องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1254

ซั่งกวนเฮ่าออกไปแล้ว

เขาเดินทางออกจากด่านควาย มุ่งหน้าไปยังเมืองอวี๋เจียง

หนึ่งวันให้หลัง

ซั่งกวนเฮ่าผู้เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางเล็กน้อยได้มาถึงเมืองอวี๋เจียงแล้ว ทันทีที่มาถึงก็เจอหอหรูอี้ทันที

ยืนอยู่ด้านนอกหอหรูอี้ เงยหน้าขึ้นมองป้ายหน้าร้านของหอหรูอี้ สูดหายใจเข้าลึก ๆ และเดินเข้าไป

“นายท่าน เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ท่านมาเยือนร้านเล็ก ๆ แห่งนี้ เชิญเข้าด้านในก่อนขอรับ!”

เด็กรับใช้ของหอหรูอี้เดินเข้ามาทักทายและต้อนรับอย่างอบอุ่น

ซั่งกวนเฮ่าครุ่นคิด เขาดึงจดหมายลับออกมาจากอ้อมแขนและพูดว่า

“เสี่ยวเอ้อร์ ข้ามาพบเถ้าแก่ของพวกเจ้า”

เด็กรับใช้มองดูจดหมายในมือของซั่งกวนเฮ่า เห็นว่ามีสัญลักษณ์พิเศษบนจดหมาย เป็นสัญลักษณ์ที่มีเฉพาะในสมาคม

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย และพูดอย่างจริงจังขึ้นมาทันทีว่า

“เชิญนายท่านที่ชั้นสองได้เลยขอรับ!”

ซั่งกวนเฮ่ารีบตามขึ้นไปทันที

เมื่อมาถึงชั้นสอง เด็กรับใช้ก็นำซั่งกวนเฮ่าเข้าไปในห้องทันที จากนั้นพูดว่า

“รบกวนนายท่านรออีกสักประเดี๋ยว เถ้าแก่กำลังจะมาถึงแล้วขอรับ!”

“อืม ขอบใจมาก!” ซั่งกวนเฮ่าพยักหน้า

เด็กชายรับใช้ปิดประตูและเดินออกไปทันที

ซั่งกวนเฮ่ารู้สึกปลงเล็กน้อยในใจ

แน่นอนว่า เจ้าหลี่จุ่นผู้นี้ไม่ใช่คนเรียบง่ายธรรมดา!

คนที่อยู่ภายใต้การสั่งการของเขาได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี มิใช่แค่พวกอันธพาลเสเพล

ซั่งกวนเฮ่านั่งลง รออยู่สักพักก็มีคนมาเคาะประตู

เขายืนขึ้นทันที ประตูห้องค่อย ๆ ถูกเปิดออก

ร่างเพรียวบาง สวมชุดกระโปรงยาวสีม่วงอ่อน ผู้หญิงหน้าตาน่าดึงดูดคนหนึ่งเดินเข้ามา

ซั่งกวนเฮ่ากำลังจะกำหมัดคาราวะและกล่าวแนะนำตัว แต่เมื่อได้เห็นรูปร่างหน้าตาของอีกฝ่ายเข้าชัด ๆ กลับตกตะลึงไปชั่วขณะ!

ไม่เพียงแต่ซั่งกวนเฮ่าที่ตกตะลึง ผู้ที่พึ่งมาก็ตกตะลึงเช่นกัน

“พี่ พี่อวี้เอ๋อร์?!”

“เสี่ยว เสี่ยวเฮ่า...”

อวี้เซียงและซั่งกวนเฮ่ามองหน้ากัน ต่างคนต่างมองกันตาปริบ ๆ ไม่ได้พบกันนานหลายปี ไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้มาพบกันที่นี่!

อวี้เซียงเปิดปาก ค่อย ๆ ส่ายหัว หลังจากเงียบไปนานก็ถามขึ้นมาว่า

“พี่สาว...คนนั้นของเจ้าไม่ได้คิดจะสละตำแหน่งให้เจ้าหรือ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องบัลลังก์ สีหน้าของซั่งกวนเฮ่าก็ดูซับซ้อนขึ้นมา เขาลังเลเล็กน้อยและพูดว่า

“พี่อวี้เอ๋อร์ ครั้นนั้นที่ท่านจากไปเพราะพี่สาวขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดินี ที่จริงแล้วท่านอาจเข้าใจผิด...การครองบัลลังก์จักรพรรดินีมิใช่ความตั้งใจของนาง”

“หลายปีมานี้มิใช่ว่านางไม่อยากสละบัลลังก์ให้ข้า แต่เป็นเพราะข้าเอง...ที่ไม่ต้องการนั่งบัลลังก์นั้นมาตลอด...อาจมีความเข้าใจผิดมากมายระหว่างท่านกับพี่สาว”

อวี้เซียงชะงักงันไป เข้าใจผิดอย่างนั้นหรือ?

เป็นเพราะจ้าวเฮ่าไม่ต้องการครองบัลลังก์?

นางสับสนเล็กน้อย

มิใช่ว่าจ้าวจี ผู้หญิงที่โลภมากอยากครอบครองบัลลังก์ที่ควรจะเป็นจ้าวเฮ่ามาตลอดอย่างนั้นหรือ?

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

“เสี่ยวเฮ่า เจ้าบอกว่าเจ้าไม่ต้องการครองบัลลังก์อย่างนั้นหรือ?” อวี้เซียงอดไม่ได้ที่จะถามย้ำ

ซั่งกวนเฮ่ามองนาง พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม และพูดว่า

“ใช่ ครั้นเสด็จพ่อสวรรคตไป ข้ายังเด็กนัก จึงกลัวที่จะครองตำแหน่งของเสด็จพ่อ แม้กระทั่งตอนนี้ เพียงแค่คิดว่าได้ขึ้นเป็นจักรพรรดิ ในใจก็รู้สึกกระสับกระส่าย ยามค่ำคืนกลับนอนไม่หลับเสียด้วยซ้ำ...”