องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 126

“ท่านอ๋อง นี่มันเรื่องอะไรกัน? หนังสือพวกนี้มาจากไหนกัน?”

อีกด้านหนึ่ง

ระดับความตกตะลึงของหวังเยียนหรันก็ไม่แพ้พวกเสิ่นอวี้หมิงเช่นกัน นัยน์ตาอันงามงดของนางเบิกโพลงพลางมองไปที่ประตูร้านหนังสือลู่หมิง

บนใบหน้าของหลี่จุ่นปรากฏรอยยิ้มลึกซึ้งจนคาดเดาไม่ถูกออกมาในทันใด

ตั้งแต่ข่าวเรื่องที่หนังสือไซอิ๋วถูกประทับตราโดยสำนักการศึกษาสูงสุดแพร่ออกมา เขาก็มักจะเดินเล่นไปบนถนน และยังให้หยางจงสนใจข่าวด้วย

ในที่สุดก็รวบรวมข่าวที่มีประโยชน์ได้จำนวนหนึ่ง

อย่างน้อย ในวังหลวง กระทั่งคนที่ได้สัมผัสหนังสือไซอิ๋วล้วนแล้วแต่หมกมุ่นอยู่กับมันเป็นอย่างมาก

ไร้การรีวิวที่ไม่ดี!

ในใจของหลี่จุ่นเองมีความมั่นใจแล้ว ในนามของหวังเยียนหรันแต่แรก ใช้ให้โรงงานส่วนตัวที่ว่างงานเริ่มเร่งตีพิมพ์ไซอิ๋ว

ปฏิบัติภารกิจลุล่วง

เขาหาร้านหนังสือสามแห่ง ผ่านการผลิตเร่งด่วนในสี่ห้าวัน เร่งตีพิมพ์ออกมาได้ทั้งหมดสองพันเล่ม

แน่นอนว่า เขาเองก็กำลังพนันอยู่เช่นกัน

หากพนันแพ้ เงินก้อนนี้เขาจะควักจ่ายเอง แม้ต้นทุนค่าตีพิมพ์หนังสือในยุคสมัยนี้จะค่อนข้างสูง เขาจ่ายไปประมาณสองร้อยตำลึง แต่สำหรับเขาแล้วเป็นเพียงแค่ขี้ประติ๋วเท่านั้น

เงินปันผลจากเต้าหู้ตำรับเจ้าในแต่ละวันทำเงินให้เขาได้เยอะขนาดนี้!

ทว่าหากพนันชนะ ย่อมต้องจ่ายร่วมกับหวังเยียนหรัน และก็คงทำกำไรได้มหาศาล

ตอนนี้ เขาชนะการพนันอย่างแน่นอนแล้ว

เช้าวันนี้เมื่อเห็นที่ร้านหนังสือร้อนแรงแบบนี้ เขาจึงให้หยางจงไปเรียกคนขนหนังสือมา และมาได้ทันเวลาพอดี

หน้าประตูร้านหนังสือ ตงซานว่านเห็นหนังสือไซอิ๋วหนึ่งคันรถปรากฏที่หน้าร้านของตน ก็ตกตะลึงพรึงเพริด

ไม่นาน

ลูกจ้างที่เข็นรถคนนั้นก็เอาใบแสดงรายละเอียดออกมาแผ่นหนึ่ง ส่งให้เขา ข้างบนลงชื่อของหวังเยียนหรัน เมื่อตงซานว่านเห็นก็เข้าใจในทันที

ในใจพลันนับถือขึ้นมาเป็นอย่างมาก

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ สมแล้วที่เป็นบุตรีของอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย ที่แท้ก็เตรียมการเอาไว้ตั้งนานแล้ว!

ดูท่าครั้งนี้จะแน่วแน่แล้ว!

ใบหน้าของตงซานว่านเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ รีบกำชับให้ลูกจ้างย้ายหนังสือเข้าไป พร้อมทั้งจัดการการขายต่อไปด้วย

“หลี่จุ่น นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

นัยน์ตาอันงามงดของหวังเยียนหรันประกายความประหลาดใจ ดวงตาที่จ้องหลี่จุ่นถามขึ้นอีกครั้ง

หลี่จุ่นขำพลางอธิบายกับนาง

หวังเยียนหรันเข้าใจขึ้นมาในทันใด ก่อนจะเอ่ยว่า

“ที่แท้ท่านก็มีแผนอยู่นานแล้วนี่เอง แต่ท่านรู้ได้อย่างไรว่าจะมีคนมามากมายขนาดนี้?”

หลี่จุ่นหัวเราะ “หากข้าไม่มีความมั่นใจ เช่นนั้นก็คงไม่ทำการค้านี่แล้ว”