องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1285

เมื่อหวังเซิ่งได้ยินดังนั้นก็ถามทันที

“เชิญท่านจอมทัพพูดมาเลย!”

หวังเซิ่งเรียกหลี่จุ่นว่าจอมทัพ ซึ่งแสดงถึงความเคารพต่อหลี่จุ่น

หลี่จุ่นเหลือบมองเฟิงอู่หังแล้วพูดว่า

“จากการต่อสู้ครั้งนี้ พวกเราจับเชลยศึกได้เกือบหกหมื่นราย ข้าจะไม่ปิดบังท่านว่าข้าต้องการใช้ประโยชน์จากคนเหล่านี้ ดังนั้นจึงอยากให้ท่านโน้มน้าวพวกเขา”

เมื่อเฟิงอู่หังได้ยินก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

มองไปที่หลี่จุ่นและพยักหน้าอย่างลับ ๆ

เหตุผลที่เขาดื่มกับหวังเซิ่ง ก็เพราะวางแผนที่จะพูดถึงเรื่องนี้ ไม่คาดคิดว่าพอหลี่จุ่นมาถึงก็หยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดตรง ๆ ทันที

ชายคนนี้คิดทุกอย่างเอาไว้หมดแล้วจริง ๆ ด้วย

เฟิงอู่หังรู้สึกพึงพอใจหลี่จุ่นในทันที และคิดว่าเขามองคนไม่ผิด

เมื่อหวังเซิ่งได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าก็ดูเปลี่ยนไปเล็กน้อยพร้อมกับความรู้สึกที่ซับซ้อน

ท้ายที่สุดแล้วกองกำลังเหล่านี้...นับว่าเป็นคนของเขา

ตอนนี้คนเหล่านี้ถูกหลี่จุ่นจับไป หลี่จุ่นกลับจะให้ไปโน้มน้าวคนของเขาเอง...

นั่นคือสิ่งที่ทำให้เขาสับสนเล็กน้อย

หลี่จุ่นเห็นหวังเซิ่งดูสับสน จากนั้นก็รินสุราจอกเล็ก ๆ ให้กับตัวเอง ยกมันขึ้นจิบก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

“ข้าคิดว่าแม่ทัพหวังใช้เวลาในสนามรบมาครึ่งชีวิต ต้องปฏิบัติต่อเชลยเช่นไร ท่านน่าจะเข้าใจมากกว่าข้า อีกทั้งสถานการณ์ในตอนนี้ แม่ทัพหวังคงเข้าใจ หากพวกเขาไม่ยินยอมที่จะรับใช้ข้า จุดจบนั้นจะเป็นเช่นไร”

“นี่...”

สีหน้าของหวังเซิ่งแทบดูไม่ได้ในทันที

จุดจบจะเป็นเช่นไรน่ะเหรอ

สถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไร

สงครามนี้ดำเนินมาอย่างยาวนาน เสบียงอาหารแต่ละฝ่ายก็อยู่ในสถานการณ์ตึงเครียด เป็นไปไม่ได้ที่จะเลี้ยงกองกำลังหกหมื่นไว้โดยเปล่าประโยชน์ ไม่ฆ่าพวกเขาทิ้งก็ต้องให้ไปเป็นจับกัง

ทว่าตอนนี้ก็ยังไม่มีงานหนักอะไรให้ทำมากนัก!

งั้นจุดจบสุดท้าย...แม้ว่าหลี่จุ่นจะไม่ฆ่าพวกเขา ก็ต้องโดนปล่อยให้อดตายอยู่ดีมิใช่หรือ

เฟิงอู่หังจึงใช้โอกาสนี้เพื่อพูดว่า

“น้องหวัง จริง ๆ แล้วแคว้นหนานและราชวงศ์อู่ของเราก็เป็นพี่น้องกัน ประชาชนของทั้งสองแคว้นอยู่อย่างสงบสุขมาโดยตลอด เป็นเพื่อนบ้านกันไม่มีความเกลียดชังกันเลย

"ตอนนี้ในทัพหนานของเรามีพี่น้องมากมายจากราชวงศ์อู่ ถ้าน้องหวังสามารถให้พี่น้องเหล่านี้เข้าร่วมกับเราได้ มันคงจะเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่ง!"

เฟิงอู่หังสมกับที่เป็นเฟิงอู่หังจริง ๆ พอเปิดปากพูดก็เรียกพี่เรียกน้อง ช่างเจนจัดจริง ๆ

เฟิงอู่หังตอบคล้อยตามทันที

“ใช่ น้องหวัง ตอนนี้สู้กันไปสู้กันมา แต่ในอนาคตก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ทางที่ดีคืออยู่ฝ่ายไหนแล้วสบายใจก็อยู่ไป ไม่ต้องไปคิดมาก”

หวังเซิ่งตกตะลึง

จับตาดูหวังเซิ่งมาสักพัก เห็นว่ายังคงมีความลังเล ทว่าเริ่มมีสัญญาณการคล้อยตามแล้ว หลี่จุ่นก็พยักหน้าอย่างลับ ๆ ด้วยความพึงพอใจ

ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “เอาล่ะ พวกท่านดื่มกันต่อเถอะ แม่ทัพหวังท่านค่อย ๆ คิดนะ พรุ่งนี้ค่อยให้คำตอบอีกครั้ง แน่นอนว่าหากท่านอยากจะอยู่ เปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังทันนะ”

มีเฟิงอู่หังอยู่ด้วย มันเป็นเรื่องยากสำหรับหลี่จุ่นที่จะพูดเป็นการส่วนตัว ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพูดอย่างเป็นทางการเท่านั้น

หลี่จุ่นจากไป

เดิมทีเขาอยากจะหากระโจมกลางกองทัพนอนก่อนสักงีบ แต่เมื่อคิดถึงทัวทัวและอาหยวน ความง่วงก็หายเป็นปลิดทิ้ง

หญิงสาวทั้งสองคงเดาได้ว่าเขามา ดังนั้นตอนนี้อาจจะรอเขาอยู่

ในฐานะผู้ชายแสนดี!

จะปล่อยให้ผู้หญิงของเขาทนรอได้อย่างไร

มันไม่ควรอย่างยิ่ง

ไม่แน่ว่าพวกนางอาจจะอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว แบบนั้นยิ่งไม่ควรทำให้ผิดหวัง!