องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1230

ในเมืองเหยียนโจว

หลี่จุ่นตื่นเพราะเสียงปืนใหญ่ ไม่สิ ต้องบอกว่าเขากับหูเอ่อร์หยาหย่าถูกทำให้ตื่นเพราะแรงระเบิด

แม้ว่ากองทัพศัตรูจะโจมตีเมื่อใดก็ย่อมได้ แต่ว่าหลี่จุ่นไม่หวาดหวั่นเลยแม้แต่น้อย หลังจากกลับมาถึงโรงเตี๊ยม เขาและหูเอ่อร์หยาหย่าก็ออกกำลังกายกันอย่างฟัดเหวี่ยง

พวกเขาทั้งสองเพิ่งได้ลิ้มรสผลไม้ต้องห้ามเป็นครั้งแรก...บอกได้เลยว่าเมื่อได้รับรู้รสชาติแล้ว หยุดกินไม่ได้เลย!

ทั้งสองออกกำลังกายกันจนเหน็ดเหนื่อย และหลับไปในอ้อมแขนของกันและกันได้ไม่นาน

“คุณชาย...”

หูเอ่อร์หยาหย่าไม่คุ้นชินกับเสียงระเบิดนี้ ครั้นหลี่จุ่นอยู่ชายแดนเหนือและพาพวกเขาไปโจมตีระเบิดใส่ซือหม่าชิงอวิ๋น นางก็ได้เห็นระเบิดนี้กับตาตัวเอง

ในความมืดมิด หลี่จุ่นนวดคลึงภูเขาเนินใหญ่ทั้งสองของนางและพูดว่า

“หยาหย่า กองทัพศัตรูน่าจะเริ่มโจมตีแล้ว ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเถิด”

หูเอ่อร์หยาหย่างอแงด้วยความเขินอายและลุกขึ้นทันที

หลังจากที่ทั้งสองสวมเสื้อผ้าเสร็จสรรพ หลี่จุ่นก็จุดตะเกียงขึ้น

เสียงอันรีบเร่งเล็กน้อยของซือคงซั่วและจ้าวกว่ายจื่อดังมาจากข้างนอก

“กุนซือ เกิดเรื่องแล้ว...กองทัพศัตรูโจมตีมาแล้ว!”

หลี่จุ่นเปิดประตู มองดูสีหน้าอันลนลานของทั้งสองคนและพูดว่า

“อย่าได้หวั่นกลัว ศัตรูโจมตีมาก็โจมตี ทำตามแผนที่วางไว้ อพยพออกจากเมืองเหยียนโจวทันที”

ทั้งสองมองไปที่หลี่จุ่นและคนที่กำลังเขินอายเล็กน้อยอยู่เบื้องหลังของเขา หูเอ่อร์หยาหย่าที่ไม่กล้ามองพวกเข าจู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนได้มีที่พึ่งพาขึ้นมาทันที

ซือคงซั่วพูดขึ้นมาทันทีว่า

“กุนซือ ถ้าเช่นนั้นท่านและแม่นางหยาหย่า...รีบออกจากเมืองไปพร้อมพวกเราตอนนี้เถิด!”

จ้าวกว่ายจื่อก็พลันเสริมขึ้นมาว่า

“ใช่แล้ว ก่อนออกเดินทาง แม่ทัพเถี่ยโถวสั่งเอาไว้ว่า หากศัตรูบุกมา ให้ข้าพาท่านออกจากเมืองก่อน!”

หลี่จุ่นพยักหน้า จับมือของหูเอ่อร์หยาหย่าและพูดว่า

“อืม งั้นพวกเราออกจากเมืองกันก่อนเถิด”

ทั้งหมดรีบออกจากโรงเตี๊ยมทันที

ขณะนี้ทหารในเมืองได้จัดตั้งกองกำลังไว้พร้อมแล้ว หากได้รับคำสั่งเมื่อใด ก็พร้อมอพยพหรือออกจากเมืองไปปะทะศัตรูทันที!

ส่งผลให้หลายคนขี่ม้าอย่างช้า ๆ ยังไม่ทันจะถึงประตูเมืองก็มีม้าวิ่งมาจากด้านหลัง ผู้ส่งสารบนหลังม้ารีบตะโกนขึ้นทันทีว่า

“กุนซือ กองทัพศัตรูถอยแล้ว!”

หลี่จุ่นผงะทันที พลันหยุดบังเหียนม้าเอาไว้

ซือคงซั่วและจ้าวกว่ายจื่อมองหน้ากัน

หลี่จุ่น หูเอ่อร์หยาหย่า และยังมีซือคงซั่วกับจ้าวกว่ายจื่อ รวมทั้งองครักษ์หลายคน มุ่งหน้าไปยังประตูเมืองบูรพา

แม่ทัพเถี่ยโถวออกมาทันทีหลังจากได้ทราบข่าว

“พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้น? ข้าทำตามแผนที่ท่านสั่งการไว้เรียบร้อย ส่งหน่วยสอดแนมออกไปแล้วขอรับ!”

หลี่จุ่นพยักหน้า

ปีนขึ้นกำแพง และมองออกไปทางกองทัพศัตรู!

ปรากฏว่ากองทัพศัตรูถอยออกไปไกลโข จนเขามองไม่เห็นร่องรอยแล้ว

เพียงแต่ว่าหลังจากทุ่มกำลังบุกรุกเสียเต็มที่แล้ว เหตุใดกลับรีบร้อนล่าถอยไปเช่นนี้ล่ะ?

เจิ้นเป่ยอ๋องผู้นั้นรู้อยู่แล้วว่าเขามีปืนใหญ่อยู่ในมือ จะลืมได้อย่างไร!

แต่ทำไมจึงไม่กล้าบุกเข้ามาอย่างบ้าเลือดเลยล่ะ?

แถมยังรีบร้อนถอยกลับไปอีก...

เหตุใดจึงรู้สึกราวกับว่ากำลังเล่นละครตบตากันอยู่?

หลี่จุ่นพินิจพิเคราะห์ ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้างทันที!

พลันพูดกับเถี่ยโถวที่อยู่ข้าง ๆ ว่า

“เถี่ยโถว ข้าต้องการเขียนจดหมายสักฉบับ ข้าจะเชิญเจิ้นเป่ยอ๋องไปพบนอกเมืองวันพรุ่งนี้! เอาพู่กันและกระดาษมาประเดี๋ยวนี้!”