องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1233

ท้องฟ้าแจ่มใสลมพัดเย็นสบาย

เป็นวันที่เหมาะแก่การออกไปรับแสงแดด

ทว่า ไม่มีเวลาว่างขนาดนั้น

ใกล้ถึงช่วงกลางวัน

หลี่จุ่นได้รับการคุ้มกันจากเถี่ยโถวและยอดผีมือของกองทัพสายฟ้ายี่สิบกว่าคน คนกลุ่มหนึ่งขี่ม้าออกจากเมืองและมาถึงสถานที่ที่ตกลงกันไว้

บนเนินเขาเล็ก ๆ ข้างถนนสายหลัก มีโต๊ะตัวหนึ่งวางอยู่ บนโต๊ะมีกาน้ำชาและถ้วยชาสองใบ

หลี่จุ่นและพวกพ้องลงจากม้าโดยอยู่ห่างประมาณร้อยก้าว

หลังจากนั้น!

หลี่จุ่นในชุดสีดำปลดดาบที่เอวออก ย่างก้าวไปคนเดียว เดินตรงเข้าไปนั่งหน้าโต๊ะ!

หลี่จุ่นขอเอาไว้ว่าให้เขาเดินไปคนเดียว

เนื่องจากเขาและเจิ้นเป่ยอ๋องมีเรื่องต้องหารือกัน เรื่องค่อนข้างเป็นความลับ ไม่สะดวกนักหากจะให้ใครได้ยิน

นอกจากนี้ หากเจิ้นเป่ยอ๋องตั้งใจจะต่อต้านเขา นำเถี่ยโถวมาด้วยคงไม่มีประโยชน์อยู่ดี

เวลาผ่านไปชั่วครู่!

เจิ้นเป่ยอ๋องนำทัพทหารม้ากลุ่มนึงขี่ม้าเข้ามา และลงจากม้าทันทีโดยทิ้งระยะห่างออกไปร้อยก้าว!

ทันทีที่เจิ้นเป่ยอ๋องมาถึง สายตาของเขาก็มองไปที่หลี่จุ่นทันที

“จอมทัพ!”

กุนซือเป้าชุนชิวที่ติดตามเขามาก็มองหลี่จุ่นด้วย!

ผู้ที่อยู่ข้าง ๆ โต๊ะบนเนินเขาเล็ก ๆ นั้น รูปหล่อสง่างามดังคำเล่าลือเสียจริง!

ในเวลานี้ ท่าทางของเขาช่างสุขุมเยือกเย็นสมกับเป็นจอมทัพชั้นสูง!

เป้าชุนชิวตกตะลึง!

เจิ้นเป่ยอ๋องกล่าว “เป็น เป็นเขา...ไม่ผิดแน่!”

หลังจากนั้น เขาก็หยุดเป้าชุนชิวที่กำลังจะเดินตามเขาเอาไว้ ถอดดาบที่ห้อยไว้ที่เอวออกและเดินไปตัวเปล่า!

วรยุทธ์ของเจิ้นเป่ยอ๋องไม่มีใครเทียบเทียมได้ภายใต้โลกหล้านี้ ไม่มีผู้ใดสามารถลอบสังหารเขาได้ง่าย ๆ ผู้ที่สามารถปะทะฝีมือกับเขาได้มีเพียงเจ้าลัทธิอาวุโสของลัทธิเทียนซานเท่านั้น!

ดังนั้นแล้ว หายห่วงเรื่องความปลอดภัยของเขาได้เลย!

เจิ้นเป่ยอ๋องย่างก้าวมาอย่างช้า ๆ วินาทีที่หลี่จุ่นเห็นเจิ้นเป่ยอ๋อง เขากลับหรี่ตาลงเล็กน้อย!

เหมือน!

เหมือนมาก!

กำยำล่ำสัน ไหล่กว้างบึกบึน!

ไอ้เจ้านี่...พี่สี่ผู้อ่อนแอของตนนั้นไม่ได้มีรูปร่างแบบนี้ไม่ใช่หรือ?!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน