องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1286

เวลาใกล้รุ่งสาง

หลี่จุ่นสัมผัสได้ถึงที่พักที่ทัวทัวและอาหยวนอาศัยอยู่

ปีนกำแพงเข้าไป ย่องเข้าไปในเรือนหลัง และเห็นเทียนยังคงจุดอยู่ในห้องของหญิงสาวทั้งสอง ใจพลันสั่นไหวขึ้นมาทันที

แน่นอนว่า นางกำลังรอตัวเองอยู่

เด็กโง่ทั้งสองเอ๋ย

หลี่สุดปวดใจเล็กน้อย และในขณะเดียวกันก็รู้สึกซาบซึ้ง

เมื่อแอบย่องเข้าไป กลับเห็นประตูแง้มอยู่

เขาอึ้งไปสักพัก แล้วก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง

หลี่จุ่นผลักประตูเข้าไปเบา ๆ จึงได้เห็นหญิงสาวทั้งสองนอนอยู่ข้าง ๆ กันบนเตียง

นอนหลับตาพริ้มฝันหวาน

เอ่อ อาหยวนนั้นก็สวมใส่เสื้อผ้าตามปกติอยู่หรอก แต่ทัวทัวนี่สิ...

นางสวมชุดนอนสีขาวผ้าบางโปร่ง มองไปก็เห็นทุกสัดส่วนบนร่างกายของนาง!

หลี่จุ่นตกตะลึงตาถลน!

หญิงทั้งสองนี้ แม้จะอยู่แต่ในเรือน แต่ก็ใจกล้าไม่เบาเลย!

ในเวลานี้ นางพลิกตัวเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว ปรากฏว่าบั้นท้ายอันขาวนวลผ่องก็เผยออกมาให้เห็น!

หลี่จุ่นรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะระเบิดออกมาทันที!

เขาเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างรวดเร็ว และเอาตัวเองลงไปที่เตียง!

เมื่อรู้สึกว่ามีคนมาทับ หญิงทั้งสองก็ตกใจตื่น

ในขณะนี้แสงยามเช้าอันเบาบางส่องเข้ามาในห้อง เมื่อแสงกระทบทั้งสามคน และหญิงทั้งสองเห็นว่าเป็นหลี่จุ่น จากแววตาที่ตกใจก็กลายเป็นประหลาดใจ!

“ท่านกลับมาแล้ว!” ทัวทัว

“หลี่หลาง!” อาหยวน

เมื่ออาหยวนเห็นหลี่จุ่นเปลือยกาย ใบหน้าของนางก็แดงก่ำ ทว่าตาทั้งสองของทัวทัวกลับเป็นประกาย

หลี่จุ่นไม่ได้ตอบอะไร และแสดงความปรารถนาของตัวเองด้วยการจูบ!

กอดหญิงทั้งสองไว้ในอ้อมแขน จูบซ้ายทีขวาที ทั่วทุกส่วน

จูบจนหญิงสาวทั้งสองหายใจหอบ จึงหยุดพัก

เขาบีบบั้นท้ายอันขาวนวลที่โผล่ออกมาทัวทัวอย่างดุดัน และเอ็ดเบา ๆ ว่า

“พวกเจ้านี่นะ ข้าไม่อยู่บ้านยังกล้านุ่งน้อยห่มน้อย มิกลัวขโมยขโจรบุกเข้ามารึ?!”

ทัวทัวทำเสียงออดอ้อน เสียงอันสยิวชวนให้ละลายนั้น ทำให้หลี่จุ่นรู้สึกซาบซ่านอยู่ในใจ

นางเลียฝีปากอันอ่อนนุ่มและพูดด้วยแววตาอันเย้ายวนว่า

“อย่างไรบางคนก็มักจะไม่อยู่ติดบ้านอยู่แล้ว มีขโมยเข้ามาก็ยิ่งดีมิใช่หรือ?”

ที่จริงนางรู้ว่าหลี่จุ่นจะต้องมาอยู่แล้ว จึงตั้งใจใส่เสื้อผ้าเช่นนี้

เมื่อหลี่จุ่นไม่อยู่ นางก็ยังคงประพฤติตัวเป็นหญิงที่สาวดีเช่นเดิม

“กิจทหารมากล้นเหลือเกิน ข้ามีเรื่องที่ต้องจัดการมากมายในกองทัพ”

อาหยวนที่อยู่ข้าง ๆ มีท่าทางเศร้าซึมเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่านางไม่อยากให้หลี่จุ่นไป

เมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวทั้งสอง หลี่จุ่นจึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“สบายใจเถิด หากทำศึกจบเมื่อใด พวกเราค่อยไปหาที่หลับนอนด้วยกันทั้งวันทั้งคืนอีก ดีไหม? พวกท่านน่ะมีหน้าที่ให้กำเนิดลูกของข้า ส่วนข้าน่ะเหรอ...ก็มีหน้าที่ทำให้พวกท่านตั้งครรภ์อย่างไรล่ะ!”

ทัวทัวระเบิดหัวเราะออกมาทันที

อาหยวนหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย พลันซุกศีรษะลงในอ้อมแขนของหลี่จุ่นไว้แน่น

จนรู้สึกได้ความอบอุ่นและกลิ่นกายของเขา

พอพูดถึงเรื่องนี้ นางและหลี่จุ่นหลับนอนร่วมกันมาก็หลายหน จนตอนนี้กลับยังไม่ตั้งครรภ์ นางกังวลใจเล็กน้อย

นางเองก็อยากมีลูกให้หลี่จุ่น

หากเป็นลูกสาวคงจะดี

เพราะว่าหลี่จุ่นพูดไว้ว่านางหน้าตางดงาม หากให้กำเนิดลูกสาว จะต้องงดงามเช่นนางแน่นอน

พ่อของนางจักต้องพอใจอย่างแน่นอน

เมื่ออาหยวนคิดอย่างนี้แล้ว รอยยิ้มอันเหนียมอายก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก

นางนึกอะไรบางอย่างได้ทันทีและพลันพูดขึ้นว่า

“ใช่แล้ว หลี่หลาง ข้ากับพี่เจอตัวแม่นางเสิ่นแล้ว!”