องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 119

หลังจากจ้าวเฟยเอ๋อร์จากไป หลี่จุ่นก็คลอเพลงเบาเร็ว อารมณ์เบิกบาน

หลี่จุ่นย่อมไม่ใช่ลูกผู้ชายทั้งแท่ง เขารู้สึกว่าจ้าวเฟยเอ๋อร์มีใจให้ตัวเองเล็กน้อยนานแล้ว เขาสังเกตเห็นตั้งแต่การเผยออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจคราวก่อน

แต่ก็ไม่กล้ายืนยัน แต่คืนนี้เขายืนยันแล้วว่าแม่สาวคนนี้มีใจให้เขานั่นแหละ

ช่างเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมในชีวิตโดยแท้

ดังคาด หน้าตาดีก็ดีอย่างนี้นี่แหละ!

“ข้ามีลาน้อยตัวหนึ่ง ไม่เคยขี่มาก่อน...”

หลี่จุ่นคลอทำนองเพลงเบาเร็ว ให้คนรับใช้ยกน้ำร้อนมาให้ถังหนึ่ง จากนั้นก็นั่งเอนกายปล่อยตัวบนเก้าอี้แช่เท้า

“คลอเพลงบ้าอะไร ไม่เพราะเอาเสียเลย!”

ตอนนี้เอง จู่ ๆ เสียงอันคุ้นเคยก็ดังขึ้น

พอหลี่จุ่นเงยหน้าก็เห็นโหลวฮวนฮวนในชุดดำปลอดกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าต่าง ใบหน้าสวยกำลังมองเขาด้วยความรังเกียจอยู่

พอเห็นโหลวฮวนฮวนปรากฏตัว หลี่จุ่นกลับโล่งอกแบบไม่รู้สาเหตุ ใบหน้ายินดีรีบพูดขึ้นว่า

“เสี่ยวฮวนฮวน เจ้าไปไหนมา ทำไมกลับมาเอาป่านนี้เล่า หาถ้ำใต้ดินเจอแล้วหรือ”

โหลวฮวนฮวนกระโดดลงมาจากชั้นบน สีหน้าแหนงหน่ายเล็กน้อย เดินไปถึวข้างตัวเขาแบบเบื่อ ๆ ถอนหายใจพูดลอย ๆ

“หาน่ะหาเจอแล้ว”

“หาเจอแล้วหรือ เช่นนั้นก็ดีสิ!”

หลี่จุ่นเลิกคิ้ว พูดขึ้นพลัน “แล้วหาแผนที่เจอแล้วหรือ”

พอเห็นสีหน้าของโหลวฮวนฮวน หลี่จุ่นก็หัวเราะอยู่ในใจพลัน

แค่ดูก็รู้ว่านางเห็นถ้ำใต้ดินเจอแล้ว แต่เข้าไปไม่ได้ ก็เลยมีท่าทางอย่างนี้

เหมือนอย่างที่เขาคิดจริง ๆ

เพียงแต่หลี่จุ่นยังคงทำหน้าเฉย ทำท่าเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราว

โหลวฮวนฮวนถอนหายใจ ส่ายหน้า “ปากถ้ำมันมีกลไกอยู่น่ะสิ เข้าไปไม่ได้...”

หลายวันก่อนนางก็หาถ้ำใต้ดินนั้นเจอแล้ว

ทีแรกนึกว่าอีกเดี๋ยวก็หาแผนที่พบ แต่คิดไม่ถึงว่านางคิดง่ายเกินไป ปากถ้ำมีกลไกอยู่ บุกเข้าไปไม่ได้

และกลไกนั้นก็ร้ายกาจมาก ระหว่างที่นางใช้กำลังบุกเข้าไปยังได้รับบาดเจ็บอีก หลังจากรักษาอาการหลายวัน หาวิธีการเข้าไปไม่ได้จริง ๆ ดังนั้นก็เลยได้แต่กลับมาเตรียมหาวิธีการรับมือใหม่

“อ้อ กลไกหรือ เช่นนั้นก็ลำบากจริง ๆ เลยนะ” หลี่จุ่นพยักหน้าน้อย ๆ สีหน้านิ่ง

แต่ในใจกลับยิ้มระรื่น

เขาก็อยากได้ขุมสมบัตินั้นเหมือนกันนี่ ถ้าให้นางหาเจอได้ง่าย ๆ เช่นนั้นเขาก็ร้อนรนไปนานแล้ว

หลี่จุ่นลอบยิ้มอยู่ในใจ