องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1284

มีการต่อสู้ในเมืองตลอดทั้งคืน

แน่นอนว่าผู้คนในเมืองต่างก็ไม่ได้หลับไม่ได้นอน

รวมถึงทัวทัวและอาหยวนด้วย

โชคดีที่ทั้งสองคนเคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน โดยเฉพาะทัวทัวที่เคยเป็นถึงไทเฮาของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน มีตำแหน่งสูงและอำนาจมากมาย จึงมีรัศมีความสง่างามและสูงส่งในตัวเอง

ด้วยรัศมีนั้น สถานการณ์ธรรมดา ๆ เช่นนี้จึงไม่สามารถทำให้นางกลัวได้

ส่วนอาหยวนก็เป็นยอดฝีมือที่มีวรยุทธสูงส่งติดตัว

ด้วยเหตุนี้พวกนางจึงไม่กลัวเลยสักนิด

เพียงแต่ว่า ถึงอย่างไรพวกนางก็เป็นผู้หญิงทั้งสองคน และทัวทัวเองก็กำลังตั้งครรภ์

ถ้ามีคนบุกเข้ามาก็คงจะไม่คล่องแคล่วนัก

ดังนั้นทั้งสองสาวจึงไม่ยอมนอน

โดยเฉพาะอาหยวนที่ต้องตั้งสมาธิจดจ่ออย่างเต็มที่

หากมีใครบุกเข้ามา นางจำเป็นจะต้องพร้อมลงมือตลอดเวลา ไม่ให้อีกฝ่ายเข้าใกล้!

มิฉะนั้นหากมีอะไรเกิดขึ้นกับเด็ก นางเองก็คงไม่รู้จะอธิบายหลี่จุ่นว่าอย่างไร

การต่อสู้ดำเนินไปเกือบทั้งคืน

ในที่สุดเสียงการต่อสู้ที่เอะอะโวยวายก็ค่อย ๆ หายไป

อาหยวนซึ่งเฝ้าอยู่ในห้องนั่งเล่นตลอดเวลา ในที่สุดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะกลับเข้าไปหลังบ้าน

ไปดูทัวทัว

ในขณะนี้ทัวทัวกำลังจุดเทียน มือข้างหนึ่งถือหนังสือเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างประคองศีรษะของตัวเองเบา ๆ พลางอ่านหนังสืออย่างสบายใจ

อาหยวนมองนางแล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“สงครามน่าจะจบลงแล้ว ท่านรีบไปนอนเถอะ มีข้าคอยเฝ้าอยู่สบายใจได้”

ทว่าทัวทัวมองไปที่อาหยวน รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏบนริมฝีปาก ก่อนจะส่ายหัว

สายตาที่มองอาหยวนมานั้นราวกับจะสื่อความหมาย

ถึงขนาดที่ทำให้อาหยวนหน้าแดงเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าความคิดของนางถูกมองออกในทันที ความรู้สึกเขินอายก็ก่อเกิดขึ้นมาข้างใน

ทัวทัวจ้องนางแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“อิอิ พี่อาหยวน...อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้ามีแผนอะไรอยู่ เจ้าอยากให้ข้านอนก่อน แล้วพอไอ้ผีทะเลนั่นมา เจ้าก็จะได้จู๋จี๋กับเขาใช่ไหม”

เมื่อได้ยินว่ากำลังจะเกิดสงคราม นางทั้งสองก็เดาว่าคงเป็นพวกหลี่จุ่นบุกเข้ามา

จากนั้นก็เห็นลูกโป่งร้อนลอยอยู่เหนือท้องฟ้ายามค่ำคืน จึงเริ่มมั่นใจมากขึ้นไปอีก

ก็เพราะว่าลูกโป่งร้อนเป็นสิ่งประดิษฐ์เฉพาะของหลี่จุ่นแต่เพียงผู้เดียว คนทั่วไปไม่สามารถเลียนแบบได้ ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นหลี่จุ่น

จู่ ๆ หญิงสาวทั้งสองก็รู้สึกตื่นเต้น

แต่ต่อให้ทั้งสองสาวจะตื่นเต้นดีใจมากขนาดไหนก็ตาม จะให้อีกฝ่ายดูออกได้อย่างไร

สิ่งนี้ทำให้อาหยวนพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง และเฝ้าดูทัวทัวแสดงอาการคนเดียวอย่างเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร

ผู้หญิงพอตั้งครรภ์แล้วเป็นแบบนี้กันทุกคนเหรอ

นางอดไม่ได้ที่จะแอบคิด

ด้านหลี่จุ่นในเวลาเดียวกัน

เขาหาเฟิงอู่หังจนเจอ แต่กลับกลายเป็นว่าเฟิงอู่หังและหวังเซิ่งกำลังดื่มกันอยู่ที่นั่น

ทั้งสองที่กำลังดื่มกันอยู่

เมื่อเห็นหลี่จุ่นมาก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ

หลี่จุ่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเห็นทั้งสองดื่มด้วยกัน

สองคนนี้ไม่ถูกกันไม่ใช่เหรอ

ทำไมถึงมาดื่มด้วยกันได้ล่ะ

“จอม จอมทัพ…”

หวังเซิ่งลุกขึ้นยืนทันที ท่าทางดูเขินอายเล็กน้อย

หลี่จุ่นโบกมือให้เขานั่งลงแล้วพูดว่า

“ก่อนที่จะส่งท่านไป มีหนึ่งเรื่องให้ท่านทำ”