องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 122

หลี่จุ่นพยักหน้า

แต่ในใจกลับยิ้มย่อง

จากท่าทางของหลี่เหวินจวิน นี่กลายเป็นผู้ติดตามตัวยงของเขาไปแล้ว!

จู่ ๆ เขาก็เกิดความคิดพิเรนทร์ขึ้นมา

ถ้าต่อไปหลี่เหวินจวินรู้ว่าเขาเป็นคนเขียนนิยายเรื่องนี้ ไม่รู้ว่านางจะทำหน้าอย่างไรกันนะ

พี่หญิงหนอพี่หญิง หวังว่าถึงตอนนั้นจะรับได้นะ

หลี่จุ่นคิดอย่างนี้ ชั่วขณะเขาควบคุมตัวเองไม่อยู่ แอบหัวเราะอยู่ในใจ ชักอยากเห็นว่าหลี่เหวินจวินจะมีสีหน้าปฏิกิริยาอย่างไร

สองพี่น้องก็เลยวิจารณ์กันเสียเลย ถกนิสัยและเอกลักษณ์ตัวละครในไซอิ๋ว

“หงอคงพยศเอาไม่อยู่ แต่สุดท้ายยังต้องก้มหัว...ชวนให้คนปวดใจนัก”

“ซัวเจ๋งผู้นี้ก็มีปัญญาอยู่เหมือนกัน ดูฝีไม้ลายมือคงไม่ได้ธรรมดาเหมือนที่เห็นภายนอก”

“ตือโป๊ยก่ายฝีมือไม่เลว แต่ขี้เกียจ”

“...”

หลี่เหวินจวินวิจารณ์อาจารย์ศิษย์ทั้งห้าจนครบ หลี่จุ่นพยักหน้า เห็นด้วยมาก

หลี่จุ่นลบไปบางส่วน ดังนั้นยี่สิบตอนของเขาคือประมาณสามสิบตอนของฉบับเดิม

พอเปิดตัวห้าอาจารย์ศิษย์เรียบร้อยก็เขียนถึงตอนที่ปีศาจกระดูกขาวยั่วยวนพระถังซัมจั๋ง จากนั้นหงอคงกับพระถังก็เกิดความขัดแย้ง

แต่ยังเขียนไม่ถึงตอนที่หงอคงกลับไปช่วยพระถังที่กำลังตกที่นั่งลำบาก

หลี่เหวินจวินพูดด้วยความประหลาดใจ “ไม่รู้ว่าหงอคงจะกลับไปหรือเปล่าสิน่า พระถังซัมจั๋งถูกอุ้มเอาไปแล้ว ลำพังซัวเจ๋งกับตือโป๊ยก่ายคงช่วยเจ้าอาวาสออกมาไม่ได้”

หวังเยียนหรันผงกศีรษะแรง ๆ นางก็อยากรู้เหมือนกัน ชั่วขณะ นางมองตรงหลี่จุ่น สายตาร้อนแรง ความปรารถนาแรงกล้า

หลี่จุ่นตอบอย่างไม่สบอารมณ์ทันที “เจ้ามองข้าอย่างนี้ทำไม ข้าไม่รู้เรื่องข้างหลังสักหน่อย!”

“อ้อ จริงด้วย ๆ...” หวังเยียนหรันรู้สึกตัวขึ้นมาทันที หลี่เหวินจวินยังอยู่ข้าง ๆ

หลี่เหวินจวินไม่ใส่ใจกับคำพูดของทั้งสอง ถอนหายใจพูดขึ้น “หลู่ซู่เหรินผู้นี้มีความสามารถล้ำเลิศจริงแท้ จินตนาการสูงส่ง เหนือกว่านักเขียนนิยายคนอื่น ๆ มาก! อยากเจอคนผู้นี้จริงเชียว”

หลี่จุ่นเห็นด้วยอย่างยิ่ง พยักหน้าพูด “อืม มิผิด ความสามารถล้ำผู้คน”

สายตาของหวังเยียนหรันแปลกประหลาดฉับพลัน หยางจงที่อยู่ข้าง ๆ ก็อดหัวเราะไม่ได้ รีบผินหน้าไปทางอื่น

ราวกับว่า ท่านอ๋องบ้านตัวเอง...ไม่รู้จะบรรยายอย่างไรดีแล้ว

จากนั้นหลี่จุ่นและหยางจงก็ขอตัวกลับไม่อยู่นาน

ส่วนหลี่เหวินจวินอยู่ค้างที่จวนอ๋อง สนทนาก่อนนอนกับหวังเยียนหรัน

วันต่อมา