องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1224

แน่นอนว่า!

ทั้งสองสาวเองก็ตกตะลึงไปเล็กน้อยเช่นกัน!

ไม่นึกเลยว่าวรยุทธ์ของคนผู้ที่อยู่ตรงหน้าจะล้ำเลิศขนาดนี้ ภายในเวลาสั้น ๆ พวกนางร่วมมือกันก็ยังเอาเขาไม่ลง

เช่นนั้นหากต่อสู้เพียงลำพัง นางก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาน่ะสิ?

บุคคลผู้นี้โผล่มาจากไหนเนี่ย ทำไมถึงได้เก่งกาจขนาดนี้?

“ท่านอาจารย์ พวกเราแยกย้ายเถิดเจ้าค่ะ! เกรงว่าเดี๋ยวจะดึงดูดคนเข้ามา!”

ทันใดนั้นเฉาวานวานก็เอ่ยขึ้นอย่างเป็นกังวลเล็กน้อย

นางดูออกแล้ว กำลังภายในของอีกฝ่ายราวกับจะไม่ได้ธรรมดา ๆ อยู่นิดหน่อย!

มิหนำซ้ำยังคล่องแคล่วปราดเปรียวราวกับลิง เห็นเหมือนว่าจะถูกพวกนางจู่โจมจนเสียเปรียบ ทว่าหากคิดจะล้มเขา คงไม่ง่าย!

ที่น่ากลัวก็คือการเคลื่อนไหวร่างกายของคนผู้นี้รวดเร็วเป็นอย่างมาก ขาทั้งสองข้างคู่นั้นราวกับลม หลบกระบวนท่าฆ่าของพวกนางได้อย่างฉิวเฉียดทุกครั้ง!

นี่ยังจะสู้ได้อย่างไรอีก?

โหลวฮวนฮวนเองก็ขมวดคิ้ว!

ในช่วงเวลาแบบนี้ คนผู้นี้ยังกล้าอาบน้ำเอ้อระเหยอยู่ที่นี่เพียงลำพัง เกรงว่าจะเป็นบุคคลสำคัญของทัพแคว้นหนาน

ขืนยังต่อสู้แบบนี้ต่อไป คงได้ดึงดูดให้ทัพใหญ่มาล้อมแน่!

ถึงเวลานั้น แม้วิชาตัวเบาของพวกนางจะยอดเยี่ยม ทว่าก็ต้องใช้เวลาครู่หนึ่งถึงจะหนีออกไปได้!

กระทั่งว่า หากดวงซวยก็อาจจะหนีไม่พ้น!

ที่ไม่บังเอิญก็คือ ช่วงนี้นางราวกับดวงซวยอยู่ตลอด!

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ โหลวฮวนฮวนก็พลันฟาดฟันไปอีกสองสามดาบ บีบให้หลี่จุ่นถอยไปข้างหลัง จากนั้นก็ปลีกตัวพลางลากเฉาวานวานกระโดดขึ้นไปบนคาน แล้วพูดทิ้งท้ายว่า

“เจ้าคอยดูเถอะ รอข้าจัดการเรื่องเสร็จแล้ว จะกลับมาฟันเจ้าให้ตายเลย!”

เฉาวานวานเอ่ยขึ้นตามว่า “ใช่ จะมาฟันเจ้าให้ตายเลย!”

หลังจากนั้น!

ทั้งสองสาวก็กระโดดออกไปจากหน้าต่างบนหลังคาโดยไม่แม้แต่จะหันมามอง หนีไปแล้ว!

หลี่จุ่นอึ้งไป ผ่านไปนานสองนานถึงได้ยื่นมือออกไปคิดจะเหนี่ยวรั้งเอาไว้ ทว่าทั้งสองสาวก็หนีไปแล้ว

“เสี่ยวฮวนฮวน...”

