องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1255

ตอนนั้นเขากลัวมาก จึงบอกพี่หว่านเอ๋อร์ไป จากนั้นก็หลบซ่อนตัวอยู่ในตำหนักบรรทมของเสด็จแม่มาตลอด

ในเวลาต่อมาเสด็จพี่ก็ขึ้นครองบัลลังก์และสถาปนาเป็นจักรพรรดินี

สรุปแล้วที่เสด็จพี่กับพี่หว่านเอ๋อร์ทำไปทั้งหมดก็เพื่อปกป้องตนเองไม่ใช่หรือ ซั่งกวนเฮ่าไม่เคยรู้เหตุผลที่แน่ชัด แต่มีเหตุผลอันยิ่งใหญ่ที่ทำให้เขาไม่ยอมที่จะสืบทอดราชบัลลังก์อยู่

ทว่า!

มันก็ไม่ได้สำคัญอีกแล้ว

เขาไม่ต้องการเป็นจักรพรรดิตั้งแต่แรกและยังรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควร หากครั้งนี้เขาไม่ได้ต้องการล้างแค้นให้พี่หว่านเอ๋อร์ เขาคงไม่เริ่มไปหาเสด็จพี่เพื่อถามถึงเรื่องบัลลังก์

เมื่อได้ยินซั่งกวนเฮ่าพูดเช่นนั้น อวี้เซียงก็เงียบไป

ไม่รู้ว่าในใจรู้สึกอย่างไรกันแน่

ไม่คิดเลยว่าที่แท้เบื้องหลังของผู้หญิงถูกขนานนามว่าเป็นจักรพรรดินีคนนั้น จะมีความเกี่ยวข้องกับเสี่ยวเฮ่าเช่นนี้เอง

คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ

ทว่าความขัดแย้งระหว่างนางและผู้หญิงคนนั้น ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องที่นางเป็นจักรพรรดินีเลย

หากจะคลี่คลายความบาดหมางระหว่างกัน...ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

อวี้เซียงแอบถอนหายใจ นึกถึงครั้นหลี่จุ่นพยายามจะยุติความขัดแย้งระหว่างนางกับจ้าวจี ในใจก็รู้สึกสับสนซับซ้อนขึ้นมาเล็กน้อย

“ใช่แล้ว ท่านพี่ จดหมายฉบับนี้กุนซือไว้วานให้ข้าเอามามอบให้ท่าน โดยบอกว่าท่านรู้ว่าจะจัดเตรียมให้ข้าอย่างไร”

ซั่งกวนเฮ่าเอาจดหมายที่เขียนโดยหลี่จุ่นออกมาและส่งให้อวี้เซียง

อวี้เซียงรับมา คลี่เปิดออกเพื่ออ่าน จากนั้นก็พยักหน้าเบา ๆ และพูดว่า

“เสี่ยวเฮ่า วัตถุดิบยาเหล่านี้หาได้ไม่ง่ายเลย บางรสสัมผัสก็ไร้ร่องรอยที่จะไปตามหาได้ ฉะนั้นแล้วต้องขยายขอบเขตการค้นหาออกไป”

“ไม่กี่วันก่อนข้าได้รับข่าวมาว่า ทางตะวันตกของแคว้นฉีเคยมีชนเผ่าเล็ก ๆ อยู่หนึ่งชนเผ่า และได้พบหนึ่งในวัตถุดิบยาเหล่านี้ ทว่าตอนนี้คนของข้ามีไม่มากพอ ดังนั้นข้าจึงอยากส่งเจ้าไปที่นั่น เจ้าตกลงหรือไม่?”

เมื่อซั่งกวนเฮ่าได้ยินเช่นนั้น เขาก็สงสัยว่า ‘เป็นที่ที่ไกลโพ้นถึงเพียงนี้เชียวหรือ?’

จากนั้นเมื่อคิดถึงพี่หว่านเอ๋อร์ ซั่งกวนเฮ่าก็กัดฟันแล้วพูดทันที

“ตกลง พี่อวี้เอ๋อร์ ข้าจะไปที่นั่น!”

อวี้เซียงพยักหน้าและพูดด้วยเสียงนุ่มนวลว่า

“เอาล่ะ ถ้าเช่นนั้นหยุดพักหนึ่งวัน แล้วจึงออกเดินทางพรุ่งนี้”

“ได้เลย”

สองพี่น้องพูดคุยเรื่องในวันวานขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นอวี้เซียงจึงเดินออกไป สั่งการให้เตรียมห้องหับอย่างดีให้ซั่งกวนเฮ่าหนึ่งห้อง

อวี้เซียงกลับมาที่ห้องของตัวเอง เปิดจดหมายที่หลี่จุ่นเขียนมาอีกครั้งและอ่านประโยคสุดท้ายที่เขียนมา

จัดเตรียมให้จ้าวเฮ่ามุ่งหน้าไปทางตะวันตกของแคว้นฉี

จากนั้น นางก็หยิบหนังสือเล่มหนา ‘ชุนชิว’ ออกมาจากชั้นหนังสือ เก็บจดหมายโดยคั่นหน้าหนังสือเอาไว้ให้เรียบร้อย อ้างอิงจากตำแหน่งที่ประโยคนี้อยู่ และหาตัวอักษรจากหนังสือออกมา

จากนั้นก็เปลี่ยนหน้า ทำซ้ำไปซ้ำมาอยู่เก้าครั้ง

จึงรวมกันได้เป็นประโยคใหม่ว่า

ขณะนี้กองทัพศัตรูยังคงหวาดหวั่นกับปืนใหญ่ ขวัญกำลังใจของเหล่าทหารคงกำลังสั่นคลอนแน่ หากในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ขาดแม่ทัพไปล่ะก็ กองทัพนี้ก็จะพ่ายแพ้ทั้งที่ยังไม่ได้ลงมือต่อสู้!

เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว หลี่จุ่นก็ค่อย ๆ พยักหน้าและพูดว่า

“ความคิดนี้ไม่เลวเลย ทว่ามีผู้ใดมีวิธีที่ดีกว่านี้หรือไม่?”

หลี่จุ่นเหลือบมองพวกเขาซึ่งได้แต่มองหน้ากันไปกันมาอย่างเลิ่กลั่ก

เห็นได้ชัดว่าไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้ว

หลี่จุ่นครุ่นคิดและถามว่า “เถี่ยโถว เจ้าบอกข้ามาสิว่าจะแอบบุกเข้าไปในเมืองอย่างไร?”

สังหารแม่ทัพของศัตรูนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น!

จะแอบเข้าไปอย่างไรนั้นเป็นปัญหาหินยิ่งหนัก!

เถี่ยโถวเกาศีรษะด้วยความงุนงง ไม่สามารถออกความคิดดี ๆ ได้

ทุกคนต่างพากันคิดหนักเช่นกัน ทว่านี่ก็เป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขา

สมองของพวกเขาไม่ได้ถูกออกแบบมาให้คิดเรื่องเหล่านี้ ไม่ใช่สิ่งที่ถนัดมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

หลี่จุ่นแอบส่ายหัวและพูดว่า

“เอาล่ะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ไม่ต้องคิดแล้ว วิธีของเถียโถวนั้นไม่เลวเลย ข้าจะกลับไปครุ่นคิดไตร่ตรองให้ดี”

จะแอบเข้าเมืองได้อย่างไร?

หลี่จุ่นคิดคร่าว ๆ เอาไว้ในใจแล้ว