องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1241

จักรพรรดินีไม่พูดไม่จา

ถึงขั้นจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

เฟิงอู่หังกลับมีแววตาเป็นประกาย เอ่ยเสียงดังอย่างเห็นชอบว่า

“ดี ข้ารู้สึกว่าแผนการของกุนซือยอดเยี่ยมมาก!”

เขาเคยเห็นพลังของปืนใหญ่มาแล้ว!

ครั้งที่แล้วเป็นแค่การทดสอบเบาๆ ก็เกือบจะพังกำแพงได้แล้ว ครั้งนี้จะทำแบบเอาจริงเอาจัง คงจะต้องเกิดเหตุการณ์ยิ่งใหญ่ขึ้นแน่!

เฟิงอู่หังอยากเห็นพลังปืนใหญ่มานานแล้ว และอยากจะควบคุมมันด้วยตนเองสักครั้ง!

ตอนนี้หลี่จุ่นพูดออกมาว่าจะถล่มเมืองเป่ยกวน ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาคาดหวังมาแล้ว

เหล่าทหารหันมาสบตากัน ต่างก็มีสายตาจดจ้อง

พวกเขาต่างรู้กันว่ามีปืนใหญ่ แต่เรื่องอานุภาพเป็นอย่างไรนั้น ในค่ายทหารต่างมีการเล่าลือกันต่างๆนาๆ รู้สึกว่าเหมือนจะร้ายแรงมาก แต่ทว่ากลับไม่เคยพบเห็นด้วยตาตนเองมาก่อน

มีบางคนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง!

ตอนนี้บอกว่าจะใช้ปืนใหญ่โจมตี พวกเขาต่างพากันเฝ้ารออย่างตื่นเต้น

อีกอย่างพี่ใหญ่ในกองทัพก็เห็นชอบด้วย พวกเขาจะไม่เห็นชอบได้อย่างไร?

หรือว่าเจ้าจะมีประสบการณ์เหนือกว่ากุนซือ เหนือกว่าจอมทัพ?

หรือเหนือกว่าฝ่าบาท!

จริงด้วย ฝ่าบาทยังไม่ได้แสดงความคิดเห็นเลย

เหล่าทหารต่างหันไปมองดูจักรพรรดินี เฟิงอู่หังและหลี่จุ่นก็หันไปมองจักรพรรดินีเช่นกัน หลี่จุ่นเอ่ยปากถามขึ้นว่า

“ฝ่าบาท ท่านคิดว่าแผนการนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”

จักรพรรดินีหันไปมองเหล่าทหารแวบหนึ่ง เจตนามองข้ามหลี่จุ่น จากนั้นก็พยักหน้าก่อนจะกล่าวว่า

“ในเมื่อทุกคนเห็นชอบในแผนการนี้ งั้นข้าก็ไม่มีอะไรจะคัดค้าน ทำตามแผนการของกุนซือได้เลย!”

“พ่ะย่ะค่ะ!” เฟิงอู่หังตอบรับอย่างยินดี สีหน้าเผยความตื่นเต้น

หลี่จุ่นหันไปมองจักรพรรดินีเงียบๆแวบหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะเอาแต่ใจ แต่สำหรับเรื่องส่วนรวม ยังไงนางก็ต้องเอาจริงเอาจัง

แต่ทว่า ก็ไม่ใช่ปัญหา

กุนซือกลับจะคอยดูว่า…ท่านจะอดทนได้สักกี่น้ำ?!

หลี่จุ่นแอบขำในใจ ทันใดนั้นก็เอ่ยขึ้นอย่างจริงจังว่า

“ดี ในเมื่อตกลงเช่นนี้ สงครามครั้งนี้ก็ให้กองทัพปืนใหญ่กับกองทัพสายฟ้าของจ้าวต้าเฉียนประจำอยู่ด้านหน้า กองทัพปืนใหญ่ทำหน้าที่ควบคุมปืนใหญ่ เมื่อปืนใหญ่หยุดนิ่ง ฉวยโอกาสในช่วงที่ข้าศึกยังไม่ทันตั้งตัว กองทัพสายฟ้าก็โจมตีเข้าไปอย่างรวดเร็ว ”

“หลังจากนั้นแม่เถี่ยกู่กับแม่ทัพเยเน่ยคู่ก็นำทหารของตน โจมตีอยู่ด้านหลัง รอให้กองทัพสายฟ้ามาถึง ก็เสริมทัพเข้าช่วยทันที!”

เยเน่ยคู่เป็นแม่ทัพใหญ่ของแคว้นหลาง!

ชื่อนี้หลี่จุ่นมักจะได้ยินเป็นคำว่าแย่แน่กู

แม้ว่าเฟิงอู่หังจะเป็นคนเจ้าอารมณ์ แต่ก็เป็นผู้บัญชาการที่ดี ตอนนี้อำนาจสั่งการอยู่ในมือของตน เขาก็ต้องเชื่อฟังอยู่แล้ว!

ล้อเล่น!

เล่าปี่ยังเชื่อฟังจูกัดเหลียง จูกัดเหลียงสั่งให้เล่าปี่ไปทิศตะวันออก เล่าปี่ก็ไม่กล้าไปทิศเหนือ นี่ก็คืออำนาจของกุนซือที่ควบคุมทหาร!

หลี่จุ่นในเวลานี้ ก็คล้ายกับจูกัดเหลียงในยุคหัวเซี่ย

แน่นอนว่า คงไม่อัจฉริยะเทียบเท่าระดับจูกัดเหลียง!

ข้าเทียบไม่ติด

หลี่จุ่นรู้สึกพอใจ จักรพรรดินีเริ่มแสดงท่าทางขมวดคิ้วอีกครั้ง

เพราะเจ้าหมอนี่เอาตัวรอดได้อีกแล้ว!

หลี่จุ่นหันไปมองเหล่าทหาร และเอ่ยถามขึ้นว่า

“ทุกท่านยังมีข้อข้องใจอีกหรือไม่? ถ้าหากไม่มีแล้ว ก็จะปล่อยให้ทุกท่านไปรับประทานอาหารเที่ยง เตรียมพร้อมเคลื่อนทัพไปยังเมืองเป่ยกวน”

เหล่าทหารพากันส่ายหน้า

หลี่จุ่นจึงปล่อยให้ทุกคนแยกย้าย

เขากลับยืนอยู่ข้างหลัง รอให้เหล่าทหารไปกันหมดแล้ว จึงชำเลืองมองจักรพรรดินีที่ไม่ยอมมองหน้าตนด้วยสายตาเป็นมิตร ใคร่ครวญอยู่สักพัก เผยรอยยิ้มเบาๆ ก่อนจะเอ่ยถามว่า

“ฝ่าบาท ข้าอยากจะเชิญท่านไปชมการสู้รบที่เมืองเป่ยกวนด้วยกัน ไม่ทราบว่าฝ่าบาท…ยินดีหรือไม่?”