หลี่จุ่นทันที

หลี่จุ่นไม่พูดอะไรมาก สั่งให้อวิ๋นเอ๋อร์กดแผลของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ไว้ ตอนนี้เลือดไม่ได้ไหลเยอะเหมือนเมื่อสักครู่ แต่เขาเห็นซั่งกวนหว่านเอ๋อร์กำลังจะหมดสติ ทันใดนั้นก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมา

“อาจารย์ ท่านอดทนไว้! ท่านยังหลับไม่ได้!”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ขยับสายตา มองดูเขาและยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่สามารถเอ่ยปากพูดได้แล้ว

หลี่จุ่นตะโกนเสียงดัง เริ่มลงมือเย็บแผลให้นาง

โชดดีที่หลี่จุ่นมือไม้คล่องแคล่ว ภพที่แล้วเวลาที่บ้านตอนสุกรก็มักจะช่วยพ่อเย็บแผลให้หมู ครั้งนี้มีโอกาสได้แสดงฝีมือแล้ว!

หายใจเฮือกเดียวก็เย็บไปได้หลายเข็ม ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เจ็บจนส่งเสียงร้องออกมา กัดผ้าในปากไว้ หน้าผากมีเหงื่อเย็นไหลซิก

อวิ๋นเอ๋อร์เร่งมือช่วยเช็ดเหงื่อ และหันหน้าไปอีกด้าน ไม่กล้ามองดูหลี่จุ่นทำแผล

ซั่งกวนเฮ่ายืนอยู่เฉยๆ และไม่กล้าหันไปมองการเย็บแผลของหลี่จุ่นเช่นกัน แต่เวลานี้ตื่นเต้นจนหัวใจกำลังจะวาย!

หลี่จุ่นเย็บอย่างต่อเนื่องยี่สิบกว่าเข็ม มือเลอะไปด้วยเลือด ในที่สุดก็เย็บแผลจนเสร็จ

ทำให้เลือดหยุดไหลได้สักที

แต่ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์กลับหมดสติไป

หลี่จุ่นโล่งอกได้สักที ตัดด้ายให้ขาด แล้วสั่งให้อวิ๋นเอ๋อร์ทายาให้นาง จากนั้นก็ใช้ผ้าปิดแผลให้เรียบร้อย

เมื่อทำสิ่งเหล่านี้จนเสร็จ หลี่จุ่นถึงได้นั่งลงที่เก้าอี้ได้อย่างเต็มสะโพก มองดูซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ที่หมดสติด้วยดวงตาอันแดงก่ำ

หลี่จุ่นไม่รู้ว่าซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เป็นยังไงบ้าง แต่ยังมีลมหายใจอยู่ ชีพจรก็ยังเต้นอยู่ แต่เป็นอย่างไรนั้น เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

ได้แต่ภาวนาต่อฟ้าดินให้เมตตา ไม่ให้นางจากไป!