องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1292

จักรพรรดินีมองโต๊ะตรงหน้าแล้วเอ่ยอย่างลังเล

“ข้า ข้ามีเรื่องจะคุยกับท่าน”

เหลือบมองหูเอ่อร์หยาหย่าก่อนจะพูดอีกหนึ่งประโยค “คือ คือมันเกี่ยวกับเรื่องทางการทหาร”

หลี่จุ่นให้หูเอ่อร์หยาหย่าออกไปด้านนอกก่อน หูเอ่อร์หยาหย่าเข้าใจสถานการณ์ดี จึงลุกขึ้นออกไปทันที

หลี่จุ่นจึงถามว่า

“ฝ่าบาท ไม่ทราบว่า...สิ่งที่ท่านจะหารือกับข้าคือ...”

จักรพรรดินีสูดหายใจเข้าลึก ๆ มองหลี่จุ่นด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ ก่อนจะถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“ข้าอยากจะถามท่านว่า เป็นเพราะคำเรียกร้องของเจิ้นเป่ยอ๋องใช่ไหมท่านจึงคิดที่จะ...แต่งงานกับข้า”

หลี่จุ่นตกตะลึงพลันส่ายหัว ก่อนจะพยักหน้างึกงัก และพูดว่า

“ก็ ก็ถือว่าใช่...”

เหตุผลหลักเลยคือเขามีความใคร่นางตั้งแต่แรก แต่หลังจากนั้นมันก็ทั้งสองอย่างรวมกัน

อดไม่ได้ที่จะแอบคิดลามก!

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เองหรือ...”

ทันใดนั้นใบหน้าของจักรพรรดินีดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย และดูเหมือนนางจะฝืนยิ้มออกมา

“ไม่ใช่อย่างนั้น ฝ่าบาท อย่าเข้าใจผิด!”

หลี่จุ่นเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยจะดี เขาก็รู้สึกกังวลทันทีและรีบอธิบาย “ฝ่าบาท ไม่ใช่แค่เหตุผลนี้เท่านั้น...”

ทว่า!

จักรพรรดินีพูดขัดจังหวะเขาด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่น

“อีกสามวันเราจะแต่งงานกัน และประกาศให้ทั่วหล้ารู้ว่า ท่านเป็นพระสวามีของข้า!”

จากนั้นนางก็ลุกขึ้น และออกจากกระโจมไปในทันที!

หลี่จุ่นตกตะลึง!

ยืนอึ้งอยู่กับที่ด้วยความงุนงง!

นี่นางตอบตกลงที่จะแต่งงานกับเราแล้วหรือ

แต่ทำไมกลับรู้สึกว่า...ไม่ค่อยจะเต็มใจนักล่ะ

หลี่จุ่นไล่ตามนางออกไป แต่จักรพรรดินีเดินออกไปไกลแล้ว

หูเอ่อร์หยาหย่าเข้ามาก็ถาม

“คุณชาย เกิดอะไรขึ้น”

หลี่จุ่นมองตามแผ่นหลังของจักรพรรดินีที่เดินจากไปอย่างรวดเร็วพลางถอนหายใจ ลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูด

“หูเอ่อร์หยาหย่า ข้ากับฝ่าบาทจะแต่งงานกันในอีกสามวัน”

แม้ว่าหูเอ่อร์หยาหย่าจะพูดภาษาราชวงศ์อู่ได้ไม่ดีนัก แต่นางก็ฟังได้อย่างเข้าใจดี

จากนั้นจึงลุกขึ้นมาอย่างเร่งรีบ

หูเอ่อร์หยาหย่าตื่นนานแล้ว นางนอนมองหลี่จุ่นเงียบ ๆ อยู่ในอ้อมแขนของเขา เมื่อเห็นว่าหลี่จุ่นตื่นแล้วจึงลุกขึ้นจุดตะเกียงทันที

“หยาหย่า ข้าจะไปรักษาอาจารย์ มื้อเย็นนี้คงไม่ได้กินในค่าย เจ้าดูแลตัวเองนะ” หลี่จุ่นกล่าว

หูเอ่อร์หยาหย่าตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นรีบคว้าเสื้อคลุมให้หลี่จุ่น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ได้ คืนนี้...ข้าจะรอท่าน”

หลี่จุ่นสวมเสื้อผ้าเสร็จ มองหูเอ่อร์หยาหย่าแล้วลูบแก้มนางเบา ๆ พลางพูดด้วยเสียงอ่อนโยน

“ได้ รอข้ากลับมานะ”

หลี่จุ่นรีบไปตระกูลเฟิง ทันทีที่เขามาถึงหน้าประตูก็เห็นเฟิงหลิงหวนอยู่ที่นั่น

เมื่อเห็นว่าเขามาแล้ว เด็กสาวก็เข้ามาหาทันทีและตะโกนว่า

“พี่จุ่น ท่านมาแล้ว! ข้ารอท่านตั้งนานแล้ว!”

“เจ้ารอข้าทำไมล่ะ” หลี่จุ่นบีบแก้มเด็กสาว

เด็กสาวตีมือเขาแล้วพูดว่า

“รอบอกท่านว่า พี่หญิงลงมือทำอาหารเองเลยเพื่อรอท่านกลับมา!”

หลี่จุ่นสีหน้าแปลกใจ ด้วยความตกตะลึง