องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1229

ค่ายกองทัพพิทักษ์อุดร

เจิ้นเป่ยอ๋องและกุนซือเป้าชุนชิวกำลังอยู่ในกระโจมกองทัพ และยังไม่ได้เข้านอน

อีกอย่าง ตอนนี้ทัพศัตรูได้อยู่ในเมืองเหยียนโจว แม้อยากจะนอนก็นอนไม่หลับ

เพราะถ้าหากนอนหลับไป… แล้วทัพศัตรูโจมตีเข้ามากะทันหันจะทำอย่างไร?

ฉะนั้นไม่เพียงแต่นอนไม่หลับแต่คือไม่กล้านอน

ทั้งสองกำลังศึกษาและหารือสถานการณ์ในตอนนี้

และในเวลานี้!

ทันใดนั้นนอกกระโจมก็มีเสียงกล่าวรายงานดังขึ้น!

“รายงาน!”

เจิ้นเป่ยอ๋องกับเป้าชุนชิวต่างเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย หันมาสบตากัน ก่อนที่เจิ้นเป่ยอ๋องจะสั่งให้ทหารส่งข่าวเข้ามา

คนที่มาเป็นทหารสอดแนม คุกเข่าข้างเดียวกุมมือคารวะและกล่าวรายงานว่า

“เรียนจอมทัพ พวกเราสังเกตเห็นทัพศัตรูจำนวนมหาศาล ได้ออกจากเหยียนโจว และกำลังมุ่งหน้าลงทางใต้!”

“ว่าไงนะ?!”

เจิ้นเป่ยอ๋องกับเป้าชุนชิวสีหน้าเปลี่ยนกะทันหัน รู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นไปได้!

กุนซือเป้าชุนชิวลุกขึ้นมาฉับพลัน เอ่ยอย่างร้อนใจว่า

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ตอนนี้ทัพศัตรูไม่ได้อยู่ในเมืองหรือ?”

“เรียนท่านกุนซือ ทัพศัตรูที่อยู่ในเมืองเป็นแค่บางส่วนของกองทัพเท่านั้น!”

ในกระโจมก็เงียบกริบขึ้นมาฉับพลัน

เจิ้นเป่ยอ๋องโบกมือสั่งให้ทหารสอดแนมออกไปก่อน จากนั้นก็เผยแววตาเยือกเย็น ก่อนจะเอ่ยว่า

“ทัพแคว้นหนานต้องการจะลงไปทางใต้! และทัพศัตรูในเมือง เป็นแค่การถ่วงเวลากองทัพของข้า!”

“จอมทัพ หรือว่าพวกเขาต้องการจะโจมตีซินตู?” เป้าชุนชิวสีหน้าเคร่งขรึม และขมวดคิ้วแน่น

เจิ้นเป่ยอ๋องไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ผ่านไปพักใหญ่ก็ค่อยพยักหน้าและเอ่ยว่า

“คาดว่าคงจะเป็นเช่นนั้น”

เป้าชุนชิวเอ่ยขึ้นทันทีว่า “จอมทัพ แล้วพวกเรา…”

เจิ้นเป่ยอ๋องแววตาลึกล้ำ ไม่เร่งรีบที่จะเอ่ยอะไรออกมา

เขาเคาะที่พนักพิงเก้าอี้อย่างเบาๆ ท่าทางครุ่นคิดเรื่องบางอย่าง ด้วยสีหน้าหนักใจ

พักใหญ่ถึงจะค่อยๆลุกขึ้นมาและเอ่ยว่า

“ทัพศัตรูคิดจะโจมตีซินตูของข้า ในฐานะที่ข้าเป็นผู้บัญชาการกองทัพพิทักษ์อุดร จะนิ่งดูดายอยู่อย่างนี้ไม่ได้! กุนซือ ถ่ายทอดคำสั่งข้าออกไปทันที ให้กองทัพทั้งหมดโจมตีขัดขวางทัพศัตรูไม่ให้ลงไปทางใต้!”

เมื่อเอ่ยถ้อยคำนี้ออกไป กุนซือเป้าชุนชิวก็มีสีหน้าเปลี่ยนแปลงอย่างชัดเจน!

ออกโจมตีทั้งกองทัพ ขัดขวางทัพศัตรูไม่ให้ลงไปทางใต้?!

แต่ทัพศัตรูมีอาวุธที่น่าหวาดกลัวอยู่… ถ้าไปขัดขวาง ทัพศัตรูต้องโมโหอย่างมากแน่ๆ และใช้อาวุธอันน่าหวาดกลัวนั้นกับพวกเขา!

ถึงครานั้นก็ต้องมีคนตายและบาดเจ็บสาหัสจำนวนมาก!

เหล่าทหารที่อยู่ด้านหน้า ตกใจจนสีหน้าซีดขาว ในใจกระวนกระวาย ไม่เพียงแต่มนุษย์ที่รู้สึกเช่นนี้ แม้แต่ม้าศึกก็มีอาการตกใจจนวิ่งหนีและส่งเสียงร้อง ไม่ยินยอมเดินหน้าต่อไป!

“นี่คือสิ่งของอะไรกันแน่?”

“ช่างน่ากลัวยิ่งนัก…”

“ทุกคนถอยโดยเร็ว!”

“หรือจะเป็นหลุมพรางของทัพศัตรู!”

“โอ๊ย หน้าของข้า ! มีเศษหินกระเด็นทุกคนระวังตัวด้วย!”

“…”

ทหารทั่วไปยังไม่รู้จักลูกกระสุนปืนใหญ่ ภาพตรงหน้าของพวกเขาในเวลานี้ ทันใดนั้นก็เกิดเหตุการณ์อันน่าหวาดกลัวขึ้นมา แต่ละคนจึงตกใจกลัวอย่างไม่คาดคิดมาก่อน!

แม้จะเป็นทหารที่ผ่านเหตุการณ์ความเป็นความตายมาอย่างโชกโชน แต่ครั้งนี้กลับรู้สึกเหนือกำลังที่จะแบกรับไหว

มีก้อนหินกระจุยกระจาย แม้จะไม่มาก แต่ก็ทำให้บางคนได้รับบาดเจ็บ จนร้องเสียงโอดครวญอย่างเจ็บปวด

และในเวลานี้!

ทันใดนั้นก็มีเสียงกลองสั่งให้ถอยทัพ!

กองทัพที่ดูยิ่งใหญ่ฮึกเหิม เปี่ยมไปด้วยพลังสังหารในตอนแรก…

แค่เวลาไม่นาน ก็กลับถอยหนีดั่งสายน้ำที่ไหลเชี่ยว!

ดูไม่ลังเลใจเลยสักนิด!