องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1281

หลี่จุ่นก็ไม่ได้เล่นแง่อะไร

เขาส่ายหน้า ก่อนจะพูดว่า

“ถึงอย่างไรท่านก็เคยเป็นคนของข้า ข้าจะไม่ฆ่าท่าน หากท่านไม่เต็มใจที่จะรับใช้ข้า งั้นข้าก็จะส่งท่านไปเมืองเฟิงหลิง มอบท่านให้กับเจิ้นเป่ยอ๋อง ขึ้นอยู่กับท่านแม่ทัพหวังแล้วว่า ท่านจะเลือกแบบไหน”

หวังเซิ่งตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดของหลี่จุ่น!

จักรพรรดินีและเฟิงอู่หังได้แต่ขมวดคิ้ว

คนโง่ยังรู้เลยว่าหวังเซิ่งจะต้องเลือกไปอยู่กับเจิ้นเป่ยอ๋องอย่างแน่นอน!

หลี่จุ่นวางแผนที่จะมอบหวังเซิ่งแก่เจิ้นเป่ยอ๋อง!

งั้นจะต่างอะไรกับการปล่อยเสือเข้าป่า

“จอม จอมทัพ...ท่าน ท่านจะส่งตัวข้าไปเมืองเฟิงหลิง และให้ข้าไปรับใช้เจิ้นเป่ยอ๋องจริง ๆ งั้นหรือ”

หวังเซิ่งไม่อยากจะเชื่อ จึงอดไม่ได้ที่จะถาม

หลี่จุ่นพยักหน้า “ถูกต้อง! ก่อนหน้านี้ท่านเคยเป็นคนของเขา ส่งท่านกลับไปตอนนี้ก็คงจะเป็นเรื่องดีสำหรับท่าน”

ก่อนหน้าที่หวังเซิ่งจะประจำการด่านเฟิงเป่ยเพียงลำพัง เขาเคยเป็นแม่ทัพของเจิ้นเป่ยอ๋องมาก่อน ต่อมาพวกเขาต่างได้รับหน้าที่ของตน ถึงถูกย้ายให้มาประจำการที่ด่านเฟิงเป่ย

ต่อมาสงครามในชายแดนทางตอนเหนือเริ่มตึงเครียด หลี่เจิ้งจึงย้ายเขาจากด่านเฟิงเป่ยไปยังชายแดนทางตอนเหนือ

“แต่นี่มัน...”

หวังเซิ่งตกใจมาก

แต่ทำไมมันแปลก ๆ อย่างนี้ล่ะ

ตอนนี้ทั้งสองไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกัน ฆ่าเขาทิ้งเสียก็จบแล้ว ปล่อยเขาไปจะไม่เป็นการปล่อยเสือเข้าป่าเหรอ

ไม่ใช่ว่าแสร้งเป็นคนดีต่อหน้าเขา แล้วหลังจากนั้นก็ฆ่าเขาในระหว่างทางหรอกนะ

ท่านอ๋องคนนี้สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้แน่!

อันที่จริงแล้วกลยุทธ์ทางทหารของเขาล้วนเป็นแผนชั่วร้าย

หลี่จุ่นรู้ทันความคิดของหวังเซิ่งจึงยิ้มเบา ๆ

“ตอนนี้เราเป็นพันธมิตรกับทัพเจิ้นเป่ยอ๋อง ดังนั้นเจ้าไม่ต้องกังวลว่าข้าจะสังหารท่านระหว่างทาง หากท่านไม่เต็มใจที่จะแปรพักตร์มาอยู่กับข้า งั้นก็ทำตามใจท่านปรารถนาเถอะ”

หวังเซิ่งตกใจมาก!

พวกเขาเป็นพันธมิตรกับกองทัพเจิ้นเป่ยอ๋องงั้นหรือ

เป็นเช่นนั้นได้อย่างไรกัน

ควรจะเป็นศัตรูกันไม่ใช่หรือ

เมื่อได้ยินดังนั้น หวังเซิ่งก็ก้มศีรษะลงทันทีและแอบถอนหายใจ

ดูเหมือนว่าจะไม่มีหนทาง

ด้านจักรพรรดินีนั้นยังคงขมวดคิ้ว ส่วนเฟิงอู่หังที่อยู่ด้านข้างก็จ้องมองไปยังหลี่จุ่นเช่นกัน

สำหรับพวกเขาแล้ววิธีการของหลี่จุ่น ไม่ใช่ความคิดที่ดี มันส่งผลเสียต่อผลประโยชน์ของกองทัพหนาน

ท้ายที่สุดแล้วการปล่อยหวังเซิ่งไปก็ไม่ต่างจากการปล่อยเสือเข้าป่า

แต่ตอนนี้กองทัพหนานอันที่จริงมีแค่ในนามเท่านั้น... ครึ่งหนึ่งของกองกำลังเป็นคนของชายผู้นี้

แน่นอนว่าหลี่จุ่นสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าของจักรพรรดินีและเฟิงอู่หัง คิดไปคิดมาก็คารวะต่อเฟิงอู่หังแล้วพูดว่า

“ท่านอาวุโส ฝากท่านดูแลแม่ทัพหวังด้วย รบกวนท่านช่วยจัดหาที่พักให้เขา ข้ามีเรื่องจะสนทนากับฝ่าบาทสักหน่อย”

เฟิงอู่หังพยักหน้า

ให้เกียรติโดยการพาหวังเซิ่งออกไป

ณ ขณะนี้ มีเพียงจักรพรรดินีที่ยังคงเงียบสงบกับหลี่จุ่นที่ดูประหม่าเท่านั้น ที่เหลืออยู่ในกระโจมกลางกองทัพทหาร

หลี่จุ่นมองดูท่าทางของจักรพรรดินีและพบว่านางยังคงไม่สบตากับเขา จึงสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า

“ฝ่าบาท ข้าอยากจะแจ้งให้ฝ่าบาททราบ เกี่ยวกับสิ่งที่ข้าได้สนทนากับเจิ้นเป่ยอ๋องในวันนั้น”