องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1280

“จอม จอมทัพ...ท่าน ท่าน...”

หวังเซิ่งตกใจและมองหลี่จุ่นอย่างไม่เชื่อสายตา

พูดจาก็ติด ๆ ขัด ๆ

ทำไมถึงมาเจอหลี่จุ่นที่นี่ได้

หลี่จุ่นยิ้มเล็กน้อย ค่อย ๆ นั่งยอง ๆ แล้วพูดว่า

“แม่ทัพหวัง ไม่เจอกันนาน สบายดีไหม!”

“จอมทัพ ท่าน ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่” หวังเซิ่งถาม

เขาไม่เข้าใจเลยจริง ๆ!

พูดตามตรงเขาคิดไม่ออกจริง ๆ!

ในตอนแรกทั้งสองได้นำกองทัพทหารออกเดินทางจากจวนชายแดนตะวันตกมุ่งหน้าไปยังหลงหู่ไถเพื่อสนับสนุนเจิ้นเป่ยอ๋อง ปรากฏว่าหลี่จุ่นให้เขานำไปก่อน หลังจากนั้นก็ไร้ข่าวคราว

หวังเซิ่งคิดว่าหลี่จุ่นกลับเมืองหลวงไปแล้ว และไปเป็นองค์ชายของเขาต่อไป

ตอนนั้นก็ยังรู้สึกน่าเสียดายมาก เสียดายความสามารถของหลี่จุ่นที่ไม่ได้บัญชาการกองทหารในสนามรบ!

แต่ไม่เคยคาดคิดเลยว่าหลี่จุ่นจะปรากฏตัวในค่ายศัตรู!

เขาแปรพักตร์ไปอยู่ฝั่งศัตรูแล้วหรือ

แต่เขาเป็นเจ้าชายนี่นา!

เกิดอะไรขึ้นกันแน่

หลี่จุ่นไม่ตอบหวังเซิ่ง แต่พูดว่า

“แม่ทัพหวัง ขอแค่ท่านรับปากข้าว่าจะไม่ทำตัววุ่นวาย ข้าก็จะแก้มัดให้ท่านเดี๋ยวนี้”

หวังเซิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าทันที ก่อนจะพูดว่า

“ข้าไม่หนี!”

เขาอยากจะหนีก็หนีไม่พ้นอยู่ดี

อาการบาดเจ็บภายในของเขาก็ยังไม่หาย แถมตอนนี้ยังมียอดฝีมือสองคนที่อยู่ข้าง ๆ ถ้าเขาคิดจะหนีก็จะต้องหนีไปให้พ้น!

แต่หนีไม่พ้นหรอก...

ดังนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะหนีไปไหน

“ตกลง ข้าจะแก้เชือกให้ท่าน”

หลี่จุ่นเริ่มแก้เชือกเขาทันที

มีเฟิงอู่หังและจักรพรรดินีอยู่ที่นี่ แม้ว่าหวังเซิ่งจะมีชื่อเสียงในด้านความแข็งแกร่งอันมหาศาล และมีวรยุทธที่ไม่ธรรมดา

แต่ก็ไม่มีทางสร้างปัญหาได้อย่างแน่นอน

หลังจากปลดเชือกแล้ว หลี่จุ่นก็เตะเก้าอี้ไม้ไปด้านหน้าหวังเซิ่ง และพูดว่า

“แม่ทัพหวัง นั่งก่อน”

หวังเซิ่งเหลือบมองที่เฟิงอู่หังและจักรพรรดินี ก่อนจะนั่งลงอย่างไม่เกรงใจ

ดูเหมือนว่าสถานะของหลี่จุ่นที่นี่จะไม่ธรรมดา

หลี่จุ่นนั่งลงด้านข้าง เทชาร้อนให้หวังเซิ่ง ก่อนจะพูดว่า

“แม่ทัพหวัง มีหนึ่งเรื่องที่ข้าต้องถามท่านก่อน”

หลังจากที่หลี่จุ่นเงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจฆ่าหวังเซิ่งไม่ลง และพูดว่า

“แม่ทัพหวัง เพราะพวกท่านขัดขวางหมอเทวดาเฟิงในตอนนั้น เลยทำให้ชีวิตผู้มีพระคุณของข้านั้นแขวนอยู่บนเส้นด้าย”

หวังเซิ่งสีหน้าดูตกใจและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มทันที

“จอมทัพ...ข้ารู้สึกระอายใจนัก!”

หลี่จุ่นส่ายหัวแล้วพูดว่า

“ฉินจ่านถูกข้าฆ่าไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้ข้าขอถามแม่ทัพหวังแค่ประโยคเดียว แม่ทัพหวังเต็มใจที่จะรับใช้กองทัพหนานของเราหรือไม่”

หวังเซิ่งหน้าถอดสีทันที เขามองไปยังหลี่จุ่นอย่างเหลือเชื่อ แล้วถามว่า

“จอมทัพ ท่าน ท่านแปรพักตร์ต่อศัตรูแล้วจริง ๆ หรือ! จอมทัพ นี่ นี่มันเป็นแบบนี้ได้อย่างไร!”

เขาไม่อยากจะเชื่อเลย!

คิดไม่ถึงเลย เหมือนที่เขาเดาไว้ไม่ผิด หลี่จุ่นยอมจำนนต่อศัตรูจริง ๆ!

เหลือเชื่อจริง ๆ!

ถ้าบอกว่าหวังเซิ่งยอมจำนนต่อศัตรูก็ยังพอจะเชื่อได้ แต่หลี่จุ่นยอมจำนนนี่สิ คาดคิดไม่ถึงเลย เพราะที่จริงแล้ว...เขาเป็นถึงองค์ชายผู้สูงส่งเชียวนะ!

หลี่จุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย เงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

“เรื่องมันซับซ้อนเกินกว่าที่จะสามารถอธิบายได้ชัดเจนด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ ถ้าแม่ทัพหวังยินดีรับใช้กองทัพหนาน ข้าจะค่อย ๆ อธิบาย ถ้าเกิดไม่เต็มใจ…”

หวังเซิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ถอนหายใจด้วยความผิดหวังเล็กน้อย แล้วถามว่า

“ถ้าไม่ยอม จอมทัพจะฆ่าข้าเลยหรือไม่... เช่นเดียวกับที่ฆ่าแม่ทัพฉิน”