องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1228

หูเอ่อร์หยาหย่าสับสนไปหมด!

ไม่คาดคิดเลยว่าหลี่จุ่นจะจูบนางในที่แบบนี้!

ไม่คาดคิดเลยว่าหลี่จุ่นจะจูบนาง!

นางตื่นตระหนกตกใจ ในเวลานี้ทั้งรู้สึกหวานซึ้งและตกใจ ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเขินอายมาก

วินาทีหลังจากถูกหลี่จุ่นจูบ ตาของนางก็ค่อย ๆ พริ้มหลับ ร่างกายอ่อนยวบยาบ ราวกับว่ากำลังหมดแรง

ทั้งเนื้อตัวแทบจะร่วงลงไปกับพื้น

แต่แล้ว

เวลานี้ หลี่จุ่นใช้มืออันแข็งแรงของเขา โอบรัดเอวของนางไว้แน่น

การกระตุ้นอันเร่าร้อนดังกล่าว ทำให้หูเอ่อร์หยาหย่าอ่อนแรงไปทั้งตัว ร่างกายตอบสนองทันที!

ทันใดนั้น นี่อาจกล่าวได้ว่าคือรักแบบสายฟ้าแลบ!

เมื่อมันเลยเถิดไปแล้ว ก็ยากที่จะดึงกลับมา!

“หยาหย่า...”

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน หูเอ่อร์หยาหย่าจึงรู้สึกตัวว่าสิ่งอันนุ่มสบายนี้ ได้หลุดออกจากปากตัวเองไปแล้ว...

นางรู้สึกกระหาย อยากสัมผัสมันอีกสักครั้ง

เสียงของหลี่จุ่นนั้นดังขึ้นเบา ๆ และลมหายใจอุ่น ๆ ก็พัดเข้าหูของนาง ราวกับว่านางกำลังจะลายลายไปทั้งตัว

หูเอ่อร์หยาหย่า...ล้มตัวลงทันที

หมดเรี่ยวแรงไปทั้งตัว องค์หญิงถูกหลี่จุ่นอุ้มไว้ในอ้อมแขน จากนั้นก็มุ่งหน้าเข้าสู่ตัวเมือง

หญิงอันงดงามอยู่ในอ้อมแขน และอารมณ์ก็ขึ้นไปถึงขั้นสุด

แน่นอนว่าหลี่จุ่นไม่สามารถอุ้มหูเอ่อร์หยาหย่ากลับไปถึงโรงเตี๊ยม ต่อหน้าธารกำนัลนั้นแม้ว่าเขาจะไม่เขินอาย แต่หูเอ่อร์หยาหย่าต้องรู้สึกเขินอายแน่นอน

โชคดีที่ประตูซีเฉิงแห่งนี้ ไม่มีทหารรักษาการณ์เฝ้าอยู่

ไม่ได้เฝ้ากันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เพราะทหารส่วนใหญ่ไปอยู่ที่ประตูเมืองบูรพากันหมด

มิเช่นนั้นหูเอ่อร์หยาหย่าที่ถูกเขาอุ้มไว้ และถูกจูบอยู่ที่ประตูเมือง การกระทำเช่นนี้ แม้ว่าหน้าเขาจะหนาเท่ากำแพงเมืองแต่ก็ไม่สามารถทำได้

เขาเข้าไปในเมือง

หลี่จุ่นรีบหาโรงเตี๊ยมที่อยู่ในระแวกใกล้ บุกเข้าไปในความมืดมน ในคืนอันมืดมิด ณ ห้องโถงโรงเตี๊ยม เขาวางหูเอ่อร์หยาหย่าที่ตัวนุ่มนิ่มจนอ่อนยวบลงบนโต๊ะ

“หยาหย่า...”

เขาหายใจออกเบา ๆ ลมหายใจของเขาสั่นระรัวเล็กน้อย

“คุณชาย...ร้อนเหลือเกิน...”

หูเอ่อร์หยาหย่ากอดคอของเขาไว้แน่น จูบเขากลับอย่างเร่าร้อน จูบอยู่อย่างนั้นไปสักพัก

อารมณ์ปะทุเดือด!

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลี่จุ่นก็ขมวดคิ้วอยู่พักหนึ่ง “กองทัพพิทักษ์อุดรกำลังเคลื่อนกำลังพล?”

“ใช่ขอรับ หน่วยสอดแนมรายงานว่า ทางนั้นมีท่าทีประหนึ่งว่าพร้อมจะโจมตีได้ทุกเมื่อ พี่ใหญ่ พวกเราควรตอบโต้กลับเช่นไร?” เถี่ยโถวถามพร้อมพยักหน้า

หลี่จุ่นครุ่นคิด ส่ายหัวและพูดว่า

“ไม่ต้องรีบร้อนไป...ตอนนี้ที่ควรทำก็คือคุ้มกันกองทัพของเราเอาไว้ เป็นเพราะทางนั้นกลัวว่าพวกเราจะโจมตีได้ตลอดเวลา ดังนั้นเจิ้นเป่ยอ๋องจึงมีปฏิกริยาตอบกลับที่ผิดปกติไป แต่อย่างไรก็ต้องระแวดระวัง และแจ้งให้พี่น้องทางประตูบูรพาของเราทราบ อย่าทำตัวเหลาะแหละเพิกเฉยอย่างเด็ดขาด!”

“ขอรับ พี่ใหญ่!”

เมื่อได้รับคำยืนยันกลับมาจากหลี่จุ่น เถี่ยโถวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ และไปปฏิบัติตามคำสั่งทันที

เมื่อเขาเหลือบไปเห็นหูเอ่อร์หยาหย่าที่อยู่ข้างกายหลี่จุ่น ก็พลันเกิดความสงสัยเล็กน้อยขึ้นมา

เหตุใดผู้หญิงคนนี้ถึงได้มีท่าทีดูเหนียมอายเล็กน้อย?

อีกทั้งใบหน้านั้น...ยังแดงก่ำ แม้ว่าจะเป็นตอนกลางคืน แสงไฟสลัว แต่เขาก็มองเห็นชัดเจน

“พี่ใหญ่ แม่นางผู้นี้คือ...” เถี่ยโถวอดไม่ได้ที่จะถาม

หลี่จุ่นชำเลืองมองเขา คว้ามือของหูเอ่อร์หยาหย่ามาจับไว้ แล้วพูดเบา ๆ ว่า

“แม่นางผู้นี้อะไรกัน...ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง นี่ก็คือหนึ่งในพี่สะใภ้ของเจ้ายังไงเล่า”

เถี่ยโถวหน้าเหวอทันที

หนึ่งในพี่สะใภ้?!!