องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 12

เย่เฟยกุ้ยเป็นลูกชายของผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์ผู้สง่างามและน่าเกรงขาม แม้ว่าเขาจะมีสถานะสูงส่งและไม่มีใครกล้ายุ่ง แต่ทว่าข้างนอกสุกใสข้างในกลับเป็นโพรง ไม่สามารถบอกได้ว่าผู้มากพรสวรรค์ด้านบุ๋นนี้จะต่อกลอนแบบไหน ซึ่งแต่เดิมเขาไม่เคยเข้าร่วมวงสนทนา

สีหน้าของเขาบึ้งตึงและกำลังมองดูจากด้านข้าง

ทันใดนั้นเขาก็เห็นหลี่จุ่นที่ทั้งหล่อเหลาและสง่างามมากที่ชั้นบน รูปร่างหน้าตาของเขางดงามกว่าตัวเองไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า จากนั้นเขาก็เห็นเฉาวานวานเข้าไปพูดคุยกับหลี่จุ่น ซึ่งทำให้เขารู้สึกโกรธจัด

เย่เฟยตะโกนขึ้นไปยังชั้นบน “นั่นใครกัน ไม่รู้จักดีชั่ว แม่นางวานวานบอกให้เจ้าต่อกลอนก็รีบต่อ วันนี้ข้าอารมณ์ไม่ดี อย่าให้ข้าต้องลงไม้ลงมือกับเจ้า!”

เย่เฟยพูดด้วยความโกรธ แต่ไม่มีใครในห้องโถงกล้าขัด

แม้แต่เฉาวานวานก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

แน่นอนว่านางเคยได้ยินเกี่ยวกับชื่อเสียงเรียงนามของลูกเศรษฐีท่านนี้ หากพ่อของเขาไม่ใช่เย่หง ผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์ซึ่งได้รับความไว้วางใจเป็นอย่างมากและเป็นที่โปรดปราน เขาก็คงถูกทุบตีจนตายตาท้องถนนไปนานแล้วหากยังประพฤติตนเช่นนี้

ในตอนนี้เขากล้าใช้ฐานะของตัวเองเพื่อทำให้ผู้คนที่นี่เกรงกลัว และเป็นธรรมดาที่เฉาวานวานจะรู้สึกเกลียดชัง

แต่อย่างไรก็ตาม ประชาชนย่อมไม่ต่อสู้กับเจ้าหน้าที่ ถึงเกลียดไปก็ทำอะไรไม่ได้

“โอ้โฮ นี่มันลูกหมาบ้านไหนเนี่ย นึกไม่ถึงเลยว่าจะมาเห่าอยู่ที่นี่”

ทุกคนคิดว่าหลี่จุ่นจะยอมจำนน แต่กลับเห็นเขาเหลือบมองมาอย่างนิ่งเฉย และพูดสิ่งที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงออกมา!

โอ้~

กล้าพูดว่าเย่เฟยเป็นลูกหมา?

แบบนี้ก็เหมือนกำลังว่าเย่หงด้วยน่ะสิ?

สุดยอด!

ลูกเศรษฐีที่อยู่ชั้นบน ไม่รู้ว่าเขาเป็นผู้ที่หาเรื่องไม่ได้หรอกรึ

จริงแท้แน่นอน!

เย่เฟยพูดด้วยความโมโหทันที “เจ้าเด็กนี่ รนหาที่ตายรึไง! เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร รู้ไหมว่าพ่อของข้าคือใคร!”

หลี่จุ่นยิ้มแล้วพูดตอบ “ทำไม พ่อเจ้าคือหลี่กังเหรอ”

“ถูกต้อง!”

เย่เฟยตะโกนเสียงดัง แต่ไม่นานเขาก็รู้ตัวว่าเขาพูดผิดไปจึงรีบแก้ไข “ไม่ใช่ ไม่ใช่ เขาเป็นใครกัน พ่อของข้าคือเย่หง ผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์ เย่หง! รีบลงมาตายซะ!”

