องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1288

ครู่ต่อมา

เมื่อหลี่จุ่นสังเกตเห็นท่าทีขี้เล่นของสาวน้อย เขาก็เงียบไปสักพักใหญ่ทันที

เจ้าหนูนี่ฉลาดเสียจริง ๆ

เดี่ยวนี้รู้จักการสอดรู้สอดเห็นเสียแล้ว

เฟิงหลิงจือเป็นคนขี้อาย หากแม้คิดถึงเขา ก็จักไม่พูดออกมาตรง ๆ แน่ โดยเฉพาะบอกให้เจ้าหนูน้อยรับรู้

แต่เมื่อคิดถึงเฟิงหลิงจือขึ้นมา หลี่จุ่นก็หัวใจสั่นไหวเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้หาเงินมาให้เขาโดยตลอด หากไม่ถามถึง ไม่สนใจ ก็ดูจะไม่เหมาะสมสักเท่าใดนัก

“ถ้าเช่นนั้น เฟิงหลิงจืออยู่ที่ใดหรือ?”

หลี่จุ่นเอ่ยปากถาม

สาวน้อยเงยหน้าเล็ก ๆ ขึ้นและพูดว่า “พี่อยู่ที่ร้านน่ะ ธุรกิจที่ร้านยุ่งหัวหมุนเลยล่ะ”

“ช่วงนี้ที่ร้านกำลังยุ่งงั้นหรือ?”

“พี่จุ่น ข้าบอกว่ายุ่งก็คือยุ่งน่ะ!”

สาวน้อยพูดออกมาด้วยความจริงจัง

ไม่รู้ว่านางพูดเกินจริงหรือพูดเรื่องจริง แต่จากคำพูดนางโดยสรุปแล้วก็คือ ธุรกิจร้านหม้อไฟกำลังยุ่งสุด ๆ

หลี่จุ่นผงะไปสักพัก

ทว่าช่วงนี้เกิดสงครามบ่อยครั้ง ธุรกิจในร้านไม่น่าจะยุ่งขนาดนั้น

แต่นี่ก็เข้าสู่ช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว และลมก็หนาวจัด อากาศเย็นลงเรื่อย ๆ แม้แต่เจ้าหนูน้อยเองก็ยังสวมชุดนวมฝ้ายตัวยาว

หากคนจะรับประทานหม้อไฟมากขึ้นก็สมเหตุสมผล

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปเยี่ยมเฟิงหลิงจือที่ร้านกันดีไหม?” หลี่จุ่นกล่าว

“เอาสิ เอาสิ!”

สาวน้อยตบมือด้วยความดีใจด้วยท่าทางขี้เล่นเล็กน้อย

หลี่จุ่นและสาวน้อยเดินเข้าไปข้างใน เฟิงเป่าหลินอยู่ในเรือน นายหญิงของเรือนใหญ่ แม่ของพี่น้องเฟิงหลิงก็อยู่ที่นั้นด้วย

เมื่อเห็นว่าหลี่จุ่นกลับมาแล้ว พลันไปเห็นใบหน้าที่โทรมลง ก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาชั่วขณะ ทำให้หลี่จุ่นรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจ

หลังจากถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันได้สักพัก หลี่จุ่นก็ตรงไปที่ห้องของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ทันที

เมื่อได้เห็นสีหน้าของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์มีสีแดงระเรื่อขึ้นมาแล้ว ทั้งสองก็มีสีหน้าตื่นเต้นดีใจ มองไปยังเฟิงฉีถัวทันที และใจจดใจจ่อรอคำตอบจากเขา

เฟิงฉีถัวพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มและพูดว่า

“แน่นอนว่าอาการจะดีขึ้นเรื่อย ๆ ทว่าหากต้องการให้อาจารย์ของเจ้าฟื้น เกรงว่าจะจะยังต้องไปตามหาวัตถุดิบทำยาเหล่านั้นอยู่”

“ถ้าเช่นนั้นก็...” หลี่จุ่นหมดหวังลงทันที

เซียวเจิ้นและอวิ๋นเอ๋อร์เองก็ดูสิ้นหวังเล็กน้อย

เฟิงฉีถัวอธิบายต่อ

“ก่อนหน้านี้ข้าเห็นว่าเจ้าทำการรักษาให้อาจารย์ของเจ้าได้ไม่ดีนัก จึงไม่ได้คิดอยากจักช่วยแก้ไขปัญหานี้ เมื่อคืนข้าคิดไปคิดมา อยากรู้อยากลอง เปิดเส้นลมปราณของอาจารย์เจ้าล่วงหน้า จากนั้นก็ใช้แรงกำลังของเจ้ารักษาบาดแผล ตอนนี้ผลปรากฏว่าการรักษาให้ผลดีขึ้นเป็นสองเท่า”

หลี่จุ่นเข้าใจฉับพลันทันที และพูดว่า

“ไม่แปลกใจเลย ขณะที่ข้ากำลังรักษาอาจารย์ อาจารย์เปิดรับกำลังภายในของข้าได้ดีกว่าเมิ่ก่อนนัก ไม่นึกว่าว่าเป็นเพราะท่านปู่เฟิงเปิดเส้นลมปราณ”

เฟิงฉีถัวพูดอย่างอารมณ์ดีว่า

“เมื่อพบวิธีนี้แล้วอาจมีโอกาสรอดมากกว่าเดิม อย่างน้อยสถานการณ์เช่นเมื่อคืนนี้ก็จะไม่เกิดขึ้นอีก และบาดแผลภายในของอาจารย์เจ้า...ไม่แน่ว่าอาจค่อย ๆ ได้รับการเยียวยาในเร็ววัน”

เขาชะงักไปชั่วขณะ “ทว่าอย่างไรก็ตาม นี่ก็ยังเป็นเรื่องที่คาดเดาไม่ได้”