องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1257

“ฝ่าบาท!”

ฮองเฮาสีหน้าเปลี่ยนทันที ลุกขึ้นและโค้งคำนับ

“ฝ่าบาท...”

หลี่เหวินจวินลุกขึ้นเช่นกัน และโค้งคำนับเบา ๆ

นางกำนัลในสวนหลังเรือนต่างก็ไม่กล้าส่งเสียงและโค้งคำนับ

หลี่เจิ้งโมโหโกรธา นั่งลงและโบกมือ จากนั้นตะโกนเรียก

“หวังเหลียน!”

หวังเหลียนไล่ทุกคนในสวนหลังเรือนออกไปทันที แม้แต่ฉิงเอ๋อร์ก็ถูกเชิญให้ออกไป

หวังเหลียนเองก็ไม่กล้าย่างก้าวเข้าใกล้ เขาจึงรออยู่ข้างนอกสวน

ในสวนดอกไม้จึงเหลือเพียงแค่สามคนเท่านั้น

หลี่เจิ้งบอกให้หลี่เหวินจวินและฮองเฮานั่งลง ฮองเฮารินชาให้หลี่เจิ้ง จากนั้นหลี่เจิ้งก็จิบชา

จากนั้นสายตาของเขาก็มองไปที่หลี่เหวินจวินและพูดว่า

“เหวินจวิน แม้ว่าเจ้าจะไม่ใช่ลูกในไส้ของข้า แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาข้าก็ปฏิบัติต่อเจ้าราวกับลูกแท้ ๆ เอ็นดูเจ้ามากกว่าใครในบรรดาพี่น้องของเจ้าเสียอีก ข้าคิดว่าเจ้าฉลาดและปราดเปรียว เข้าใจความทุ่มเทของข้า ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเป็นเหมือนลูกอกกตัญญูเหล่านั้น เจ้าไม่รู้จักเสด็จพ่อของเจ้าเลยแม้แต่น้อย! เจ้าทำให้ข้าผิดหวังยิ่งนัก!”

“ฝ่าบาท เหวินจวินมิได้หมายความเช่นนั้น...”

ฮองเฮารีบพูดแทนหลี่เหวินจวินทันที

หลี่เหวินจวินอ้าปากค้างแต่กลับไม่พูดอันใดและเอามือป้องท้องตัวเองเบา ๆ

ดูระมัดระวังตัวเล็กน้อย

เมื่อหลี่เจิ้งเห็นภาพนี้เข้า เขาก็ยิ่งพิโรธมากยิ่งขึ้น!

เขาพูดเสียงดังว่า

“เจ้าต้องการจะรู้ว่าน้องหกของเจ้าคือลูกชายของผู้ใด ตอนนี้ข้าจะบอกเจ้าแจ่มแจ้ง จุ่นเอ๋อร์คือลูกแท้ ๆ ของข้า!”

จุ่นเอ๋อร์คือลูกแท้ ๆ ของข้า!

ทันทีที่คำพูดนี้เปล่งออกมา สีหน้าของฮองเฮาและหลี่เหวินจวินก็เปลี่ยนทันที อ้าปากค้าง แทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง!

หลี่เหวินจวินอดไม่ได้ที่จะพูดว่า

“เป็น เป็นไปไม่ได้ น้องหกเป็นลูกชายของจิ่งอ๋อง...”

นี่คือสิ่งที่อัครมหาเสนาบดีจี้บอกกับนางด้วยปากของเขาเอง!

และเรื่องนี้เป็นสิ่งที่เสิ่นไท่ฟู่ได้บอกกับอัครมหาเสนาบดีจี้ไว้ก่อนที่เขาจะสิ้นชีวิต ก่อนจะสิ้นชีวิตเสิ่นคั่วได้ส่งจดหมายให้จี้จงชิงฉบับหนึ่ง เนื้อหาในจดหมายก็คือประวัติชีวิตของหลี่จุ่น!

หลี่เหวินจวินอ้าปากค้าง มองดูหลี่เจิ้งอย่างตะลึงงัน หลังจากผ่านไปสักพักใหญ่นางจึงกล่าวด้วยท่าทีไม่อยากจะเชื่อว่า

“แต่ แต่ว่าเสด็จพ่อ...”

หลี่เจิ้งมองไปที่นาง พูดด้วยความหุนหันพลันแล่นว่า

“เจ้าอยากถามข้าว่าทำไมข้าไม่ออกมาชี้แจงเรื่องนี้และปล่อยให้น้องหกของเจ้าแบกรับตัวตนนี้เอาไว้มาตลอดใช่หรือไม่?”

หลี่เหวินจินพยักหน้าโดยทันที

หลี่เจิ้งพูดด้วยความโกรธเคืองว่า

“เนื่องจากเศษซากลางร้ายยังคงมีชีวิตหลงเหลืออยู่ พวกมันยังมีชีวิตอยู่! ข้าจึงใช้ผลประโยชน์จากตัวตนน้องหกของเจ้า ล่อพวกมันออกมา จับพวกมันให้หมด! ล้างบางพวกมันให้สิ้น!”

หลังจากลูกชายของเซียวหลีหยางสิ้นชีวิต หลี่เจิ้งใช้ลูกชายของตัวเองมาแทนที่ตัวตนของผู้อื่น เป้าหมายที่แท้ก็เพื่อจะได้ยึดครองสำนักจิ่งอย่างราบรื่น ใช้สำนักจิ่งเพื่อประโยชน์ของตัวเอง!

ทว่าต่อมาโหลวสืออีได้เผยแพร่ข่าวลือเท็จและเขาก็ทำลายล้างสำนักจิ่ง!

แต่ว่าสำนักจิ่งยังคงมีเศษซากบางส่วนที่หลบหนีไปได้!

ไม่เพียงเท่านี้ เซียวหลีหยางยังคงมีลูกศิษย์บางส่วนที่ลอยนวลอยู่ข้างนอกตลอดมาด้วย!

ดังนั้น เขายังรักษาตัวตนของหลี่จุ่นเอาไว้เสมอ เพื่อล่อพวกสำนักจิ่งที่ยังเหลืออยู่และลูกศิษย์พวกนั้นของจิ่งอ๋อง!

เขาวางแผนซ้อนแผน!