หลี่จุ่นถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เงียบไม่พูดไม่จาแม้กระทั่งกับตัวเอง ท้ายที่สุดก็ไม่ได้ตามไป

ในใจเกิดความรู้สึกสะเทือนอารมณ์ขึ้นมาอย่างหนึ่ง

ไม่รู้ว่าลัทธิเทียนซานคิดจะทำอะไรขึ้นมาอีก

แต่ว่าโหลวฮวนฮวนกับเฉาวานวานคงไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นที่นี่อย่างไร้สาเหตุแน่ ไม่แน่ว่าเจียงเยว่ฉานที่เรียกตัวเองว่าเป็นผู้หญิงไร้เทียมทานที่มีวรยุทธ์ล้ำเลิศเป็นอันดับหนึ่งในใต้หล้านั่นก็มาด้วย

“วรยุทธ์ของข้าน่าเหลือเชื่อมากจริง ๆ ไม่นึกเลยว่าแม้แต่เสี่ยวฮวนฮวนกับวานวานทั้งสองคนร่วมมือกันแล้วก็ยังเอาข้าไม่ลง”

หลี่จุ่นพอใจเป็นอย่างมาก ค่อย ๆ เก็บกำลัง ประเมินให้ตัวเองว่าไม่เลวเลยทีเดียว

กระทั่งว่า หากทั้งสองสาวไม่ได้อาศัยอานุภาพของอาวุธ ไม่แน่ว่าตัวเขาก็ยังพอสามารถต่อสู้กับพวกนางไปมาสามร้อยรอบด้วยมือเปล่าได้!

“จัทราพิฆาตของท่านอาจารย์เผียนอี เป็นวรยุทธ์ที่เก่งกาจสุดยอดศาสตร์หนึ่งอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ ด้วย” หลี่จุ่นแอบคิด

เมื่อเห็นว่าห้องเละตุ้มเป๊ะไปหมดแล้ว หลี่จุ่นก็รีบเปิดประตู เตรียมเรียกซือคงซั่วและจ้าวกว่ายจื่อเข้ามาเก็บกวาด

สุดท้ายเมื่อเปิดประตูออก ทั้งสองคนก็ถือดาบยาว แล้วฟันไปมั่ว ๆ ยกหนึ่ง!

โชคดีที่หลี่จุ่นมือเร็วตาไว รีบปลีกตัวหลบได้เสียก่อน จากนั้นเขาก็ตะโกนด่าว่า

ที่สำคัญก็คือรีบร้อนจะหนีมากเกินไป!

ทั้งสองสาวไม่พูดไม่จา เอาแต่กระหืดกระหอบอยู่พักใหญ่

ในตอนนี้เองเฉาวานวานถึงได้สูดจมูกซี๊ด แล้วเอ่ยขึ้นอย่างไร้สาเหตุเล็กน้อยว่า

“ท่านอาจารย์ เมื่อครู่เหมือนว่าข้าจะได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคยอย่างหนึ่ง”

นางชำเลืองมองอาจารย์ของตน โหลวฮวนฮวนเองก็ค่อย ๆ เบือนหน้าไปมองนาง แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“กลิ่นหอมอะไร? ทำไมข้าถึงไม่ได้กลิ่น?”

เฉาวานวานครุ่นคิด แล้วค่อย ๆ ส่ายหน้า พร้อมทั้งเอ่ยขึ้นด้วยนัยน์ตาที่ปนความเคลิบเคลิ้มอยู่หน่อย ๆ

“อาจเป็นเพราะข้าจำกลิ่นผิดก็ได้”

โหลวฮวนฮวนลุกขึ้น แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ดูท่าจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว พวกเราอ้อมไปอำเภอผิงอันกันเถอะ จากนั้นก็รีบไปชิงโจวให้เร็วเข้าหน่อย พรุ่งนี้เจ้าลัทธิก็จะลงจากเขาแล้ว! พวกเราต้องสอบถามข่าวคราวให้เร็วเข้าหน่อย”

“อืม ๆ”

เฉาวานวานพยักหน้า แล้วรีบตามท่านอาจารย์ของตัวเองไป

ทว่าทันใดนั้นนางก็หันหน้ากลับไปเล็กน้อย มองไปทางทิศที่ตั้งของโรงเตี๊ยมทีหนึ่ง

เมื่อครู่ราวกับนาง...ได้กลิ่นหอมที่มีอยู่แค่บนตัวของหลี่จุ่นประเภทนั้นเลย

แต่ว่าท่านอ๋องตายไปแล้วนี่...

ท่านอ๋อง วานวานคิดถึงท่านเหลือเกิน...

ในใจของเฉาวานวานเกิดความเจ็บแปลบขึ้นมาสายหนึ่ง