องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1179

เมื่อได้ยินเสียงของหลี่จุ่น ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ที่อยู่บนเตียงก็ค่อยๆหันหน้ามา!

แผลของนางอยู่ที่หน้าท้อง แม้จะดูไม่ค่อยเหมาะสม ตอนที่อวิ๋นเอ๋อร์ทำแผลห้ามเลือด หน้าท้องขาวผ่องก็เผยออกมาให้เห็น

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ไม่มีแรงสนใจเรื่องเหล่านี้แล้ว

เมื่อนางเห็นหลี่จุ่น ทันใดนั้นก็เผยรอยยิ้มด้วยหน้าซีดขาว น้ำเสียงนุ่มนวลแต่อ่อนแรง เอ่ยเสียงค่อยว่า

“เจ้าหนุ่มน้อย…เจ้ามาถึงซะที”

หลี่จุ่นมองแล้วรู้สึกสะอื้นในอก สายตาแทบจะฉีกขาด นั่งลงเอ่ยถามขึ้นทันทีว่า

“อาจารย์ ท่าน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้? ใครทำร้ายท่านจนบาดเจ็บเพียงนี้?!”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ส่ายหน้าอย่างไร้เรี่ยวแรง ลูบหัวหลี่จุ่นเบาๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า

“เจ้าหนุ่มน้อย…เจ้าฟังข้าพูดนะ ข้าเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว…มีบางเรื่อง เจ้าจำเป็นต้องรับรู้…”

แต่ทว่า!

หลี่จุ่นพยักหน้าทันที และเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่! อาจารย์ จะต้องห้ามเลือดให้ท่านก่อน!”

หลี่จุ่นหันไปมองหน้าท้องของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ แต่ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์รีบจับหัวของเขาไว้ สีหน้าตื่นเต้นเพราะไม่อยากให้เขาเห็น นางเอ่ยขึ้นอย่างรีบร้อนว่า

“เจ้า เจ้า เจ้าไม่ต้องดู…ข้าบาดเจ็บที่หน้าท้อง…เจ้าห้ามดู…”

นางเป็นผู้หญิง ก็ต้องรู้สึกเขินอาย!

ให้หลี่จุ่นเข้าใกล้เพียงนี้ก็ถือว่ากล้าหาญมากแล้ว จะให้เขาเห็นบาดแผลที่หน้าท้องได้อย่างไร?

แต่ทว่า!

หลี่จุ่นทำหน้าจริงจัง น้ำเสียงแน่วแน่ “อาจารย์ ท่านไม่ต้องพูดอะไรอีก! ข้าจะไม่ยอมให้ท่านเป็นอะไร!”

จากนั้นก็จับแขนของนางไว้ หลี่จุ่นสำรวจดูบาดแผลของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์!

บาดแผลใหญ่มาก และลึกมากอีกด้วย!

เหมือนถูกอาวุธแหลมคมทำร้าย แทบจะแทงทะลุทั่วร่างกาย

ดูแล้วสะเทือนใจอย่างยิ่ง!

“ซั่งกวนเฮ่า เจ้ารีบไปตักน้ำสะอาดมาหนึ่งชาม จากนั้นก็เอาสุรามาหนึ่งไห!”

หลี่จุ่นพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น!

ไม่คำนึงถึงซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ที่มีสีหน้าเขินอายและร้อนใจ จากนั้นก็หันไปพูดกับอวิ๋นเอ๋อร์

“พี่อวิ๋นเอ๋อร์ ท่านไปหาเข็มกับด้ายมาที!”

ซั่งกวนเฮ่ากับอวิ๋นเอ๋อร์รู้สึกงุนงง แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของหลี่จุ่น จึงได้กัดฟันลุกขึ้นมาทันที!

“เจ้า เจ้าคิดจะทำอะไร…”

เวลานี้!

เดิมทีซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ที่มีสีหน้าซีดเผือด แต่ตอนนี้หน้าแดงจนลามไปถึงต้นคอ นางพยายามกุมท้องของตนอย่างสุดกำลัง ไม่ยอมให้หลี่จุ่นเห็น พร้อมกับพูดเสียงดังว่า

“เจ้า เจ้าห้ามดู เจ้าดูไม่ได้…ข้าเป็นอาจารย์ของเจ้านะ!”

แต่ทว่า!

หลี่จุ่นสีหน้าแน่วแน่ มองดูซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ และเอ่ยว่า

“อาจารย์ เชื่อใจข้าเถอะ! ข้าจะไม่ยอมให้ท่านตาย!”

ระหว่างพูดก็จับมือของนางไว้แน่น!

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์รู้สึกอึ้ง มองดูแววตาของหลี่จุ่น สัมผัสถึงความตั้งใจของหลี่จุ่น

กัดฟันไว้แน่น สีหน้าดุดันเล็กน้อย!

วินาทีนี้ น้ำตาของเขาก็ไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่!

เขาโคจรพลังอย่างบ้าคลั่ง มือที่วางอยู่บนบาดแผลก็เกิดความร้อนขึ้นมา!

ทั้งร่างกายมีแสงเปล่งประกาย!

วินาทีนี้!

ในหัวสมองของหลี่จุ่นก็นึกถึงเรื่องราวต่างๆของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์!

ตอนเจอนางครั้งแรก!

พูดคุยกับนางครั้งแรก!

ฝึกวรยุทธ์กับนางด้วยกัน!

เปลือยกายต่อหน้านาง!

ท่าทางที่เจอนางครั้งแรก!

รอยยิ้มครั้งแรกของนาง

เขาจะเสียนางไปแบบนี้ได้อย่างไร?

ไม่ได้!

ยังมีครั้งแรกอีกหลายเรื่องที่ยังไม่ได้ทำ!

จะเสียนางไปแบบนี้ไม่ได้…ข้าไม่ยอม!

ไม่ยอมเด็ดขาด