“องค์ชาย เราอย่ามีปัญหากับเขาเลยพ่ะย่ะค่ะ...” หยางจงรีบห้ามทันที

แม้ว่าหลี่จุ่นจะเป็นองค์ชาย แต่เขาก็ไม่ได้เป็นที่โปรดปราน เย่หงเป็นคนสนิทของฮ่องเต้ หากมีปัญหากับลูกชายของเขา หลี่จุ่นก็อาจจะถูกฟ้องเอาได้

“ไม่ต้องห่วง”

หลี่จุ่นยิ้มและกระซิบมาที่เขา จากนั้นเขาก็มองไปที่เย่เฟยที่อยู่ด้านล่างอย่างเยาะเย้ยและพูดว่า “ลูกหมาตัวนี้ เจ้ากลัวจะเป็นคนไม่เอาไหนอย่างนั้นรึ เจ้าไม่รู้หรือว่าแผ่นดินในตอนนี้เป็นของคนแซ่ใด”

“แน่นอนว่าข้ารู้!”

สีหน้าของเย่เฟยเต็มไปด้วยความโกรธ “แผ่นดินในตอนนี้เป็นของคนแซ่หลี่”

“แล้วเจ้าคิดว่าเขาเป็นใครล่ะ เจ้าไม่กลัวถูกลงโทษข้อหาดูหมิ่นราชวงศ์งั้นรึ ถูกประหารเก้าชั่วโคตรเลยนะ” หลี่จุ่นยิ้มเยาะ

เมื่อได้ยินแบบนั้น สีหน้าของเย่เฟยก็เปลี่ยนไปทันที เขารีบตะโกนขึ้นมาว่า “ไม่ใช่ ไม่ใช่ ข้าพูดผิด ข้าไม่ได้สบประมาท! เจ้าเด็กนี่ อย่าทำอะไรแผลง ๆ นะ ลงมาเตรียมตัวตายซะดี ๆ!”

หลี่จุ่นยิ้มและพูดอย่างราบเรียบ “ช่างบังเอิญจริง ๆ ลุงของข้าคือหลี่กัง เมื่อครู่นี้ข้าคิดว่าเจ้าเป็นหมาของบ้านลุงข้าเสียอีก”

อะไรนะ!

ลุงแซ่หลี่งั้นรึ?

งั้นก็หมายความว่าเขาเป็นตระกูลชนชั้นสูงน่ะสิ?

ตอนนี้ทั่วประเทศเต็มไปด้วยคนแซ่หลี่ คนแซ่หลี่ทั้งหมดล้วนเป็นเชื้อพระวงศ์โดยไม่มีข้อยกเว้นใด ๆ!

คนคนนี้ก็แซ่หลี่!

สีหน้าของเย่เฟยดูน่าเกลียดเป็นอย่างมาก เขาระงับความโกรธเอาไว้และไม่กล้าแสดงออก

ชายคนนี้อาจจะเป็นลูกหลานของฮ่องเต้ เป็นเชื้อพระวงศ์ แม้ว่าพ่อของตัวเองจะเป็นผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์ แต่เขาก็ไม่สามารถมีปัญหากับองค์ชายได้!

เมื่อมาถึงจุดนี้ เย่เฟยก็เข้าใจสถานการณ์ได้

ใบหน้าของทุกคนรอบตัวเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เฉาวานวานก็ตัวสั่นเช่นกัน

นางรู้ว่าหลี่จุ่นใบหน้างดงามราวกับหยกและมีบุคลิกที่ไม่ธรรมดา เขาอาจมีเชื้อสายสูงส่ง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าหลี่จุ่นจะแซ่หลี่!

นี่...

การถูกดึงเข้าไปในความสัมพันธ์เกี่ยวกับเชื้อพระวงศ์และราชวงศ์ย่อมไม่ใช่เรื่องดี

เมื่อหลี่จุ่นเห็นเย่เฟยยอมแพ้ เขาก็หัวเราะ และพูดขึ้นมาทันทีว่า

“ฮ่า ๆ ๆ ข้าโกหกน่ะ ลุงของข้าไม่ได้ชื่อหลี่กัง!”

“อะไรนะ! เจ้าเด็กนี่ รนหาที่ตายจริง ๆ!” เย่เฟยโกรธจัดทันที!

เขาเป็นถึงลูกชายของผู้บัญชาการกองทัพจักรพรรดิผู้สง่างามและน่าเกรงขาม แต่กลับถูกเจ้าเด็กคนหนึ่งแกล้งต่อหน้าผู้คนมากมาย ช่างน่ารังเกียจนัก!