องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1287

แม่นางเสิ่น?

แม่นางเสิ่น?!

หลี่จุ่นผงะไป จากนั้นก็ตบหัวของตัวเองทันที

เขาพึ่งนึกออกว่ายังมีเสิ่นจิงหงด้วยอีกคน!

ให้ตายเถิด ผู้หญิงหลายคนเกินไปแล้ว...ลืมเสิ่นจิงหงไปชั่วขณะเสียได้!

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ คราที่แล้วที่ให้อวี้เซียงไปตรวจสอบที่ที่เสิ่นจิงหงน่าจะไป แต่ก็ไม่พบอะไร หาตัวนางไม่เจอเลย

ไม่นึกเลยว่าอาหยวนกับทัวทัวจะเป็นผู้ที่พบตัวนาง

หลี่จุ่นถามขึ้นมาทันทีว่า

“นางอยู่ที่ใด?”

ทัวทัวและอาหยวนมีท่าทีลังเลเล็กน้อย สักพักอาหยวนจึงพูดขึ้นมาว่า

“หลังจากที่ท่านไปได้ไม่นาน แม่นางเสิ่นก็มาถึงแคว้นหนาน และพำนักอยู่ที่ตระกูลเฟิง หลังจากที่ข้าและพี่สาวลังเลอยู่พักใหญ่ ก็ตัดสินใจบอกนางว่าเสิ่นไท่ฟู่จากโลกนี้ไปแล้ว”

“แม่นางเสิ่นกังวลเกี่ยวกับการหายตัวไปของพี่ชายของนาง และทุกข์ระทมกับการจากไปของเสิ่นไท่ฟู่ นางบอกว่าจักไปตามหาพี่ชาย พวกเราขวางเอาไว้ไม่ได้”

“นางออกจากแคว้นหนานไปตั้งแต่ครึ่งเดือนก่อนแล้ว พวกเราเองก็ไม่รู้ว่านางอยู่ที่ใด...”

“ว่ากระไรนะ?!”

หลี่จุ่นขมวดคิ้ว รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในใจ!

ยัยเด็กโง่คนนี้...

แม้แต่สมาคมเทียนตี้ยังไม่รู้ว่าเสิ่นเลี่ยอยู่ที่ใด แล้วนางจะไปรู้ได้อย่างไร?!

ให้ตายสิ!

“เอาเถิด พ่อหนุ่มน้อย เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนางหรอก เหตุที่ข้าและอาหยวนไม่ได้พยายามฉุดรั้งนางอย่างเต็มที่ เป็นเพราะรอบตัวนางมีคนคอยคุ้มกันปกป้องอยู่อย่างลับ ๆ พวกเราจึงปล่อยนางไป”

ทัวทัวเอ่ยปาก แล้วจูบปลอบใจหลี่จุ่น

“มีคนคอยคุ้มกันปกป้องนางหรือ?”

หลี่จุ่นผงะ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ผู้ใดกันที่จะปกป้องนางได้?

ทัวทัวพยักหน้าและกล่าวว่า

“ข้าคิดอยู่นาน คาดว่าคงจะเป็นหน่วยข่าวลับของเสิ่นไท่ฟู่ แม้ว่าจะไม่แน่ใจสาเหตุการตายที่แน่ชัดของเสิ่นไท่ฟู่ ทว่าก่อนที่เสิ่นไท่ฟู่จะสิ้นลม เขาจักต้องมีเรื่องฝากฝังอยากแน่นอน”

“หน่วยข่าวลับที่เขาเป็นผู้ดูแลอยู่จักไม่ส่งต่อให้ใครอย่างง่ายดายแน่นอน หากไม่ส่งต่อให้เสิ่นเลี่ย ก็ต้องส่งต่อให้ลูกสาวของเขา ตอนนี้ข้าคิดว่าหน่วยข่าวลับมีแนวโน้มที่อยู่ข้างนางมากที่สุด”

อาหยวนเองก็พยักหน้าและพูดว่า

“ใช่แล้ว หลี่หลาง ท่านไม่ต้องกังวลมากเกินไป ข้าได้แอบติดต่อกับหนึ่งในคนที่ปกป้องนาง วิทยายุทธ์ของคนในนั้นมิได้ด้อยไปกว่าข้าเลย แม่นางเสิ่นเองก็มีวิทยายุทธ์ติดตัว จักต้องไม่มีเรื่องร้ายใดเกิดขึ้นอย่างแน่นอน”

“หากคนที่อยู่รอบตัวนางใช่หน่วยข่าวลับจริง ๆ ก็คงจะไม่มีปัญหากระไร” หลี่จุ่นถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ทว่าในใจก็ยังคงรู้สึกเสียดาย

ยัยเด็กโง่คนนี้ นางอยู่ที่นี่รอเขากลับมาก่อนมิได้หรือ?

เขาจะหานางเจอได้อย่างไร ต้องวิ่งไปรอบโลกงั้นรึ?!

ไม่ต้องบอกก็รู้ ต้องเป็นสาวน้อยคนนั้น เฟิงหลิงหวนแน่นอน!

“ไอหยา ไม่เจอกันกี่เดือนแล้ว เสี่ยวหวนของพวกเราโตขึ้นเป็นกองเลย!” หลี่จุ่นกล่าวชื่นชมทันที

สาวน้อยที่ถูกชมจนหน้าแดงโผเข้ากอดเขาไว้ในอ้อมแขน

ทันใดนั้น!

สิ่งที่หลี่จุ่นพูดไปนั้นเป็นความจริง

สาวน้อยผู้นี้สวยเป็นทุนเดินอยู่แล้ว แต่เมื่อไม่เจอกันหลายเดือน แม้ว่าจะยังไม่มีอะไรเปลี่ยนมาก แต่นางโตเป็นสาวสวยยิ่งกว่าเดิม

เด็กน้อยนี่โตไวเสียจริง

“พี่จุ่น ข้าคิดถึงท่านจะตายแล้ว!”

เฟิงหลิงหวนจูงมือหลี่จุ่นเข้าไปข้างในด้วยความดีใจ พลางชวนคุยไปด้วย

หลี่จุ่นลูบหัวเล็ก ๆ ของนางและพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ดูเหมือนว่าเสี่ยวหวนของพวกเราจะคิดถึงข้ามาก พี่จุ่นตัดสินใจแล้ว รอให้พี่เสร็จธุระก่อนแล้วจะพาเสี่ยวหวนของพวกเราไปเที่ยวเล่นนะ!”

“เอาสิ เอาสิ! พี่จุ่น พี่สาวเองก็คิดถึงท่านนะ!” สาวน้อยกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุขพร้อมพูดจาหยอกล้อไปพลาง

หลี่จุ่นได้ยินดังนั้นก็ตกใจ

เฟิงหลิงจือเองก็คิดถึงเขางั้นหรือ?

จริงหรือนี่?