องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1261

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินเช่นนั้น

ก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ อ้าปากค้างเบิกตาโพลง!

หา?

ล้อกันเล่นหรือเปล่า?

ผู้หญิงคนนี้จู่ ๆ ทำไมมาถามว่าอยากแต่งงานกับตัวเองจริงหรือเปล่า?

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

หลี่จุ่นสับสนอยู่ครู่หนึ่ง งงงวยเล็กน้อยกับสถานการณ์ตรงหน้า

นี่มันกะทันหันเกินไปแล้ว!

กะทันหันจนสับสนงุนงงไปหมด

หลังจากจักรพรรดินีถามเช่นนี้ออกไป เก็บอารมณ์ไว้ไม่ไหว ทั่วทั้งหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานทันที ทั้งเขินอายทั้งอึดอัดใจ

“นั่น นั่น...ฝ่าบาท เหตุใดท่าน ท่านจึงถามเช่นนี้?”

หลี่จุ่นเกาหัว เอ่ยปากถามอย่างตะกุกตะกักเล็กน้อย

เรื่องที่ตัวเองต้องการแต่งงานกับนาง...

ใช่แล้ว!

ต้องเป็นเจ้าเด็กซั่งกวนเฮ่าแน่ที่ไปบอกจักรพรรดินี!

ทันทีที่พึ่งถามออกไป หลี่จุ่นก็ตระหนักรู้ได้ทันที

ทันทีที่จักรพรรดินีได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของจักรพรรดินีก็พลันแดงขึ้นมาและแดงลามไปถึงหู!

ดวงตาของนางก็จ้องไม่กระพริบ!

ในขณะเดียวกันท่าทีของนางก็เปลี่ยนไป ความโกรธปะทุขึ้นในจิตใจ!

อี อีตาบ้านี่...หมายความว่าอย่างไร?

เขาเป็นผู้ถามนางก่อนชัด ๆ ว่าจะตกลงปลงใจแต่งงานกับเขาหรือไม่ ตอนนี้กลับแสร้งทำเป็นงุนงงไม่รู้เรื่องอย่างนั้นรึ?

ไม่มีเหตุผลเลยเสียจริง!

จักรพรรดินีโกรธจัดขึ้นมาทันที!

จากนั้นนางก็พูดด้วยท่าทีเย็นชาและน้ำเสียงขุ่นเคื่องเล็กน้อยว่า

“ท่านไสหัวไปให้ไกลข้า!”

“มะ มะ ไม่ใช่อย่างนั้น...”

หลี่จุ่นตระหนักได้ทันทีว่าตัวเองพูดผิดไป เป็นความผิดของเขาที่ตอบสนองไปตั้งแต่แรก ตอนนี้ต้องรีบเอ่ยปากอธิบายเสียแล้ว

ทว่าจักรพรรดินีจะยอมฟังซะที่ไหนล่ะ?

นางเป็นผู้หญิงยิงเรือแท้ ๆ ถามคำถามน่าอับอายเช่นนี้ออกไปแล้ว แต่อีตาบ้านี่กลับทำเป็นไม่รู้เรื่อง

เล่นตลกกับนางเช่นนี้ จะให้นางรับได้ได้อย่างไร?

ตอนนี้นางโกรธมาก!

“ไสหัวไป!”

เมื่ออารมณ์ขึ้น พลังในร่างกายไร้ความสามารถในการควบคุมขึ้นมากะทันหัน ประหนึ่งว่าความบ้าดีเดือดพร้อมปะทุขึ้นมาได้ตลอดเวลา!

เมื่อหลี่จุ่นได้เห็นดังนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนทันที!

หากเจิ้นเป่ยอ๋องไม่มาร้องขอเขาให้ทำเรื่องนี้ เขาคงเอาชนะใจนางได้อย่างค่อยเป็นค่อยไป สถานการณ์กำลังตกอยู่ในกำมือของเขา ทว่าตอนนี้สถานการณ์กลับสูญเสียการควบคุมไปเล็กน้อย

สูญเสียการควบคุมแล้วยังไงต่อ?

ผลสรุปก็ยังไม่มีใครรู้

จากเรื่องที่มั่นใจมากว่าจะเป็นไปได้ กลับกลายเป็นความหวังอันเลือนราง

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่สามารถเกิดขึ้นได้

หลี่จุ่นกลับไปยังกระโจมของตัวเอง

หูเอ่อร์หยาหย่าเดินขึ้นมา

“คุณชาย...”

เมื่อเห็นว่าหลี่จุ่นกลับมาแล้ว หูเอ่อร์หยาหย่าก็พลันมีสีหน้าดีอกดีใจขึ้นมา

เมื่อเห็นหูเอ่อร์หยาหย่า หลี่จุ่นที่พึ่งระบายความอัดอั้นตันใจออกมา ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ความกลัดกลุ้มในใจ พลันหายไปทันตา

ชายผู้มีคุณสมบัติพร้อม มิใช่เพราะว่าถูกผู้หญิงคนอื่นรังแกแล้วจะเอาอารมณ์โกรธนั้นไปใส่ผู้หญิงอีกคนหนึ่งได้!

นั่นไม่ใช่ชายผู้มีคุณสมบัติพร้อมหรอก

แต่คนอย่างเขา หลี่จุ่น...นี่แหละที่มีคุณสมบัติพร้อมอย่างยิ่ง!

เพียงแค่กอดหูเอ่อร์หยาหย่าไว้ในอ้อมแขน หลี่จุ่นลูบใบหน้าอันเขินอายเล็กน้อยของหูเอ่อร์หยาหย่าแล้วถามว่า

“เหตุใดจู่ ๆ เจ้าถึงมาได้? ข้ามิได้บอกให้เจ้ากลับผู้เขาไปแล้วงั้นหรือ?”

“ข้า ข้าคิดถึงท่าน...”