องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1234

เจิ้นเป่ยอ๋องหรี่ตา ทว่าสีหน้ากลับเรียบเฉย

เขามองไปที่หลี่จุ่น และค่อย ๆ ถามว่า

“ก่อนหน้านี้ อาเองก็มีเรื่องอยากถามเจ้าอยู่เช่นกัน เจ้าต้องตอบตามความจริง”

หลี่จุ่นพูดพร้อมยิ้มขึ้นมาทันที “หากท่านอามีอะไรก็ถามมาได้เลย”

เจิ้นเป่ยอ๋องจ้องมองไปที่หลี่จุ่น และถามว่า

“เจ้าเคยทรยศราชวงศ์อู่หรือไม่?”

หลี่จุ่นส่ายหัวและตอบโดยไม่ลังเลแม้แต่นิดว่า

“ไม่เคย!”

เจิ้นเป่ยอ๋องยิ้มและพูดว่า

“อืม ข้ารู้”

หลี่จุ่นเองก็ยิ้มรอคำตอบของเจิ้นเป่ยอ๋องเช่นกัน

เจิ้นเป่ยอ๋องยกถ้วยชาขึ้นมาจิบ แล้วพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า

“ในเมื่อเจ้าและข้าอาหลานพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาแล้ว อาก็จะไม่ปิดบังกับเจ้า ตอนนี้ข้าได้มีการบาดหมางกับฝ่าบาทเป็นที่เรียบร้อย และความคับแค้นใจนั้นไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้ว เจ้าเองก็คงรับรู้ถึงข้อนี้ จึงกล้าเชิญข้ามาพบวันนี้ ใช่หรือไม่เล่า?”

หลี่จุ่นพยักหน้าและพูดว่า “ท่านอาสมกับเป็นท่านอายิ่งนัก ปิดบังอะไรท่านไม่ได้เลยจริง ๆ !”

เจิ้นเป่ยอ๋องยิ้มมุมปาก

“เด็กน้อยเอ๋ย มิใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะได้รับการสนับสนุนจากอา ทว่าอามีเรื่องจะขอเรื่องนึง”

เจิ้นเป่ยอ๋องมองหลี่จุ่น มุมปากซ่อนรอยยิ้มอันมีเลศนัยบางอย่างไว้

หลี่จุ่นรู้สึกเคร่งเครียดขึ้นมาเล็กน้อยและถามว่า

“ไม่รู้ว่าคำขอของท่านอาคือ...”

“เพียงแค่เจ้าแต่งงานกับจักรพรรดินีแคว้นหนาน ประกาศให้โลกรู้ แล้วกองทัพสี่แสนนายของข้าจะทำตามคำสั่งเจ้าทันทีโดยไม่รีรอ!” ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของเจิ้นเป่ยอ๋องจ้องมองไปยังหลี่จุ่น พร้อมคำพูดอันน่าตกใจ!

หลี่จุ่นพลันตกใจทันที!

สายตามองดูเจิ้นเป่ยอ๋องอย่างงงงวย อ้าปากค้าง ไม่พูดไม่จาไปสักครู่ใหญ่!

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางที่เปลี่ยนไปของเขาแล้ว เจิ้นเป่ยอ๋องก็หัวเราะลั่นขึ้นมาและพูดว่า

“อย่าโทษอาเลย เจ้าทรยศต่อราชวงศ์อู่หรือไม่ อาไม่มีสิทธิ์ไปตัดสิน ทำได้เพียงแค่เสนอแผนการงี่เง่านี้ออกมา”

“หากเจ้าได้แต่งงานกับจักรพรรดินีแคว้นหนาน จะทำให้ข้าเชื่อมั่นในตัวเจ้า การเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับศัตรูมิได้แปลว่าเจ้าทรยศต่อราชวงศ์อู่ แต่เป็นการใช้ประโยชน์จากกองกำลังของศัตรู หากเจ้าทำได้ แม่น้ำและภูเขานี้ของราชวงศ์อู่...อาจะช่วยสนับสนุนเจ้าต่อไปเอง!”

หลี่จุ่นมองไปที่เจิ้นเป่ยอ๋องอย่างมึนงง พร้อมกับความรู้สึกเหลือเชื่อ!

เจิ้นเป่ยอ๋องนี่ช่างเก่งกาจเสียจริง ๆ !

สมกับเป็นเจิ้นเป่ยอ๋อง วิธีการช่างหลุดโลกและแข็งแกร่ง!

แม้ว่าตัวเองจะมีความปรารถนาต่อจักรพรรดินี แต่มิใช่ว่าจะทำได้ง่าย ๆ !

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนคนนั้นคือจักรพรรดินี...

ไม่ใช่คนธรรมดาอะไร

เมื่อเห็นแววตาของหลี่จุ่นแล้ว เขาก็ยิ้มพร้อมส่ายหัวทันทีและพูดว่า

“ฮ่า ๆ ๆ เอาล่ะ ตกลงตามนี้!”

เขาประเมินเด็กคนนี้ต่ำไป!

เด็กคนนี้ต้องการจะลองใจว่าเขาจะมีปฏิกริยาตอบกลับมาอย่างไร หากเขาไม่ระวังตัวก็อาจเผยไต๋ออกมาได้!

ทำให้เขารู้ว่า...เขาไม่ต้องการเผชิญหน้ากับทัพแคว้นหนานเลยจริง ๆ !

เหลือเชื่อจริง ๆ !

เด็กคนนี้ดูไม่เหมือนน้องสามของเขาเลยสักนิด!

แปลกเหลือเกิน

สองอาหลานคุยกันอย่างสนุกสนาน

การพูดคุยครั้งนี้จบลงครั้นพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน

อาหลานทั้งสองกล่าวอำลากัน และแยกย้ายกลับไปหาพรรคพวกของตนเอง

เมื่อหลี่จุ่นกลับมา เถี่ยโถวรีบเดินเข้ามาหาเขาพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยความงุนงง และถามว่า

“พี่ใหญ่ ท่านกับเจิ้นเป่ยอ๋องคุยกระไรกันจึงได้นานถึงเพียงนี้หรือ?”

หลี่จุ่นยิ้มแต่ไม่ตอบ แต่พูดขึ้นมาทันทีว่า

“เถี่ยโถวเอ๋ย ออกคำสั่งให้ทั้งกองทัพมุ่งหน้าไปทางใต้คืนนี้ทันที!”