องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1231

เขากระจ่างแจ้งแล้ว!

เป็นไปไม่ได้ที่เจิ้นเป่ยอ๋องอันเกรียงไกรจะทำการเคลื่อนไหวอันไร้ประโยชน์เช่นนี้ ทว่าเขาพึ่งทำอย่างนั้นไป หมายความว่าอย่างไร?

หมายความว่าเจิ้นเป่ยอ๋องเองไม่ต้องการขัดขวางพวกเขาให้ลงไปทางใต้ และไม่ได้ต้องการเผชิญหน้ากับพวกเขาด้วย!

พวกเขาพึ่งจะยกทัพมา และถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว ที่ทำก็มีอยู่เท่านี้!

ชัดเจนแล้วว่า เจิ้นเป่ยอ๋องดำเนินการอยู่ภายใต้เงื้อมมือของหลี่เจิ้ง!

แม้ว่าเจิ้นเป่ยอ๋องจะลูบหน้าปะจมูก ไม่กล้าหักหน้าหลี่เจิ้ง แต่เขาเองก็ไม่ได้อยากทำงานหลี่เจิ้งนัก!

พูดง่าย ๆ ว่า เจิ้นเป่ยอ๋องและหลี่เจิ้งนั้นแตกหักกันมานานแล้ว!

เหตุผลที่เจิ้นเป่ยอ๋องยังไม่ทำการกบฏต่อหลี่เจิ้งนั้น ประการแรกก็เพราะเขายังมีส่วนได้ส่วยเสียอยู่ ประการที่สองเขายังไม่มีอำนาจมากพอ!

เขาไม่ต้องการเป็นกบฏกับราชวงศ์อู่!

เพราะว่า เจิ้นเป่ยอ๋องทรยศต่อราชวงศ์อู่ไม่ได้!

ดังนั้น ท่านอาคนนี้...เขาต้องไปเจรจาด้วยตัวเองเสียแล้ว!

ทันใดนั้น หลี่จุ่นในฐานะกุนซือของทัพแคว้นหนาน จึงได้เชิญเจิ้นเป่ยอ๋องไปพูดคุยกันนอกเมือง

แน่นอนว่าตัวตนของเขายังมิใช่ผู้มีอำนาจมากพอนัก ไม่แน่ว่าเจิ้นเป่ยอ๋องจากจะไม่แยแสเขาเลยก็ได้

ดังนั้น หลี่จุ่นจึงเขียนชื่อของตัวเองตัวใหญ่ ๆ ลงไปข้างหลังว่า

หลี่จุ่น!

หากเป็นเช่นนี้ เจิ้นเป่ยอ๋องต้องยอมมาพบตัวเองอย่างแน่นอน!

อย่างไรเสีย ความสัมพันธ์ระหว่างเจิ้นเป่ยอ๋องและหลี่ตังเทียนในตอนนั้นนับว่าดีมาก!

แต่เนื่องจากหลี่ตังเทียนพึ่งจะมีเรื่องขัดแย้งกับเจิ้นเป่ยอ๋อง จึงทำให้ทั้งคู่ถึงกับแตกหักกัน!

ทว่าตอนนี้...บางทีในฐานะลูกหลานของหลี่ตังเทียนที่ยังมีชีวิตอยู่ เจิ้นเป่ยอ๋องจะสนใจหรือไม่สนใจล่ะ?

จดหมายฉบับนี้ ถูกส่งไปยังค่ายทหารของเจิ้นเป่ยอ๋องภายในข้ามคืน

เจิ้นเป่ยอ๋องนั่งนิ่งอยู่ในกระโจมกลางกองทัพ เมื่อได้ยินว่าทัพแคว้นหนานส่งคนมาส่งจดหมาย เขาก็ขมวดคิ้วทันทีและครุ่นคิด จากนั้นก็สั่งให้คนนำจดหมายมาให้เขา

ทว่า ก่อนที่เขาจะเปิดอ่านมัน องครักษ์ที่ที่อยู่หน้ากระโจมก็ได้เปิดเพื่อตรวจสอบดูแล้วครั้งหนึ่ง เมื่อแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติจึงส่งต่อให้เจิ้นเป่ยอ๋องอ่าน

เมื่อเจิ้นเป่ยอ๋องเปิดจดหมายแล้วอ่าน ดวงตาของเขาก็แน่นิ่งไปเล็กน้อย!

สายตาไปตกอยู่ที่ประโยคสุดท้าย ‘ท่านอา สบายดีไหม!’

และลงนามว่า...หลี่จุ่น!

เจิ้นเป่ยอ๋องสีหน้าพลันเปลี่ยนไปอย่างมาก!

เขาลุกขึ้นยืนทันที หยิบจดหมายขึ้นมาอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่อยากจะเชื่อสายตัวเอง

สายตาเขาดูประหลาดใจอย่างมาก!

“จอมทัพ นี่มันอะไรกัน?”

เมื่อกุนซือเป้าชุนชิวได้เห็นสิ่งนี้ เขาก็พลันสงสัยใครรู้อย่างมาก

เจิ้นเป่ยอ๋องยื่นจดหมายให้เขาและพูดว่า

ในขณะเดียวกัน!

ณ ดินแดนจงโจว รถม้าคันหนึ่งเคลื่อนไปทางใต้อย่างช้า ๆ ในคืนอันมืดมิด

รถม้าไม่ได้แล่นช้าหรือเร็ว ดูเหมือนจะรีบแต่ก็ไม่กล้า

บนรถม้าประกอบไปด้วยน่าหลันเหวินที่ท้องแก่เต็มทีและคนอื่น ๆ รวมเป็นสาม

หลังจากที่ออกมาจากเมืองหลวง สีหน้าของน่าหลันเหวินก็ดูอมทุกข์ทันที!

พูดตามตรง หลังจากที่ได้ยินคำพูดของจี้จงชิง สีหน้าของน่าหลันเหวินก็ดูแย่มากเหลือเกิน!

ไม่คิดเลยว่า...เสด็จพ่อที่นางไว้ใจมาตลอดจะโกหกนางได้ลงคอ!

โดนหลอกได้อย่างน่าอนาถ!

ที่แท้น้องหก...ก็ไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของเสด็จพ่อ

เรื่องทั้งหมดนั้นที่เขาพูดกับนางตอนที่อยู่เมืองหลวงมันเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ ที่บอกว่าพี่น้องหยางเจินหยางอวี้เป็นมารดาของน้องหกอะไรนั่น ล้วนแต่เป็นเรื่องหลอกลวง!

เขาปั้นเรื่องเพื่อหลอกลวงเธอทั้งนั้น!

เหตุใดเขาถึงทำเช่นนี้?

ทำไมกัน?

น่าหลันเหวินได้สูญเสียคนที่รักไป...ตอนนี้ยังต้องมาถูกคนที่ไว้ใจมากที่สุดปั่นหัว หลอกลวง...นางรู้สึกสิ้นหวังและเสียใจอย่างยิ่ง!

นางกำลังลงทางใต้ไปยังซินตู เพื่อไปถามเอาคำตอบจากปากของเสด็จพ่อ!